Het Geheim Van...

Hoofdstuk 7

POV Saphira
Het is nu een paar dagen verder en ik heb eindelijk een baantje gevonden. Weet je wat ik ga doen? Ik zal het je vertellen. Ik ga tomaten plukken!!!

Grapje!

Ik ga in het kasteel werken waarschijnlijk iets van schoonmaker of bediende. Maar het verdient best goed. Ongeveer 10 euro per week. Ik ga nu in ieder geval voor de eerste keer er naar toe en dan krijg ik daar wel te horen wat ik moet doen. Ik pak m'n fiets snel en race naar het kasteel toe voor mij eerste werkdag.

Daar aangekomen loop ik via de personeel ingang naar binnen. Ik klopte op de deur van de directeur die nors 'binnen' zei. Dus deed ik de deur open en zag ik achter een bureau een gezette man zitten. 

'Ah jij bent zeker die nieuwe he?' 

'Eh ja meneer, ik ben Saphira.' 

'Oké, mooi dan kan je gelijk beginnen met de ramen te lappen. Je werkt vandaag tot zes uur en ik verwacht dat je morgen er ook weer om drie uur bent. Dan meld je je bij het kantoor van mevrouw Lency waar je je rooster krijgt.' 

'Oké, dank u wel maar waar kan ik de poets spullen vinden.' 

'Hier rechts af dan de tweede gang links en dan de vijfde deur aan je linker kant.' 

'Oké dank u wel.' Zei ik terwijl hij me al weg wuifde dus liep ik het kantoor maar uit.

Toen ik de kamer met alle poets spullen had gevonden pakte ik de spullen om de ramen mee te lappen. Ik sloot de deur weer achter mij en ging op zoek naar een raam die er vies uit zag. Ik had die natuurlijk al snel gevonden aan gezien er in dit kasteel veel ramen zitten. Het was geen kleintje kan ik zeggen. Hij was minstens drie bij vier meter en in de hoeken zaten allemaal spinnen webben. Ik besloot die dus maar eerst weg te halen.

Na dat ik eindelijk het raam klaar had kwam er een tuttig meisje naar me toe gelopen. 

'Hé, wat denk jij hier wel niet te komen doen?' Zei ze op een tuttige toon. 

'Nou ik werk hier en ik heb de opdracht gekregen om de ramen te lappen.' Antwoorden ik op een duhu toon. 

Wie denkt dat kind wel niet wie ze is om zo tegen ons te praten. Zei Darkness in mijn hoofd 

"Nou waarschijnlijk denkt ze dat ze hier de baas is, wat ze duidelijk niet is." 

'En wie heeft jou gezegd dat je déze ramen mocht lappen?' 

'Niemand. Er is gewoon tegen mij gezegd dat ik ramen moest gaan lappen tot 6 uur.' 

'Nou dan kan ik je zeggen dat je deze niet mag lappen want die moet ik doen. Dus alvast bedankt dat je deze hebt gedaan maar je mag NU wegwezen!' 

'Nou graag gedaan hoor maar als ik hier niet mag schoon maken waar dan wel?'

Ja bits, waar dan wel he? Zei Kiara nu. Ik heb zo'n idee dat ze haar niet mogen. En ik trouwens ook niet. 

'Nou ik weet wel wat. Je kan de bibliotheek wel gaan stoffen daar is het toch altijd vies en die word maar 1 keer per week gedaan dus daar heb je geen last van andere mensen.' 

'Oké en waar is die dan?' 

'Op de tweede verdieping en dan zie je vanzelf wel ergens een bordje waar opstaat waar de bibliotheek is. En nou wegwezen!' Zei ze tuttig en gespeeld boos. Ik liep daar maar naar toe aangezien ik geen zin had in ruzie en er nog een keer zo iets als met Kim ging gebeuren. Daar zouden toch ook vast wel ramen zijn. Maat ik nam voor de zekerheid toch maar wat stof spullen mee uit de poets kamer.

