Het Geheim Van...

Hoofdstuk 3

Ik ga de duif voor Engel veranderen naar een witte eenhoorn met vleugels voor de engel. Ik ga het in het andere hoofdstuk straks veranderen en hier boven is trouwens Kiara, de wolf van Saphira te zien.

POV Saphira
Het is al 11 uur 's nachts over een uur kan ik eindelijk veranderen. Helaas heb ik vandaag nog geen contact gehad met mijn anderen innerlijke dieren. Het is eigenlijk best raar als je er over nadenkt dat ik straks gewoon 4 dieren in mijn hoofd heb zitten, dat is best raar toch?

Ja hoor mevrouw dat is super raar maar let nou maar op want ik moet je nog wat uitleggen.

'Ik had het niet eens tegen jouw ja.'

Dat weet ik maar dan hoor ik het nog wel.

'Dus moet je ook maar gelijk reageren.'

Ja dat moet. Maar luister nou maar.

'Ja ja, oké dan. Nou vertel op.'

Nou kijk, als je straks gaat veranderen dan krijg je best wel pijn. Het voelt zeg maar alsof al je botten breken en op een anderen plaats worden gezet.

'En dat doet best wel pijn zeg je?! Dat doet toch hartstikke veel pijn!'

Ja ja, goed dan het doet hartstikke veel pijn, nou goed? Mooi dan kunnen we verder. Alleen als je voor de eerste keer veranderd scheuren al je kleren ook af maar daarna niet meer. Dus als je weer terug veranderd ben je bloot.

'Dusssss, alleen nu krijg ik super veel pijn, scheuren me kleren af en ben ik bloot als ik terug verander?'

Ja precies. Het komt soms ook voor dat de tweede keer je kleren afscheuren dus dan moet je ook oppassen met waar je bent.

'Oké, ik zal er aan denken. Kan nu dan eindelijk veranderen?'

Nee je moet nog een half uur wacht. Ik waarschuw je wel als het 5 voor 12 is.

'Oké dan... Maar wat kan ik in de tussen tijd dan doen?'

Dat mag je lekker zelf weten, aardig van mij hé.

'Nee niet echt, je kan me toch helpen om wat te verzinnen?'

Nee dat kan ik niet.

*zucht*

Eindelijk was het half uurtje voorbij maar het leek wel een eeuwigheid te duren. Ik ging voor het raam van mijn kamer staan waar de maan recht door heen scheen. Ik had mijn kleren maar uitgetrokken en wat oude kleren aan gedaan die toch een beetje te klein waren en niet meer zo mooi.

Ineens voelde ik allemaal steken in mijn zij die doorgingen naar mijn benen en armen. Ik probeerde me in te houden om het niet uit te gaan schreeuwen van pijn.

Ik viel al op de grond neer en hield m'n tanden stijf op elkaar geklemd. Helaas had Kiara gelijk en voelde het inderdaad alsof al mijn botten braken en op een andere plek werden gezet. Ik vond het eerlijk gezegd heel knap van me zelf dat ik het nog steeds niet had uit geschreeuwd van de pijn.

Na wat wel een eeuwigheid leek te duren werd de pijn eindelijk minder. En na nog een tijdje was het eindelijk voorbij en was ik veranderd. Ik stond voorzichtig op en bekeek mezelf in de spiegel.

Ik was inderdaad lichtbruin met een goudkleurige gloed. Mijn ogen waren nog steeds hemels blauw en mijn snuit was alleen wat lichter. Ik vind mezelf ook echt wel groot en ik weet zeker dat ik daar wat aan moest doen voor iemand er achter kwam. Natuurlijk wist mijn moeder er ook van af maar ik had haar gevraagd om er niet bij te zijn als ik ging veranderen.