Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Discoveries

Chapter 23 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA

Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Draco

Er waren ineens drie vrouwen en een man in Malfoy Minor. De eerste vrouw was mijn moeder, die de eigenaar van het huis was, sinds mijn vader in Azkaban zat. Het was moeilijk voor haar en ik vond het fijn dat ze bij me was. De tweede vrouw was Astoria. Ik dacht haar af te schrikken met het verhaal, maar dat deed ze niet. Ze omhelsde me en had gezegd dat ze er blij mee was. Ze was onvruchtbaar, daar had de oorlog voor gezorgd. De derde vrouw was Hermione. Het was apart om haar weer te zien en zeker in deze status. Ze. Droeg. Mijn. Kind. Ons kind. Nu Astoria er zo op gereageerd had, kon ik niet meer bij haar weg. Ze was zo liefdevol en deze kans was geweldig. Hermione was een goed meisje, had ze gezegd. De man die in huis was, was Weasley. Hij was ontevreden, want hij hield niet van dit spelletje. Ten eerste was het míjn kind, ten tweede waren we hier, ten derde had hij deze hele fissa nooit gewild, maar hij wilde ook niet dat Hermione hier alleen naartoe ging. Hij was degene die er een zure boel van maakte. Astoria en Hermione konden nog best goed met elkaar opschieten, maar schijn bedroog, want op hetzelfde moment werden er weer oorlogsplannen gemaakt. Revolutie. We hadden een heleboel dingen te doen en het was zoveel werk, maar we werden nu al op de proef gesteld. Hermione was merendeel van de tijd met haar studie bezig, waardoor Astoria en ik gewoon door konden gaan. Ron ging ook door met zijn Aurorstudie waardoor we onder die uren ook wat rust hadden. Mijn moeder speelde het spelletje mooi mee. Ze wist mijn kant en ze wist dat ik er eigenlijk toch best gelukkig mee was, maar ze wist ook dat we haar nodig hadden om Hermione af te leiden. Ze deed het en ze kon het als de beste. Soms vroeg ik me af hoe het leven was gelopen als we er samen achter waren gekomen dat ze zwanger was. Zou ik blij zijn? Zou ik in het revolutieteam zitten? Zou ik überhaupt Astoria ontmoet hebben? Wat zou ik dan van haar gevonden hebben? Toch had ik nog steeds gevoelens voor Hermione. Sterke gevoelens. En ik kon het niet begrijpen...

Hermione

Het was raar om in Malfoy Minor te leven. Er waren tijden waarin ik hier wilde leven en dat ik zijn huis wilde opvrolijken. Dat ik de vrouw was naast wie hij wakker werd en dat ik degene was door wie het huis opgevrolijkt werd. Het huis deed me nog steeds van alles. Vooral die ene kamer...deed van alles met me. Mijn buik bolde op. Steeds verder en verder. Ik aarzelde nog steeds over welke keus nou het beste was. Een avond was ik aan het dwalen in zijn huis. Ron had avondcollege en ik voelde me alleen. Ik miste zijn armen. Zíjn armen. In een kamer hoorde ik geroezemoes. Astoria en Draco, merkte ik al snel. Ze lachten en af en toe werd er liefjes gezucht door Astoria. Schat van een vrouw. Een wens die uitkwam, was mijn gift. Ze vond me oprecht aardig en dat was wederzijds, alleen kon ik het soms niet laten om jaloers te zijn. Hoewel ik ook voor andere dingen had kunnen kiezen en ik mezelf de schuld gaf van het uitgaan tussen Draco en mij, wist ik niet of het werkelijk de juiste beslissing was geweest. Maar de dingen waarover ze praatten deden het. Het ging over een "revolutie" en een "ouder meester" , "Goede plannen maar en verkeerd leiderschap". Moest ik aan zo'n man wel mijn kind geven? Aan een man die Voldemorts voetsporen wilde volgen?

Ik kon hier iets aan doen, realiseerde ik me. Studie minister van Toverkunsten, dit deed ik niet niets voor niets. Dit soort dingen moest ik verzamelen, opletten en bijhouden. Niet teveel, niet te weinig. De strijd was weer begonnen.

Harry

Daar stond ik dan, met een brief in mijn handen. Geheimtaal, codes, alles kwam weer boven. Het was logisch en zeker te verwachten, maar toch had ik hoop gehad

'Wat is er?' vroeg Ginny me. Ik keek haar aan. Ze omhelsde me, een traan biggelde langs mijn wang. Ginny was extreem rustig. Te rustig. Ze maakte zich zorgen.

'Het is ook nooit over,' zei ik haar en ik gaf haar de brief. Hermione had me geschreven. Ze bleef dingen in de gaten houden en kon daardoor haar locatie niet verklappen, maar ik kon brieven aan Ron doorgeven. Het was fijn dat die twee weer goed met elkaar om konden gaan. Misschien wel weer op de manier die ze eerder geprobeerd hadden. Het was niets voor Hermione om snel op te geven, wat ze nu wel weer duidelijk maakte.

'Harry toch,' ze keek me aan. Ik dacht aan het moment dat ze me troostte toen Dumbledore overleed. Ze raakte me op een manier dat alleen zij kon. Ze was er voor me op een manier dat alleen zij kon. Zij was het. Ze steunde me. Ze hield van me en ik van haar.

'We overleven dit! We zijn er vroeg bij!' fluisterde ik haar toe en ze gaf me haar hand.

'Samen,' zei ze.

'Samen,' antwoordde ik.