İMKANSIZ(Siyah Serisi ~2~)(TAMAMLANDI)

***Hayat Utanmalı Seni Üzdüğü İçin***

Sabah telefon sesiyle zor da olsa gözlerimi açtım.Tam telefona uzanacağım sırada arama kapandı ve hemen ardından mesaj sesi geldi.Gözlerim yarı açık bir halde zor da olsa telefonu buldum ve mesajı açtım

Gönderen:Okyanus Gözlü Adam

''Yirmi dakikaya hazır ol gelip seni alacağım.Okula geç kalmak istemeyiz değil mi? ;)''

Mesajı okur okumaz hızla yataktan kalktım.Hemen formamı giyip saçlarımı tarayıp kendi haline bıraktım.Çantama gerekenleri koyup aşağı indim.Ayakkabılarımı da giydikten sonra hızla evden çıktım.Ben çıktığımda Deniz arabasına yaslanmış bir şekilde beni bekliyordu.Daha fazla bekletmeden yanına gittim

''Günaydın.Çok bekletmedim değil mi?''

Deniz benim telaşlı halime gülümseyip yüzümün önüne gelen saçlarımı yavaşça çekti ve şakaklarıma hafifçe bir öpücük bıraktı.Onun bu küçük teması bile kalbimin hızlanmasına ve ruhumun huzur dolmasına sebep oluyordu

''Hayır sevgilim ben de yeni geldim hadi gidelim''

Beraber arabaya bindik.Kısa bir yolculuğun sonunda  okula vardık.Arabadan indik.Tam okula girecekken Deniz nazikçe elimi tuttu ve parmaklarını parmaklarıma kenetledi.Okula el ele girmiştik.Etrafımızda ki herkes şaşkınlıkla bakıyordu ve hepsinin bakışında hala çözemediğim bir şeyler vardı.Hiçbirini umursamıyordum ama içlerinden birinin bakışı diğerlerinden farklıydı ve kendini hissettiriyordu.Bartu Karalı.Sanki Denizle şu an ki halimize müdahale etmek ister gibiydi.Gözleriyle bana bunun yanlış olduğunu anlatmaya çalışır gibiydi.Daha fazla onunla göz teması kurmak istemediğimden hızla bakışlarımı çektim ve insanların şaşkın bakışları eşliğinde sınıfa girdik ve sıramıza oturduk.İlk saat rehberlikti.O yüzden herkes rahattı.Selin Hoca her hafta değişik aktivitelerle hepimizn hem eğlenmesini hem de ruhsal anlamda rahatlamamızı sağlardı.Selin Hoca her zaman ki güler yüzüyle sınıfa girdi ve çantasını bıraktıktan sonra hızla bize döndü

''Evet çocuklar bugün sizinle değişik bir etkinlik yapacağız.Bildiğiniz üzere psikolojimiz üzerinde en büyük etken aile.O yüzden şimdi sizleri sıra sıra kaldıracağım ve siz de bana ailelerinizin kişilik özelliklerinden bahsedeceksiniz.Bu sayede ailenizin sizin kişiliğinizde ve psikolojiniz de nasıl bir etkisi olmuş onu öğreneceğiz.Hadi başlayalım''

Selin Hocanın söylediklerini duyduğum andan beri kaskatı kesilmiştim.Nefes almayı bile unutmuştum sanki.Aile.Benim hayatımda bu kelimenin net bir tanımı olmamıştı hiçbir zaman.Kimdi benim ailem?Hayatımı çalıp cehenneme çeviren baba sıfatını hak etmeyen adam mı?Ölümün hiç yakışmadığı hala gidişini kabullenemediğim annem mi?Yoksa yurtta bana abi abla kardeş olan insanlar mı?Aile ne demekti?Aile olabilmek için bir anneye bir babaya bir çocuğa ihtiyaç yok muydu?Benim annem o yakışmadığı mezardaydı.O lanet herifin nerede olduğunu bile bilmiyordum.Peki ya ben?Ben gerçekten çocuk muydum ben hiç çocuk olmuş muydum?Ben annemin öldüğünü gözlerimle gördüğüm,saatlerce ölüsünün başında uyanmasını beklediğim gün bırakmıştım çocuk olmayı.Ben hiç çocuk olamadım ki.Benim hiç ailem olmadı ki.Nasıl bilecektim kime benzediğimi.Tek bildiğim annem gibi nergis koktuğumdu.Kimse bana annene ya da babana benziyorsun demedi ki bu zamana kadar.Kimse aynı annen ya da baban gibi davranıyorsun demedi ki.Ben nereden bilecektim ki?Benim bir annem vardı onu da hayat bana çok gördü daha tanıyamadan elimden aldı.

''Alyacığım sıra sen de anlat bakalım anne ve babanı''

Selin Hocanın sesiyle kendime gelmiştim.Deniz dahil herkes bana bakıyordu.Herkes ne söyleyeceğimi merak ediyordu.Kaçamazdım hayatımdan.Gerçeklerden kaçamazdım.Ağlamamak için kendimi zorlayarak yavaşça ayağa kalktım.Derin bir nefes alarak söyleyeceklerimi toparlamaya çalıştım