Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Everything comes to an End

Chapter 24 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA
Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Astoria

De vriendschap die ik met Hermione had, was oprecht. Ze was een geweldige vrouw en ze gaf me zoveel door haar baby aan ons af te staan. Ik had boos kunnen zijn op Draco, maar iedereen heeft zo zijn vorige vriendinnetjes en vriendjes. Alhoewel het best serieus tussen die twee is geweest. Draco had me bepaalde dingen vertelt en ik kon ook dingen zien. Zodra Ronald Weasley zijn vriendin knuffelde en Draco kwam de kamer binnen, hij een masker optrok en soms zelfs mij wilde pushen. Ik snapte het heel goed, maar ik wilde er niet tussen zitten. Toch wist ik dat zijn liefde voor mij oprecht was. Hij was er gewoon nog niet klaar voor, hoe hard hij ook probeerde toe te geven van wel. Ik kon jaloers zijn op Hermione, maar ik wist dat het geen zin had. Zij was duidelijk ook niet zo over haar gevoelens heen en Ronald had enorme last van territoriumdrift. Ondanks dat was hij een sympathieke man. Meerderheid van de tijd was hij er niet eens, maar hij probeerde het wel allemaal. Voor haar. Hermione had me vertelt over de tijd waarin ze niet echt goed met elkaar konden omgaan en dat ze niet gedacht had dat ze dit proces samen met Ronald in zou gaan. Ik had geglimlacht naar haar en had haar gesteund. Vertelde haar dat ik er altijd voor haar wilde zijn als dat mogelijk was. Maar was het mogelijk? Ik voelde me enorm schuldig, terwijl ik nadacht over hoe erg ik haar eigenlijk bedroog. We waren vrienden! Ik moest het hier werkelijk met Draco overhebben. De vorige keer dat we erover praatten was hij boos op mijn verzet tegen het verzet.

'Ik ben je tegengekomen in dat café, weet je nog. Het verzetcafé. Ga nou niet een verhaal ophangen over dat je daar per ongeluk terechtkwam, omdat het regende of dat je daar helemaal niet had willen zitten of dat je op iemand wachtte.' Hij had gelijk. Hij had altijd gelijk, zo leek het. Hij was intelligenter,moediger, beter.

'Oké, ik was er omdat ik nieuwsgierig was en niet helemaal blij met hoe alles was afgelopen, meer niet. Ik was niets voor niets een Zwadderaar, weet je nog?' Hij had geknikt. Beide wilden we niet deze discussie voeren. Nu niet, nooit niet. Ik vond het vervelend. Toch voelde het als een bedrog voor Hermione, hoewel ik wist dat zij ook dingen achterhield. Ze was Kingsley's assistent, totdat hij er te oud voor zou worden. Het feit dat wij Zwadderaars waren en Draco...Draco is,

Draco

Volhouden kon ik niet. We waren nu al zolang uit elkaar maar toch bij elkaar. Ik wilde haar omhelzen en mijn handen om haar buik vouwen, zoals Weasley niet deed. Hij ontweek haar prachtig opbollende buik zelfs. Dat Astoria er zo op reageerde kon ik niet geloven. Mijn toekomst leek wel rozengeur en maneschijn!

Tja...was het maar zo. Rozengeur en maneschijn zou het zijn als Hermione nog bij me was en we samen voor ons kind konden zorgen. Rozengeur en maneschijn zou ervoor zorgen dat ik me niet zou gaan verzetten...

Ho! Nou gaf ik haar weer de schuld. Logisch. Makkelijk. Iets wat ik altijd deed. Ik trok een grimas. Ik wilde bij het verzet. Ik was het er niet mee eens en ik moest er maar eens voor zorgen dat alles goed met me zou gaan. Met ons...

Het was een week of drie later. Hermione en ik waren alleen in Malfoy Minor (het klonk nog steeds raar om het "mijn huis" te noemen). Astoria ging naar het verzetscafé en Weasley zou een nachtje doorhalen bij de studie. Hermione gaf hem teveel credit, vond ik. Ik liep naar de woonkamer en daar zat ze. Even kreunde ze een beetje. Zeven maanden was ze nu. Haar buik was enorm.

'Gaat het?' vroeg ik en ze keek op.

'Niet jouw zorg, Malfoy, of wel soms?' Ouch. Dat deed werkelijk pijn.

'Serieus, je bent zwanger van mijn kind, óns kind, en we zijn weer terug op achternamen?' Ze knikte droogjes en las verder.

'Kom op...kunnen we het niet afronden?' Zuchtend legde ze haar boek weg.

'Wat wil je dat ik doe? Afsluitingsseks? Het uitpraten? Hebben we niet al genoeg van elkaar doordat we nu opgesloten zitten? Nou, eigenlijk zit ík hier opgesloten, want jij kan gaan en staan waar je wilt.'

