Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Numb

Chapter 21 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA
Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Hermione

George voelde zich duidelijk niet meer echt op zijn gemak bij me en dat kon ik hem moeilijk kwalijk nemen. Mijn relatie met Draco was over en was voor iedereen ongemakkelijk geweest, maar dat ik dit "overblijfsel" eraan had, dat was wel erg. Heel erg. Ik snapte mijn fout nu ook wel en dit was gewoon niet goed. Iedereen had nog vrij chill gereageerd, maar het was ook niet de bedoeling dat het lang zou duren. Dat mocht niet. Dat kon niet. En nu was eindelijk het punt gekomen dat ik dat zelf ook inzag hoe verkeerd ik bezig was geweest. Bovendien was hij niets veranderd. Hij was nog steeds die klootzak die hij altijd was. Hij had me niet geschreven, toch? Hij. Was. Niets. Veranderd.

Erg naïef van me dat ik het niet door had gehad, maar dat kleine harde buikje wat ik nu weldegelijk voelde, bewees wat George al suggereerde. Ik was zwanger. De enige mogelijke vader was Draco, maar ik had geen zin om met hem te praten. Ik maakte hem in mijn hoofd zwart en probeerde Harry's woorden te begrijpen, om maar te verklaren waarom we geen contact meer hadden. Was het werkelijk alleen mijn schuld geweest? Hadden we allebei schuld? Was het alleen zijn schuld? Wat moest ik eraan doen? De vragen schoten door mijn hoofd heen. De antwoorden wilde ik niet weten. Ik kon Ron nu niet steunen, omdat Lavender hem gedumpt had. Ik kon Ginny niet steunen met de bruiloft die ze aan het organiseren was voor haar broer, samen met haar moeder, Fleur en nog wat anderen. Ik kon George niet steunen die nu meer aan Fred dacht dan ooit, omdat hij geen Fred had die hem hierin kon steunen en helpen. Zijn getuige zou Fred zijn en nu had hij Ron gevraagd voor de rol. Alles was emotioneel en ik zou bijna niet meer aan mezelf kunnen denken. Ik schreeuwde dingen naar mensen wat ik niet meende, maar half wel. Ik was tegelijkertijd zo gesloten als wat en vertelde niemand wat er aan de hand was. Het leek alsof niemand momenteel om me gaf, omdat ze het allemaal te druk hadden. Ik miste de tijd waarin we nog drie kleine kinderen waren, Harry, Ron en ik. Dat we daar stonden, voor een magisch schaakspel. We hadden de meest rare en heftige jeugd achter de rug en konden niet zomaar een knopje omzetten wat zei: "geniet van deze tijd waarin alles goed gaat". Je bent bang voor alles en begrijpt dingen niet. Je wilt niet meer mensen vertrouwen, bang om ze weer te verliezen. Mensen moeten altijd aan jou tonen dat ze loyaal aan je zijn. Head up, stay strong, fake a smile, move on. Alle dagen waren moeilijk. Alle dagen waren onbeginbaar. Alle dagen stond je op met een gevoel van dat deze dag het weer niet zou worden. Je verlangt weer naar het moment dat je in je bed mag liggen en als je daar eenmaal inligt, kan je niet slapen. Wanneer je eindelijk daar slaapt en weg bent, open je je ogen weer en kijk je op. Je weet het weer. Je voelt het weer. Dit wordt hem niet. Dit is verschrikkelijk. De dagen stromen voorbij, maar je hebt niet door hoeveel er voorbij gaan.

Ik strompelde naar de kalender, afvragend waarom George weg was. Shit. Dat had ik weer. Er stond een groot hart op de kalender. George en Angelina zouden vandaag trouwen. Ik keek op de klok en meteen beet ik keihard op mijn tong.

'AU!' gilde ik uit. De tranen stroomden over mijn wangen. Hoe kon ik zó diep gezonken zijn? Te laat komen met alle voorbereidingen en bijna te laat komen op de bruiloft zelf? Ik had nog niet eens een jurk! Het was typisch dat niemand me had proberen te bereiken...nee. Daar had ik het al. Er lag een briefje op de eetkamertafel, samen met een uil die ondertussen was bijgekomen van zijn vlucht. Dat betekende dat de brief minstens een uur of twee geleden gestuurd was! Help!

Hermione,

Vandaag is de bruiloft van George en Angelina. Ik snap dat alles moeilijk voor je is en dat we een tijd geen contact hebben gehad, maar ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik van te voren nog even bij je langskom. Laat ik zeggen: vlak na de lunch, want dan ben je al opgeknapt. Dan zal ik je meenemen naar de plek van de bruiloft.

Ronald

Ron gebruikte nooit zijn volledige naam. Het was pas sinds de laatste tijd dat ik hem pas echt "Ronald" was gaan noemen, maar in mijn hoofd bleef hij altijd Ron. Vlak na de lunch, de klok zei dat dat elke minuut kon zijn. Hoe kon dit mij overkomen? Hoe kon dit míj, Hermione Granger, overkomen? Te laat komen op een bruiloft. Nee. Dat was niets voor mij.