In de bieb aangekomen keek ik mijn ogen uit. Echt waar het was reusachtig. De wanden waren ongeveer 10 meter hoog en stond vol boeken ook stonden er overal kasten die bijna het plafond raakte. Het dak bestond uit een koepel dak waar natuurlijk veel licht door heen kwam ook al zagen de ramen er erg smerig uit. 

Daar zal ik maar mee beginnen maar ik moest wel voorzichtig zijn aangezien er geen water naar beneden mag druppelen. Anders zouden de boeken natuurlijk beschadigen. Nou ja dan zou het maar wat langer duren. Dat is maar niet anders. 

Ik liet mijn Feeksen vleugels groeien en begon met de schoonmaak.

Van dichterbij zagen de ramen er nog viezer uit dan van beneden. In de hoekjes was het zelfs helemaal groen. Gelukkig ging het wel makkelijk weg door er met een nat doekje en veel sop overheen te schrobben.

Na twee uur was ik eindelijk klaar. En ik was dan ook erg tevreden met het resultaat. Al het groene in de hoeken was weg en de ramen waren zo helder geworden dat het net een spiegel leek. Ik merkte ook toen ik beneden kwam dat het een stuk lichter was geworden in de bibliotheek. Over een half uurtje was het zes uur. Dan had ik dus nog een half uur de tijd voor het stoffen dus besloot ik dat maar te gaan doen.

Op de kasten lag erg veel stof dat ik er allemaal af moest halen zonder dat het op de grond valt, anders moet ik het daarna ook nog allemaal bij elkaar gaan vegen en daar had ik geen zin in. 

Bij één van de kasten viel mijn oog ineens op een boek met de titel: Oude Legendes. Ik weet niet waarom maar de kaft zag er heel mysterieus uit maar wel op een hele mooie manier. Het was op zich niet zo'n heel dik boek maar wel super oud. Dat zag je gelijk want de bladzijdes waren al helemaal geel geworden. 

Ik besloot het boek mee te nemen omdat het me maar bleef aanstaren en mij riep om hem mee te nemen dus deed ik dat maar. Het is toch een bibliotheek dus ik leen hem gewoon een tijdje en als ik hem helemaal gelezen heb breng ik hem gewoon weer terug.

Nadat ik alle kasten had afgestoft was het precies zes uur dus ruimde ik alles op en melde me af voordat ik naar huis ging. Morgen zou ik hier weer naar toe gaan en dan kreeg ik ook mijn rooster. Ik hoopte maar dat de andere mensen die hier werken wat aardiger zijn en niet zoals dat andere kind. 

Nee dat hoop ik ook niet anders geef ik Kiara nog toestemming om hen te verscheuren. 

"En ik dacht nog wel dat Engelen niet zo moordlustig zouden zijn." 

Ja de meeste zijn dat ook niet maar ja wij zijn nou eenmaal speciaal. 

Ja en daar bij komt ook dat wij met z'n vieren invloed op elkaar en op jou hebben. 

"Ja oké dat snap ik wel maar toch klonk het wel een beetje raar, of niet soms." 

Ja daar heb je wel gelijk in. 

We moesten daar allemaal wel een beetje om lachen. Want ja het klinkt nou eenmaal best grappig als een engel, ook al is het het dier van de engel, zo iets zegt.

~*~*~*~*~*~*~

Sorry sorry sorry allemaal. Het spijt me echt heel erg dat jullie zo lang hebben moeten wachten. Ik vind mezelf echt verschrikkelijk stom dat ik zolang niks van me heb laten horen. Het spijt me echt heel erg en dan krijgen jullie ook nog is zo'n super saai hoofdstuk van me. Ik zeg maar niks over school want jullie weten allemaal hoe verschrikkelijk dat is. maar ik ben gewoon ook echt zo inspiratie loos voor dit boek dus als jullie nou met een paar leuke ideeën komen beloof ik dat het volgende hoofdstuk spannender word en dat hij (hopelijk) ook sneller klaar is.

Ik hou super veel van jullie allemaal. Ook al laat je niks van je horen of vind je dit boek eigenlijk helemaal niks, wat ik voor een deel wel begrijp, hou ik nog steeds van je omdat je het toch nog leest.

Liefs Veronique!!! 😘😘😘