Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Coming Home

Chapter 12 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA
Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Hermione

Ik werd zo boos toen ik thuiskwam. Ik bonste op de deur, omdat mijn sleutel niet in het slot paste. Natuurlijk kon ik Alohomora proberen, maar daar had ik geen zin in.

'Ik kom, ik kom al!' hoorde ik een boze stem brommen. Ik herkende de stem meteen. Ergens in mij ging een lichtje branden. Ik had hem gemist. Ik glimlachte alvast liefjes toen ik hem de deur hoorde openen.

'Hermione?' vroeg hij, nog steeds brommend.

'Ik ben terug!' riep ik vrolijk.

'Ja, dat kan ik zien. Ben je eerder teruggestuurd?'

'Nee? Ik? Nee. Het is drie maanden geleden toen ik wegging, echt!'

'O,'

'Ik heb je gemist!'

'Vast. Maar...het komt even niet goed uit. Ik heb visite. Kan je later terugkomen?' Ik stapte naar achter. Het drong nog niet volledig tot me door.

'Hè?'

'Ik. Heb. Visite.' Hij herhaalde het. Nog meer brommender dan eerst.

'O,' antwoordde ik.

'Maar het is óns huis!' besloot ik toen in de verdediging te gaan.

'Mijn huis. Jij bent toch weggegaan!'

'Ja, voor onderzoek!'

'Voor die Malfoy-gozer. Omdat je hem wilde onderzoeken. Serieus, Hermione, ik snap heus wel wat je daarmee bedoelt.'

'Het was helemaal niet mijn bedoeling om iets met Malfoy te beginnen!'

'Dus je bent wel iets met hem begonnen?'

'Nee! Hij was aardig en het was gezellig, meer niet. Heeft Neville je dit soms geschreven?'

'Nee. Neville schrijft mij niet.'

'O,'

'Ja, dan kan je wel "O," zeggen, maar dat helpt echt niet.'

'Maar Ron, ik dacht...wij...'

'Er is geen "wij" meer, Hermione. Echt niet.'

'Kom op Ron, dat doe je me niet aan. Alsjeblieft niet!' Ik was bijna hysterisch.

'Hermione je zet me voor gek bij mijn gasten. Wil je weggaan of moet ik ervoor zorgen dat je weggaat?'

'Nee...nee...ik ga zelf wel,' mompelde ik.

'Mooi. Je spullen staan in de garage, mocht je er nog wat mee willen.' De garage. Waar ongeveer dezelfde auto stond die meneer Weasley had gehad, jaren geleden. Hij was er mee geobsedeerd en had er meer gemaakt. Voor ieder van zijn zonen een, inclusief Harry, die hij altijd zijn extra zoon noemde, inplaats van zijn schoonzoon. Ik kon het me niet voorstellen dat Ron me dit werkelijk aandeed. Hoe kon dat? Zo waren wij niet! Nooit geweest ook. Ik had die verdomde brompot gemist en gehoopt dat het nu tenminste goed zou gaan en in plaats van dat had meneer visite. Adem in, adem uit. Dit komt goed Hermione! Ik liep naar de garage, waar een klein tasje stond. Het was het tasje wat ik ook bij onze reis naar Gruzelementen had gebruikt. Er zat werkelijk van alles in. Ik besloot het maar niet helemaal precies te bekijken en maar weg te gaan. Alleen waarheen?

Een uur later kwam ik bij ze aan. Ginny en Harry.

'Tadaa!' zei ik.

'Ik ben thuis!' Ginny deed verbaast open.

'Thuis? Waar is Ron?' Ze lachte eerst nog even, maar haar ogen werden steeds groter en groter.

'HARRY!' riep ze en ze liet me binnen.

'Excuses voor de rommel,' glimlachte ze. Een tweejarige Teddy kwam op me afgeslopen. Ik zette mijn tas neer en tilde hem op.

'Heee Teddy!' fluisterde ik en ik knuffelde hem. Het ontroerde me zo. Ik wilde zo graag mijn eigen kindje hebben. Zo graag, dat ik mijne maar verzonnen had in een depressieve actie om aandacht te krijgen van Ron.

'Hermione? Wat doe jij hier!' Harry was inmiddels beneden aangekomen. Ginny nam Teddy van me over en ik strompelde zijn armen in. Meteen begon de huilbui.

'Wat is er?' vroegen ze allebei verbaast, maar ik was er nog niet aan toe. Huilend liet ik alles achter me gaan. De rottijd die ik nu met Ron had gehad, de toptijd die ik daarna met Draco gehad. Het feit dat ik me nog schuldig voelde tegenover Ron dat ik met Draco gezoend had, terwijl hij me niet binnenliet, omdat hij visite had. Had ik hem verwaarloosd? Was het mijn schuld? Wat had ik kunnen doen om wel goed genoeg te zijn? Ik wist het niet. Toen ik eindelijk gekalmeerd was, probeerde ik zo logisch mogelijk verslag te doen van alles. Ineens kwam niet alleen dingen van de afgelopen drie maanden aan bod, maar de algemene problemen die Ron en ik hadden kwamen er ook uit. Ik was nog steeds verliefd op hem. Ik hield nog steeds van hem. Hij was jaloers geweest toen ik andere mannen had gehad en nu hij me eindelijk had, klikte het niet eens goed tussen ons. Ginny en Harry keken elkaar steeds vaker aan. Het was overduidelijk dat het tussen hen heel goed ging. Wat moest ik doen? Wat ging ik doen? Draco was slecht. Het was slecht van mij geweest om het via hem half te verwerken van wat ik thuis had gehad, maar het was niets voor mij om een jongen het overschot van mijn leven te laten. Mijn ouders sprak ik al jaren niet meer, omdat ze me niet meer herkenden. Het aanblik van ze zien en zij die mij niet herkenden, dat zou te erg zijn. Dat kon ik niet aan. De tranen stroomden nog heftiger over mijn wangen toen ik aan hen dacht. Daarnaast voelde ik me nog steeds schuldig over de doden die waren gevallen tijdens de Slag om Zweinstein.

'Hermione, lieve schat, jij hoeft het leed van de wereld echt niet op je schouders te dragen. Je hebt al genoeg leed van jezelf.' Ginny glimlachte naar me. Ik keek haar aan en toen flapte ik het er ineens uit.

'Ginny, ik hou van hem.' Harry zat aan de andere kant naast me. Zijn ogen werden groot.

'Van hém?' Ginny suste hem.

'Lieverd, van wie precies?'

'Van Draco,'