Een tik op de deur zorgde dat ik nog meer door de grond wilde zakken dan dat ik al deed. Ik opende de deur en daar stond Ron. Helemaal niet verbaasd om mij zo te zien. Hij had een hoes om zijn arm. Een kledingshoes.

'Ronald...wat is dat?'

'Angelina had zo het vermoeden dat je deze wel nodig had,' mompelde hij. Hij gaf me de hoes en ik opende hem. De allermooiste jurk die ik ooit gezien had, zat in die hoes. Hij had wat weg van de baljurk die ik had gehad in het vierde jaar op Zweinstein, maar hij was echt wel anders. Ten eerste was hij diepblauw en daarnaast was de achterkant nog veel langer, de voorkant veel korter en, niet te vergeten, het was een strapless jurk.

'Je hebt zojuist mijn leven gered!' zei ik opgelucht en gaf hem een kus op de wang. Ik rende naar boven, geen tijd om dáár overna te denken.

Een halfuur had ik nodig gehad, geen seconde langer. Mijn timing was altijd perfect geweest en ik hield er niet van om voor dit soort dingen de tijdverdrijver te gebruiken. McGonagall had hem aan mij gegeven toen ik geslaagd was. Ik ging met Ron mee en ik had deze mooie, maar emotionele bruiloft voor geen goud willen missen. Het was een middag en avond waarbij iedereen me zo van het onderwerp "Draco" dreef, waarbij iedereen vrolijk was, al ging het niet om mij vrolijk te maken. Het kon me niet schelen. Ik had dit gemist. Ik had alles gemist. Hoe vaak zou ik gaan vallen? Hoe vaak zou ik dat zwarte gat moeten zien, voordat ik er werkelijk uit zou kruipen en werkelijk door zou gaan met mijn leven?

Draco

Het feit dat het "niet goed" ging, werd niet iets wat ongezien bleef. Hoewel ik me prima voelde, gewoon weer terug naar vanouds, was McGonagall wat minder blij. Ze vroeg aan me of ik Neville erg miste en ik had haar aangekeken met een blik die zei dat ze werkelijk niet goed bij haar hoofd was. Zij had teruggekeken met een blik die zei dat ík niet goed bij mijn hoofd was. Daar moest ik echter wel om lachen. Stiekem. De spanning en sensatie van het nieuwe, het goede, alles...het was weg. Plotseling. Alsof het "plop" ineens mijn hoofd verlaten had. Ergens zei iets tegen me dat ik mijn vader misschien eens moest schrijven om te vragen wat hij van me zou vinden. In plaats van dat iedereen hém de lafaard noemde, zou hij míj de lafaard noemen. Ik had de keus om weer slecht te zijn. Ik had de keus om weer naar mijn thuisbasis te gaan. Om weer vergeven te worden. Om weer een goed leven te krijgen, aangezien het leven wat ik had verschrikkelijk was aan de ene kant, maar aan de andere kant ook...mijn leven was. Ik had geen keus. Het was gewoon zo. Het hoorde erbij. Het zat zo en daar moest ik maar rekening mee houden. Maar als je leven zo in elkaar zit en je kent niet anders, dan is dat goed voor je. Het slechte had nooit slecht voor mij aangevoeld. Het voelde natuurlijk. Het feit dat ik nu zo ontzettend mijn best moest doen om me weer aan iedereen te bewijzen. Telkens weer laten zien hoe ik me voelde. Telkens weer laten zien dat ík niet degene was die de fout had gemaakt. Telkens weer dat iedereen wantrouwen had in je. Verschrikkelijk. Het kostte me zoveel moeite en ik vroeg me af waarom ik er nog mee doorging. Wat had het voor zin? Het goede wees me af en het slechte stond daar voor me. Ik was weer vaker van het schoolterrein geglipt en naar dat rare caféetje waar Pansy me naar meegesleept had gevlucht. Daar zat iemand die ik herkende van Zweinstein. Ze had ook in Zwadderich gezeten, maar ze was niet een doorsnee-Zwadderaar. Ik keek haar aan en liep naar haar toe.

'Ik ben...'

'Draco Malfoy, ja ik weet het. Kijk iemand hier aan en vraag ze of ze jou niet kennen.' Ze lachte naar me.

'Astoria, Astoria Greengrass,' voegde ze eraan toe en ze schudde mijn hand.

'Ik ken jou, van Zweinstein, toch?'

'Klopt. Laat ik nou in het meest spannendste jaar niet aanwezig zijn,' zei ze sarcastisch.

'Niet dat ik er wel was,' antwoordde ik.

'Zo, je hebt gewoon je laatste jaar overgeslagen?' Ik mocht haar wel. Ze was knap, goed gebekt en ze was aan een rare kant toch ook wel lief. Ze durfde tegen me te praten en ze had gelijk gehad over iedereen. Iedereen keek me aan met een gezicht van wat doe je hier. De namaak Bellatrix was nog steeds aanwezig. Ze knipoogde naar me en ik draaide me om. Ergens hadden we hier allemaal een soort harmonie. We waren allemaal blij dat we van Voldemort af waren, maar we waren woedend om dat hij wel een punt had. Zijn manier was te wreeds, maar met een iets minder wredere aanpak konden wij nog best ver komen, gokte ik al zo.