Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Return

Chapter 4 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA

Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Hermione

Waarom had ik het ook alweer Ginny verteld? Waarom? Waarom? Wáárom? Alsof ze zelf nog niet genoeg problemen had, met George die vriendin na vriendin versleet om de dood van Fred te kunnen verwerken, haar ouders die alleen in hun huis waren overgebleven, Bill en Fleur die aan kinderen begonnen en Charlie die zich weer naar Roemenië verbannen had. O, en dan ook zeker niet te vergeten dat Harry en Ginny zich na de Slag om Zweinstein niet vaak gezien hadden, omdat hij alleen wilde zijn. Dat deel snap ik helemaal. Ik had het ook met alles en iedereen gehad na de strijd. Alleen pushte Ron me om verder te leven. Ik gaf mezelf meteen een klap voor mijn kop. Ik moest ook niet in álles Ron de schuld geven. Dankzij hem hebben we wel weer mijn ouders teruggevonden en hij heeft alles voor me over! Zachtjes streelde ik mijn buik. Ik wist het nog niet eens zeker, eigenlijk, maar ik voelde me, ja, te verlegen om een test te kopen. Ik merkte het vanzelf wel. Alles zou goedkomen, sowieso! En met die gedachte liep ik ook de kamer uit.

Mijn stemming werd echter meteen bederfd door het zien van Ginny en Harry en de intense blik die ze op hun gezichten hadden. De knuffel die ze elkaar gaven was zo lief, zo vredig, zo, ja, intens! Met een schuin oog keek ik Ron aan, die brommend een krant in zijn handen had.

'Je lijkt mijn oom Vernon wel!' grinnikte Harry, toen hij ineens weer oog voor alles en iedereen had. Ron stond op en gaf hem een mannelijke knuffel. Ik glimlachte toen ik deze vrienschap had.

'Waar ben je gewéést?' vroeg Ron en Harry zweeg even.

'Overal, ongeveer,' zei hij, langzaam. Ik besloot in te springen en gaf hem ook een knuffel.

'Hermione!' glimlachte hij. O wat had ik hem gemist. Die hele tijd al. Hij, hij was er weer! Maar toen ik naar Ron keek zag ik irritatie. Hij wilde het weten. Hij drong aan, maar dat liet ik niet gebeuren. Niet met Harry. Niet nu Ginny nog niet eens wist wat er was.

'Ik heb soep gemaakt! Zullen we eten?' zei ik, om het ijs weer te breken. Ginny glimlachte breed.

'Ik help je wel met het dekken van de tafel,' antwoordde ze, waarna Ron Harry meenam en hem ons huis liet zien. Ons. Huis. Óns huis. Van ons. Allebei. Ik kon het niet geloven. Het was zo snel gegaan. Misschien wel te snel.

Nee. Waarom twijfelde ik? Ik had nooit getwijfeld aan Ron en ik kende hem al zolang!

Maar het was natuurlijk altijd al raar geweest en apart. De vriendschap die ik met Harry deelde was...altijd anders geweest. Altijd beter. Hechter. Wij voelden elkaar veel beter aan. Terwijl Ron en ik meer tegenpolen waren.

Nee, nee, nee, Ron is de ware! Met die gedachte zette ik de pannen op tafel, maar toen ik zijn gezicht zag, wist ik dat het niet zo was. Ron was geweldig, echt waar, maar niet de ware. Als we al na twee jaar kibbelen...zou er dan iets niet goed zijn? Na twee jaar? Ron was zelfs verdwenen tijdens de zoektocht naar Gruzelementen! Zelfs toen!

Na het eten deden Ron en ik de afwas en ik wist dat hij nog steeds boos op me was. Omdat ik hem onderbrak. Omdat hij wilde weten waarom Harry weg was geweest en waar. Omdat hij zich ook zorgen maakte over Ginny.

'Waarom vroeg je het? Waarom liet je me daar staan? Als een idioot die niets kan. Waarom moet jij altijd weer de wijste zijn en de situatie onderbreken?'

'Nou omdat wij zijn beste vrienden zijn en Ginny zijn vriendin. Zij gaat voorop, Ron, geloof dat nou maar!'

'Alsof ik altijd voor ga als het tussen Harry en mij gaat. Jij zou altijd eerder kiezen voor Harry en niet voor mij!'

'Dat is niet waar Ron en dat weet je best. Ik ben hier toch. Met jou en niet met Harry?'

'Lieg niet over de geschiedenis. We weten allebei wat er allemaal gebeurd is en jij gaat doodleuk verder met je studie, terwijl je vergeet dat Harry weg is!'

'Ik lieg helemaal niet over de geschiedenis. Maar belofte maakt schuld, om het zo te zeggen. Wij zouden bij hem zijn. Om hem te helpen. Om hem te steunen. Voor Harry voel ik echt niets meer dan de vriendschap. Harry is als Ginny voor me is: familie! Misschien gebruik ik mijn studie voor een stukje verwerking! En zeg niet dat ik vergeet dat Harry weg is. Je praat heel tegenstrijdig over Harry. Het ene moment wil je hem er wel bij, omdat het onze vriend is en de andere keer niet omdat je denkt dat ík hem leuk vind of hij mij! Maar doe niet zo gek! Hij heeft Ginny! En voor jou voel ik gewoon...'

'Ja? Wat voel je?' Ron drong aan en dat haatte ik aan hem. Sowieso vond ik deze ruzie al walgelijk, omdat het nergens over ging. We moesten elkaar steunen. Er waren spanningen en zaken, maar we waren vrij! De oorlog was over! En in plaats van feest te vieren zaten wij tegen elkaar te ruziën.

'Jongens, gaat het wel goed?' Harry liep de keuken binnen. Ron kookte al. Zijn hele gezicht was net zo rood als zijn haar en ik stond ernaast. Harry keek ons ongemakkelijk aan. Natuurlijk had hij zijn naam gehoord.

'We hebben je gewoon gemist, Harry!' zei ik en ik glimlachte. Toen Harry terugglimlachte, stampte hij de keuken uit.

'JA TREK MAAR WEER PARTIJ!' schreeuwde hij, zonder enig besef wat er gebeurd was.

'Hoe vaak ruziën jullie, Hermione?' vroeg Harry.

'O,' zei ik luchtig.

'Niet zoveel hoor!' Maar Harry trapte er niet in.

'Hoe vaak ruziën jullie, Hermione?' vroeg hij nogmaals. Ik stortte in.

'Te vaak, Harry. Te vaak.'