Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Different

Chapter 14 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA
Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Draco

En we waren alweer een jaar verder. Een jaar alweer? Oké, een schooljaar, dat is misschien iets minder lang, maar dan nog. De tijd ging snel. Het voelde goed om te werken bij oude bekenden, eigenlijk oude vijanden, die nu nieuwe vrienden waren. Nieuw? Nee. Eigenlijk was er weinig "nieuws" aan. Ik moest lachen als ik Neville daar zag aanlopen en met zijn hand op mijn rug sloeg. Vriendschappelijk. Ik was veranderd en dat wist ik. Mijn doel was verkeerd geweest, maar het was uiteindelijk wel gelukt. Dat waar ik op uit was, dat was gelukt. Het was mogelijk voor mij om het goede in mezelf terug te vinden. De tijden die ik kende, als klein jochie, toen was ik niet altijd slecht geweest. Alleen op goede dagen liet ik het mezelf toe. Dan mocht ik. Dan was ze er weer. Ik glimlachte gewoon al bij de gedachte aan haar en ergens deed het me pijn. In een hele korte tijd waren we 180 graden bijgedraait. We hadden niet veel worden nodig gehad om dat te gebruiken wat we nodig hadden; elkaar. Ja natuurlijk wist ik wat er gebeurd was. Natuurlijk wist ik alles, alleen had ik het zo graag van háár willen horen.

'Trek het je niet aan,' zei Neville. Hij keek schuldig. Hij was het. Ondanks alles was híj degene geweest die alles gezien had en me gesteund had nadat ze weg was gegaan. Hoe kon ik, een jongen, zo over een meisje inzitten? Over een meisje. Natuurlijk was ze anders dan elk ander meisje, maar dan nog. Hoe kon dat? Ik was altijd de machtige die geen angsten had, totdat ik bij Voldemort kwam. Ik schoof mijn mouw langzaam omhoog. Daar zat het nog steeds. Het teken. Het brandde als je er met je toverstok overheen kwam en je kon er nog steeds boodschappen mee sturen naar andere (ex-)Dooddoenders. Het was een soort familie geweest. Ondanks alles had het me wel een soort groepsgevoel bijgebracht. Daarom voelde ik me zo op school toendertijd zo raar, zo leeg. Gewoon omdat er nog maar één groepslid over was. Wat is een volger zonder zijn leider? Juist...slechts op zoek naar een nieuwe leider òf juist zelf proberen uit te hangen. Ik loog tegen de enige mensen die tegen mij opkeken en zich "mijn vriend" noemden. Mijn vriend. Ze waren bang voor me en voor mijn ouders. Was ik bang voor mijn ouders? Niet zodra ik wist voor wie zíj bang waren. Het waren lafaards, precies zoals ik ook was. Ik moest er maar eens proberen een eind aan te maken.

Ik schrok op door een hand die mijn mantel weer over mijn arm bracht. Het was Neville.

'Het is niet zo handig om dat hier te tonen.' Neville. Kan je het voorstellen dat Neville dit zei? Ik keek hem in ieder geval niet iedere keer weer zo verbaasd aan. Hij was mijn vriend, een oprechte vriend en hij was niet meer bang voor me. Ook stuurden zijn vrienden hem geen brieven meer om uit mijn buurt te blijven. Neville wilde het niet helemaal zeggen, maar ik kreeg door dat zíj ervoor gezorgd had. Bewust of onbewust? Ik had geen idee. Neville was gestopt met vragen beantwoorden en uiteindelijk stopte ik ook met het stellen van ze, tot grote opluchting van Neville. Hij wist op een geef moment ook niet meer voor welke vriend hij moest kiezen.

Ik had me vermaakt. Ik had het enorm naar mijn zin gehad en ik vond het heel erg leuk om kinderen dingen te onderwijzen. Neville had gezegd dat ik moest oppassen voor een paar meisjes. Ik was blijkbaar veel naïever dan ik zelf gedacht had. Veel kanten kwamen ineens uit me, terwijl ik niet wist dat die bestonden. Ik had het nog nooit uitgetest. Toch was ik ergens wel heel erg blij, want het beviel me goed. Erg goed, eigenlijk. Het feit dat meisjes niet bang voor me waren en soms zelfs met me flirtten... . Ik grinnikte er maar om. Een echte diplomatieke oplossing had ik nog niet gevonden, maar wat maakte het me uit. Ik was 21 en de oudsten waren 18. Ik nam het ze niet kwalijk. Het was een afleiding voor hoe ik was geweest en hoewel ik nog steeds schreeuwend of heel angstig wakker werd, er waren nu mensen die me erbij konden helpen. Leerlingen wisten van niets en Neville wist des te meer. Ik had het nooit verwacht dat van alle mensen híj mijn beste vriend zou worden. In de vakantie zou ik met hem meegaan en hem helpen. Zijn ouders lagen immers in St. Holisto-ziekenhuis. Ik wist wat er gebeurd was en ik wist dat mijn tante, mijn oom en zijn broer de hoofdschuldigen ervan waren. Ik wilde dat ik op een manier hem hiermee kon helpen, maar hij zei dat ik als vriend genoeg voor hem was. Ik hoopte echt dat ik hem kon helpen met Hannah, want ik wist dat hij haar al tijden erg leuk vond. Ze was ook gaan lesgeven op Zweinstein en naast Neville een van de enige die werkelijk aardig tegen me deed. Alleen daarom al wilde ik hem helpen. Ik wist dat ze het waard was. Ik wist dat ze elkaar waard waren. Af en toe leek Neville mijn gedachten te kunnen lezen en dat friste me op, want hij zorgde ervoor dat ik bij de les bleef en vrolijk werd. Hij was nog steeds dat onhandige jongentje die hij altijd was geweest, alleen was hij nu volwassen. Ik kon zo ontzettend lachen om zijn knulligheid. Ik snapte niet van mezelf dat ik dat gewoon nooit ingezien had. Vaak zei hij tegen mij dat mijn tijd nog wel kwam en dat ik niet zo ongeduldig moest zijn. Ik twijfelde daarover. Zou dat werkelijk zo zijn? Misschien dat ik haar weer zou zien...Neville was van plan om me in de zomer niet alleen te laten en ik moest lachen dat ik mezelf ook zomaar mee liet gaan. Wat zat het leven soms vol met verrassingen!