İMKANSIZ(Siyah Serisi ~2~)(TAMAMLANDI)

***Hem Yaşam Hem Ölüm Gibi***

                                                                ***Deniz'in Anlatımından***

Sevmek basit bir eylem değildir der annem.Haklı da; Kolayca söylememelisin seni seviyorum cümlesini.Öyle herkese söylenmez o cümle.Öyle bir söylemelisin ki bu zamana kadar beraber çektiğiniz acılara,aştığınız yollara değsin.Ben zamanında sevgime değecek birini bulduğumu sandım.Yaptıklarıma değecek birini buldum sandım ama yanılmışım.Ama yanıldığım tek konu bu değilmiş.Ben bir daha kimseyi sevemem sandım ama öyle birini sevdim ki bu zamana kadar kimseyi sevmemişim ben aslında.Bunu onu sevince anladım.Gerçekten gülmemişim mesela kimseye,gerçekten mutlu olmamışım mesela;ben bunların hepsini onu sevince anladım.Tek bir hatam oldu ona karşı.Kabul ediyorum bunu kabul ettikçe kahroluyorum ama kabul ediyorum.Çok benziyordu Hazal'a bunu inkar edemezdim.Onu ilk gördüğümde bu kadar etkilenmemin nedeni buydu ama sonrasının Hazalla hiçbir ilgisi yoktu.Alya'ya her baktığımda gördüğüm kişi Hazal değildi o benim için tamamen farklıydı.Zaten Alya'ya aşık olduğumda anladım Hazal'ı gerçek anlamda sevmediğimi.Hazal için bir vicdan azabı duyuyordum ama sadece bu kadardı.Benim kalbimde,ruhumda hislerim de Alya'ya aitti ve bunu hiçbir şey değiştiremezdi.Onunla çok şey yaşamıştık biz.Ben onun duvarları ardında ki acı çeken kıza ulaşmış ve onu ayağa kaldırmıştım.Her adımımda onun yaralarını sarmak için uğraşmıştım.Şimdi canını yakan kişi olduğumu bilmek nefes almamı engelliyordu.O hep mutlu olmalıydı ve onu mutlu eden ben olmalıydım.Yeterince acı çekmişken hayat ona bu kadar acımasız davranmışken onu kurtaracağıma,mutlu edeceğime söz vermiş biri olarak ona bunları yaşatmamalıydım.Akıttığı tek damla göz yaşı kalbime kor gibi düşerken onu ağlatan kişi olduğumu bilmek kalbimin alevlerin içinde yanmasına neden oluyordu.Ona gitmek istiyordum ama onun bana gelmeye hazır olmadığını biliyordum.Zamana ihtiyacı olduğunu biliyordum.Her zaman acılarını paylaşan kişi olurken şimdi acılarının baş kahramanı olmuştum.O yüzden gidemezdim.Beklemek zorundaydım;kendim için değil bizim için...

                                                                        ***1 Hafta Sonra***

                                                                 ***Deniz'in Anlatımından***

İki hafta;Onsuz geçen iki hafta.Nefes alamadığım,hayatın anlamını kaybettiği iki hafta.Onsuz geçen günlerimin bir anlamı yoktu.Güneş doğmuş ya da batmış,zaman durmuş ya da devam etmiş.Bunların hiçbirinin benim için bir anlamı yoktu.Zaten o gidince zaman durmuştu benim için,kalbim atmayı bırakmış,ruhum beni terk etmişti.Her şeyim onda kalmıştı benim;Günlerim,gecelerim,benliğim.Şimdi onsuz geçen iki haftada bedenen varlığını sürdüren biri vardı sadece.Yaşıyorum diyemezdim kendim için.Çünkü benim hayatım ondaydı.Onsuz sadece boş bir bedendim ben.Işığını,yaşama sevincini en önemlisi de kalbini kaybetmiş boş bir beden...

''Bundan yıllar önce annenin kalbini kırdığım zaman ben de senin gibi günlerce olduğum yerde kalmıştım.Ne yapacağımı bilemez haldeydim.Sonra fark ettim ki biz ayrı kalarak iyileşemeyiz.Ne olursa olsun bir araya gelmeliyiz.Yani oğlum burada böyle oturmanın ne sana ne de Alya'ya bir faydası olmayacak.Aksine birbirinizden uzak kaldıkça içinizde ki o can yakan boşluk daha da büyüyecek.O yüzden ne olursa olsun Alya'nın yanında ol.Yoksa ikinizde iyileşemezsiniz''

''Baban haklı oğlum.Birbirine aşkla bağlanmış kalplere uzak kalmak iyi gelmez.O yüzden ne yapmış olursan ol aşkının peşini bırakma.Ayrıca biliyorsun bu akşam doğum günüm için büyük bir organizasyon düzenledik.Alyayla konuştum az önce her ne kadar itiraz etse de gelmeyi kabul etti.Anlayacağın bu akşamı iyi değerlendirmen gerek.O yüzden burada oturacağına ayaklan ve ne yapacağını düşün''