Princess [Boek 2] (Dutch) /Voltooid/

Hoofdstuk 18 - Astrid

"Morgen begint de school weer." Philip zat verveeld met Astrid's haar te spelen wanneer hij dit opeens zei. Ze zaten beide op zijn bed en keken naar een of andere serie die ze zomaar hadden opgezet. Ze hadden toch niets anders te doen vond Astrid en ze dus zaten ze daar maar wat. 

Astrid keek op. "Inderdaad. Ik heb er echt geen zin in. Mijn vriendinnen zullen vast vragen waar ik de afgelopen dagen allemaal ben geweest."  Ze had ook daadwerkelijk geen zin in school. Haar vriendinnen, de lessen, Caleb... Ze wou alleen bij Philip zijn. Wat als die mensen van het pleeggezin daar zijn omdat ze weten dat ze daar naar school gaat? 

"Vertel mij wat, ik vraag me af of Caleb er zal zijn. Hij was de laatste paar dagen afwezig. Hopelijk heeft die eikel de griep en ligt hij met koorts in bed", zei Philip lachend maar hield op toen hij zag dat Astrids gezicht opeens heel droevig leek. "Is alles oké?" Ze schudde zachtjes met haar hoofd. "Ik wil echt niet naar school."

Philip sloeg zijn armen om haar heen. "Alles komt goed. Ik ben er voor je." Astrid knuffelde hem stevig terug. "Ik weet het en daar ben ik je zeer dankbaar voor." Ze drukte een kus tegen zijn wang en keek daarna verder naar de serie alsof het gesprek van net niet gebeurd was. Haar droevige blik was eveneens weg, doordat de lieve woorden van Philip in haar hoofd bleef spoken.

~

De weg naar school verliep veel te vlug voor Astrid. Voor ze het wist was ze alweer op school en liep ze naar haar vriendinnen toe. Haar vriendinnen stonden gezellig met elkaar te praten. Alsof ze geen van allen door had dat Astrid er aan kwam... of wel? Vlak voordat Astrid bij ze was hoorde ze ééntje snel zeggen: "Oh daar komt ze." De zin om bij haar vriendinnen te staan werd nog kleiner.

"Hey meiden", zei ze zo vrolijk mogelijk en ze zag haar boezemvrienden allen naar haar kijken. "Waar ben jij de hele tijd geweest?" Astrid slikte al bij de eerste vraag die gesteld werd. "Ik was thuis. Bij mijn ouders." Er werden hoofden geschud en ze keek vreemd op. "We zijn verschillende keren daar geweest. Geen enkele keer deed er iemand open." Astrid keek nu naar haar schoenen. "Okay ja, ik was weg maar wat maakt dat uit?" De neiging om te huilen was nu groot. Ze voelde alle ogen op haar gericht, alsof ze haar allen met laserogen wilden doorboren. "Veel. We hadden dingen gepland samen. Hoe kun je ons nu zomaar vergeten? Je hebt ons toch niet laten zitten voor die sukkel van een Philip waarmee je steeds vaker praat? Caleb is zoveel knapper en die gast heeft ook nog eens een oogje op je. Pak tenminste iemand die je waardig is of ja.... Waardig."

Ze begonnen allen te lachen en de tranen begonnen nu te rollen over de wangen van Astrid. Ze moest daar weg. Haar vriendinnen waren haar vriendinnen niet meer. Wat dachten ze wel niet? Philip was haar wel waardig. Veel meer dan Caleb, want Caleb is een sukkel.

De bel ging en ze besloot om zo snel mogelijk naar de klas te gaan. Ze wilde dat de schooldag zo snel mogelijk voorbij ging zodat ze weer bij haar vriend kon zijn. Bij Philip die ondanks alles altijd voor haar klaar stond.

A/N: Ok t is weer eens van Februari geleden. Sorry, echt sorry. Maar school en stuff. Op een gegeven moment wou de laptop bij mijn thuis ook niet volledig meer werken dus kon ik niet schrijven wat het dus moeilijker maakte om niet te schrijven terwijl ik huiswerk maakte op de laptop. Ik ga proberen weer wat meer te updaten. T is nog ongeveer anderhalve maand en dan is het grote vakantie.... dus ja