İMKANSIZ(Siyah Serisi ~2~)(TAMAMLANDI)

***Okyanus Gözlerdeki Ölüm***

Bir bakış sanki dört duvar arasında gibi hissettirebilir miydi?Bir bakış sizin hareket etmenize engel olabilir miydi?Olabilirmiş.Ben de şu anda öğreniyorum.O karşımda okyanus gözleriyle bana bakıyor ve ben boğulmaktan kurtulamıyorum.Okyanus gözlerinde boğuluyorum.Bakışları yine bir çok hissin yoğunluğuyla dalgalanıyor o dalgalar ruhuma çarpıp beni hiç bilmediğim bir hisle boğuyordu.Ne ona bakmadan durabiliyordum ne de onun okyanus gözlerinde boğulmaktan kurtulabiliyordum.Öyle derin bakıyordu ki.Her şey silikleşmişti sanki.Oturduğumuz yemek masası,etrafımızda ki insanlar her şey silikleşmişti.Zaman ve mekan yoktu artık bizim için.Sadece ben,o ve onun beni boğan okyanus gözleri vardı.

Sadece bir kere karşılaşmıştım onunla.Bugün mezarlıkta beni düşmekten kurtarmıştı.Onunla bir daha karşılaşacağımı düşünmezdim.O okyanus gözlerinde ki yoğun duyguları bir daha göreceğimi düşünmezdim.Ama hayat işte beklenmedik zamanlarda beklenmedik şeyleri karşınıza çıkarabiliyordu.Aynı benim yaşadığım durum gibi.Onu burada Arya Ablaların evinde görmeyi beklemiyordum.Onunla şu anda aynı masada oturup yemek yiyebileceğimizi tahmin edemezdim.Ama durum tam da bundan ibaretti.Onunla karşılıklı oturmuş yemek yemeye çalışıyorum.Çalışıyorum diyorum çünkü geldiğimden beri öyle bir bakıyor ki o bakışların altında hareket etmek bile zor.Hayatım boyunca kimsenin gözlerinin içine bakmaktan çekinen bir insan olmadım.İçimde ki ürkek kızı içimde en derinlerime sakladım ve korkusuzca baktım insanların gözlerinin içine.Ama ona bakınca içimde ki o ürkek kız ortaya çıkıyor.Sanki ona uzun süre bakarsam boğulacakmış gibi bir hisse kapılıyorum.Çünkü bakışları öyle boş bakışlar değil derin anlamlar taşıyor.Nedenini bilmesem de çok yoğun duygularla bakıyor bana.Garip hissetmeme sebep olan da bu.Beni hiç tanımadığı halde bana bu kadar anlamlı ve yoğun bakması içimde garip bir titremeye yol açıyor

''Alyacığım sizin hiç tanışma fırsatınız olmadı ama tanıştırayım oğlumuz Deniz''

Okyanus bakışların derinliğinden beni kurtaran şey Arya Abla'nın söyledikleri olmuştu.Söyledikleri beni çok büyük bir şaşkınlığa uğratmıştı.Bir çocukları olduğunu biliyordum ama onun şu an karşımda oturan okyanus gözlerin sahibi olduğunu tahmin edemezdim.Aslında Andaç abiye ve Arya ablaya benziyordu ama onda farklı bir şeyler vardı.Sert ve soğuk bir tavrı vardı.Bakışlarının derinliklerinde mutsuzluk vardı.Böyle harika bir anne ve babaya sahip bir insan neden mutsuz olurdu ki?Annesi ve babası bu kadar güler yüzlüyken o nasıl bu kadar sert olabilirdi?Haksızlık değil miydi bu?Onu ne mutsuz edebilirdi ki?Annesi ve babası yanındaydı.Harika bir ailesi vardı.Bencillikti bu.Çünkü eğer hayatta annen ve baban yanındaysa mutsuz olmak için hiçbir sebebin olmamalı.Aile demek seni koşulsuz şartsız sevebilecek birileri var demek.Aile demek düştüğün zaman elinden tutup kaldıracak,yaralarını saracak biri var demek.O yüzden onun böyle durması,böyle bakması anlamsızdı.Ailesi yanındaydı mutlu olmalıydı

''Biz zaten tanıştık anne''

Sesini duymamla başımı tabağımdan kaldırmam bir oldu.Böyle bir şey söylemesini,bu konu hakkında konuşmasını beklemiyordum.Okyanus gözlerinin hedefi yine bendim bana bakarak söylemişti sözlerini.

''Öyle mi?Nasıl tanıştınız''

''Yürüyordum.Düşmek üzere olduğunu gördüm ve kurtardım''

''Düşmek üzereyken mi?Alyacığım iyi misin peki?Bir yerine bir şey oldu mu?''

''İyiyim Arya abla.Denizin de dediği gibi beni düşmek üzereyken tuttu.''

Arya abla cevabımdan sonra derin bir nefes aldı ve gülümseyerek yemeğine devam etti.Her zaman ki gibi üzerime titriyor bana en ufak bir zarar gelme ihtimali bile onu rahatsız ediyordu.Onun ve Andaç abinin bu şefkatli halleri buz tutmuş kalbimi az da olsa ısıtıyordu.Ama şu an onların bu şefkatli hallerine odaklanamıyordum.Çünkü dikkatimi çeken başka bir şey olmuştu.Az önce Denizin ismini söylediğim de okyanus gözleri daha da koyulaşmış ve anlamlandıramadığım bir duyguyla parlamıştı.Onun bu hallerine,bu bakışlarına bir türlü anlam veremiyordum.Bugün tanışmamıza rağmen sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi bakıyordu.Bu bakışları beni rahatsız ediyor muydu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var.O da okyanus gözlerinde ki o derin bakışlar ruhumu yakıyordu...