Princess [Boek 2] (Dutch) /Voltooid/

Hoofdstuk 6 - Astrid

In stilte liep Astrid naar de fietsenstalling toe. School was eindelijk gedaan en daar was ze blij mee. Al die uren had ze gedacht aan haar problemen, geen enkele minuut had ze kunnen opletten in de les. Zelfs wanneer de leerkracht van Wiskunde vroeg wat er was, had ze niet gereageerd. 

"Astrid!" Ze keek om en zag Philip op haar afkomen. Hij glimlachte zachtjes zodra hij haar zag kijken. Hij zag er zo als gewoonlijk weer schattig uit. Zijn warrige haren en bruine ogen zorgden daar vooral voor. Zelfs de weinige wondjes die hij nog had van zijn ongeluk, gaven hem die lieve uitstraling. Het was alsof hij voor Astrid gevochten had, terwijl hij eigenlijk van de trap was gevallen. 

Astrid moest weer denken aan haar gevoelens voor Philip en Phelix. Het duizelde haar. Philip zag dat en gaf haar een stevige knuffel zodra hij dicht genoeg bij haar in de buurt was. Astrid genoot van de omhelzing en knuffelde hem terug, met haar gezicht diep verscholen in zijn nek. 

Astrid voelde haar vriend's hand door haar haren strijken en werd op slag wat rustiger. Het was alsof Philip al haar problemen liet verdwijnen wanneer hij er was. Daar was ze hem dankbaar voor. Philip was de persoon waar ze het liefst bij was, want hij gaf om haar zoals zij om hem gaf. Ook al was ze nog niet honderd procent zeker, toch hield ze van haar vriend. Hij liet haar goed voelen. 

Uiteindelijk liet Astrid hem ook los en keek zij hem aan. "Zullen we naar huis gaan?" vroeg hij en zij knikte. Eigenlijk wou ze niet naar huis, want thuis ging ze weer denken, maar ze kon ook niet bij hem blijven. Philip haar zijn eigen leven en daar moest ze rekening mee houden. Niet alles draaide om haar.

In stilte pakte ze beide hun fietsen en wandelden ze de school uit, waarna ze op hun fiets stapten en weg reden. Onderweg zeiden ze soms iets, maar een echt gesprek was er niet. Astrid was er te moe voor en Philip te bang. Zij wist dat hij bang was om te praten en dat hij zich er meestal ongemakkelijk bij voelde maar ze wist ook dat wanneer hij tegen haar praatte hij dat gevoel minder had. 

Ze stopten beide even voor Astrids huis. Philip gaf haar nog een knuffel en zei haar met een zijn schattige glimlach gedag. Zij knuffelde terug en zei hem ook gedag maar wanneer hij weer op zijn fiets zat en op het punt stond te vertrekken, vroeg Philip haar iets: "Als er iets is waarover je wilt praten, we wonen toch zo kort bij elkaar. Je bent altijd welkom bij mij." 

Astrid knikte zachtjes en Philip vertrok. Ze keek hoe hij weg reed en wanneer ze hem niet meer zag, ging ze haar fiets in de garage zetten. Toen eenmaal haar fiets op de juiste plek stond, liep ze naar de keuken toe om haar moeder te begroeten. Alleen... 

Astrid gilde het uit toen ze haar moeder op de grond zag liggen, omringd door bloed en met een mes naast haar hand. Ze sloeg een hand voor haar mond en voelde de tranen in haar ogen prikken. Vol paniek en totaal in shock greep ze naar de huistelefoon, die op het aanrecht stond. Haar handen trilden terwijl ze een nummer probeerde in te tikken en haar stem trilde nog meer dan haar handen toen ze begon met praten...

A/N: Idk... Is dit goed? Slecht? Idk...