Dramione - An Hidden Love (Nederlands)

Hope

Chapter 5 \\ Dramione - A Hidden Love \\ WICELA
Disclamer: De Harry Potter serie is van J.K. Rowling. Het enige wat van mij is, zijn de gaten van haar verhaal die ik met mijn ideeën heb opgevuld.

Draco

Dat ik mijn eigen school zo zag...zo opgeknapt na alle verwoestingen. Dat raakte me. Mensen hadden hier gevochten en ik had halverwege het gevecht verlaten. Ik voelde me een verrader.

'Het is niet te laat, meneer Malfoy,' zei McGonagall. Ze had mijn gezicht gezien. Meteen keek ik weg. Ze zag dus werkelijk door mensen heen. Ik voelde me op een vreemde manier altijd naakt bij haar. Ze leek altijd door mij heen te kunnen kijken. Ze noemde me nog steeds netjes "meneer Malfoy", zoals ze ook altijd had gedaan toen ik nog een leerling was. Geraakt draaide ik me om.

'Oh nee?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd.

'Wat jij hebt gedaan, daar kon je je nauwelijks tegen verzetten. Natuurlijk was je een volwassen man, maar toch was je onder jouw ouders bedwang. Het feit dat je terug bent gekomen, wat je ouders niet gedaan hebben, is al een teken van goedheid. Je bent goed, Draco. Je bent goed. Je kan je nog verbeteren.' Ik keek niet op.

'Draco,' begon ze. Meteen keek ik wel op. Ze kuchte even.

'Meneer Málfoy,' maakte ze ervan.

'Er is een vacature. Leraar Verweer tegen Zwarte Kunsten, uiteraard, en het zou een eer zijn om u te ontvangen als hoofd van Zwadderich.' Twijfelend keek ze me aan. Ik was verrast. Ik had helemaal geen vervolgopleiding gedaan. Ik had slechts gevlucht, gevlucht en gevlucht.

'Je ervaring is genoeg, meneer Malfoy. U beoefend de Zwarte Kunsten goed, dat weten we allemaal. Uw ertegen leren verweren is misschien net zo goed voor ú goed, als voor uw leerlingen.'

'Ik zal erover nadenken, bedankt in ieder geval,' antwoordde ik. Sowieso dat ik "Nee" ging zeggen. McGonagall bleef nog even staan. Neville Longbottem kwam langlopen en keek me met grote ogen aan.

'Meneer Longbottem, hier is onze nieuwe leraar Verweer tegen Zwarte Kunsten, meneer Malfoy,' stelde McGonagall me voor.

'Maar...' probeerde ik nog en toen zag ik het ineens. Het was een opening. Naar iets goeds. Ik had nooit zo slecht willen zijn als ik dacht dat ik was. Ik kon slecht zijn, zeker waar, en het voelde ook goed, maar...wilde ik echt zo doorgaan? Was er niet een tijd nodig waarin ik me eens goed voelde. Waarin ík me eens op mijn plek voelde. Was die tijd niet eens nodig? Was ik daar niet aan toe? Mensen konden me vergeven. Zo slecht...zo was ik echt niet. Niet helemaal.

Dus ik knikte.

'Ja, dat klopt.' Neville keek me verbaast aan.

'Oo-kee?' antwoordde hij.

'Professor Longbottem is hier stagiare op het gebied van Kruidekunde. Volgend jaar heeft hij zijn studie afgerond.' McGonagall glunderde. Alsof ze een soort moeder van hem was. Maar was ze dat eigenlijk niet altijd al geweest? Een soort moeder van iedereen? Ze was zo streng, strak en alles, maar nu ineens...ze was ontspannender. Aardiger.

'Gefeliciteerd!' zei ik, en naar mijn verbazing was ik oprecht. Ik stak mijn hand uit en zag dat Neville nog verbaasder keek. Aarzelend pakte hij mijn hand aan en schudde hem.

'Dankjewel,' fluisterde hij bijna. Ik had zo met hem te doen, de arme jongen. Maar toen zag ik ineens hem echt. Neville. Ik had verhalen gehoort, die ik niet geloofd had. De verhalen over dat Voldemort dood was, had ik niet geloofd. De verhalen over dat Snape dood was, mijn professor Snape, die had ik niet geloofd. Ik had het allemaal niet geloofd, tot nu toe. En nu snapte ik zijn verhaal ook. Dat híj, Neville Longbottem, een held was, dat geloofde ik nu pas. Hij was sterker, zelfverzekerder en voelde zich compleet op zijn gemak dat hij professor van krúídekunde wilde worden. Van alles dat je kan kiezen, kiest hij weer dat natuurlijk. Maar toch stond hij hier. Schudde hij mijn hand. Iets wat hij nooit gedaan had hiervoor. Iets wat hij hiervoor ook nooit zou doen. Het was slechts een klein gebaar, precies wat McGonagall bedoelde. Er was hoop.

Ik had hoop.