Gepest

Deel 7

Starend kijkt Floris uit zijn kamerraam, de straten van Maastricht zijn al mooi verlicht en af en toe lopen er een paar mensen voorbij. Zijn oog valt op een meisje het meisje van school. Snel trekt hij zijn jas aan en loopt ongezien achter haar aan. Hij moet weten wat er met haar is, omdat hij grotendeels nieuwsgierig is maar ook omdat hij zich zorgen maakt om haar. Bij de Maas gaat ze op een bankje zitten het lijkt wel of ze huilt. Hij komt wat dichter bij waardoor hij zacht gesnik hoort. 'Eva' vraagt hij op een zachte stem, toch schrikt ze er van en kijkt ze geschrokken om snel veegt ze de tranen weg en doet ze of er niks aan de hand is. 'Ben je me gevolgd' klinkt ze nors. 'Ik maakte me zorgen om je' klinkt hij nog steeds enorm lief. 'Nou dat hoeft niet hoor dat doet niemand' verlaat een zachte grinnik haar mond maar meer voor zichzelf zodat ze niet weer zou gaan huilen. 'Ik wel ik maak me zorgen om je, een hele dag niet eten is niet gezond en ik snap niet dat je niks doet aan dat pesten'. 'Je kent me niet eens' wil ze opstaan maar word tegen gehouden daar Floris. Precies haar linker pols, een pijnschuit gaat door haar lichaam heen en tranen schieten in haar ogen snel grijpt ze er naartoe en van schrik laat hij haar pols los. 'Sorry wat deed ik' snapt hij het niet tot hij merkt dat er bloed aan zijn hand zit. Haar bloed. 'Dat was een wondje heb me gestoten Was net dicht' probeert ze een excuus te verzinnen. 'OW sorry' doet hij net of hij haar geloofd. Maar een wond aan de binnen kant van je pols kan maar een ding betekenen.