'Ik ga en sta nergens,'

'En waarom niet?'

'Omdat ik ook zo mijn verantwoordelijkheid heb?'

'Je hebt straks genoeg verantwoordelijkheid als het kind er eenmaal is.'

'We kunnen dit toch afsluiten? Net als een boek die je uitleest, een kaars die je uitblaast.'

'Nooit geweten dat je zo'n dichter was?'

'Kom op Granger. Je moet toch nog iets voelen?'

Hermione

Hij had gelijk. Hij had groot gelijk. Ik miste zijn lippen, zijn grapjes, zijn liefde...die zo anders was dan die van Ron. Hij kon zo ontzettend perfect zijn en al net zo'n perfectionist als ik. De naïviteit die ik nooit had...voordat ik hem had. Ik wilde nooit het meisje zijn wat zo verzot was op een jongen dat ze van alles voor hem deed, maar momenteel wilde ik álles voor hem doen, wat ik natuurlijk niet ging zeggen. Toch merkte hij het wel. Hij kende me te goed.

'Granger, waar ben je nou bang voor?' fluisterde hij. Hij had een gevoelige snaar geraakt. Hij had het opgemerkt. Hij maakte er gebruik van.

'Is het dan klaar?' vroeg ik. Ik voelde me zo dom. Ik, Hermione Granger, hoorde alles te weten en ik wist hier helemaal niets van.

'Misschien wel beter van wel. Je kan toch nooit met Weasley trouwen als je nog gevoelens voor een ander hebt?' Hij was wel erg vol van zichzelf dat hij dat zo durfde te zeggen, maar het fijne was: hij zei het en het klopte. Ik had het nodig. Dit was zeker belangrijk. Hij had zo gelijk.

'Ik denk niet dat Ron en ik ooit trouwen,' gaf ik, blozend, toe.

'Hoezo dat?'

'Hij durft me toch nooit te vragen en ik ga het niet vragen hoor. Hij vindt het alleen maar vervelend. Hij is zó niet van dit soort dingen.' Draco lachte even. Hij kwam dichtbij. Heel dichtbij. Ik was bang. Ik wilde niet dat dit fijne wat ik voor hem voelde...weg zou zijn. Hij kuste me en ik kuste terug. Het blies mijn gedachten weg en het maakte me leeg van alles en vol van hem...

De dagen erna zat ik op mijn kamer met een stiltespreuk om me heen. Niemand mocht me zo zien. Ik huilde me kapot. Niemand mocht weten wat Draco en ik gedaan hadden. Het was zo goed en slecht tegelijkertijd geweest. Ik kon er met niemand over praten. Astoria was een goede vriendin voor me geweest. Waar ik Ginny enorm miste, was Astoria er gelukkig nog en ik was haar zo dankbaar. Ik had haar nodig, maar nu kon het niet. Als ik haar alles vertelde zou ze zowel boos op mij als op Draco zijn. Het was waar. Nu was alles over. Geen zoenen meer, geen aardig-gedoe meer. Geen gerotzooi meer. We waren weer back to basic. Hij was mijn vijand. Toen ik eindelijk het huilen zat was, wilde ik eigenlijk ook zo snel mogelijk van die baby af. Pas dan hoefde ik Draco niet meer elke dag te zien, kon ik gewoon met Astoria brieven schrijven en kon ik me eindelijk volledig toegeven aan Ron. Laten we eerlijk zijn: Ron is een geweldige man en ik hou van hem. Was het slecht wat ik had gedaan? Misschien wel...misschien niet. Maar als het gewoon nodig was voor iedereen? Eindelijk had ik me gerealiseerd dat ik door zou gaan met hopen op mijn blonde god als we geen afsluiting hadden gehad. Per dag kwam ik weer wat minuten meer uit mijn kamer. Per dag zag ik weer wat meer van hem. Per dag gaven we elkaar stukjes van ons hart terug. We wisten precies dat we nog twee maanden hadden. Twee maanden voordat ik weer volledig de kamer zou uitgaan, maar dan om echt weg te gaan. Twee maanden voordat ik hem weer volledig kon zien, maar dan voor de laatste keer. Twee maanden voordat we allebei ons hele hart terughadden, zodat hij het volledig aan Astoria kon geven en ik aan Ron. Ik had geen spijt. De tijd die we hadden was de meest geweldige tijd ooit en ik zou het zo overdoen en dan op precies dezelfde manier, maar Draco en ik waren slechts passie, geen echte liefde. We zouden elkaar nooit volledig snappen en elkaar alleen maar willen verbeteren. Ik wist heus ook wel dat hoe meer dagen er verstreken in die twee maanden, hij alleen maar meer zich ging verzetten...