Het Geheim Van...

Hoofdstuk 14

POV Saphira
Precies op het moment dat hij het zegt word de deur open gesmeten. In de deuropening staat een woedende vrouw met een koekenpan in haar handen. Haar ogen staan woedend en haar wangen zijn rood van de inspanning. En ik kan je vertellen dat als blikken konden doden, de man achter me nu zo dood als een pier zal zijn.

De man achter me is net zo verbaasd haar te zien als ik. En is even afgeleid van mij. Helaas komt hij al snel bij van de schrik als de vrouw een strijdkreet uit schreeuwt en dreigend op de man achter me af rent.

Snel pakt hij een mes uit zijn zak en houd die tegen mijn keel aan.

'Nog één stap en ik snij haar keel door.' Zegt de man op een dreigende toon.

Gelijk staat Christina stil maar kijkt nog steeds woedend naar de man.

'Laat haar gaan!'

'En waarom zou ik dat doen? Dit meisje is hier niet voor niks, ze spioneert waarschijnlijk of doet andere dingen die niet mogen. En ik zal daar achterkomen en daarna zal ik haar naar de alfa brengen zodat hij kan beslissen wat er met haar gaat gebeuren.' Antwoord hij en drukt het mes nog een beetje harder tegen mijn keel aan waardoor er een sneetje ontstaat en er bloed uit komt.

'Daar denk ik anders over. Zij gaat met mij mee en met niemand anders!' Roept Christina waarna ze de koekenpan met een goed gemikte gooi naar het hoofd van de man gooit.

Ik hoor dat de koekenpan hem vol op zijn voorhoofd raakt en hij naar achter wankelt terwijl het mes uit zijn handen valt. Gelijk pakt Christina het mes van de grond en snijd mijn handen los.

Ik hoor de man achter me alweer woedend op ons af komen. Snel trekt Christina mij mee naar buiten.

Nog net krijgt de man mijn arm te pakken waar de armband omheen zit. Ik slaak een gilletje van schrik en probeer mijn arm los te rukken.

Hij krijgt mijn armband te pakken die het met nog een ruk begeeft en de stenen kletterent op de grond terecht komen.

Mijn arm is los en snel rennen we verder.

We rennen dwars door het restaurant heen naar buiten terwijl verschillende mensen ons raar aankijken.

Na een paar minuten gerend te hebben zijn we al weer bij haar huis aangekomen. Snel gaan we naar binnen waarna Christina de deur snel op slot doet.

'Het spijt me van deze mislukte middag.' Begint Christina als we op de bank zitten uit te rusten van de sprint. Gelijk kap ik haar af.

'Daar kan jij toch niks aan doen?'

'Ja dat is waar, maar toch. Ik wou er zo graag iets leuks van maken, en dan gebeurt er dit.'

'Het maakt niet uit joh, de pizza was heerlijk en het was ook super gezellig. Echt waar.'

'Dank je wel, dat is fijn om te horen. Maar ik denk dat het beter is dat ik je morgen naar huis breng aangezien er hier mensen zijn die jou duidelijk niet vertrouwen.'

'Ja dat had ik door.'

'Kom, misschien kan je beter maar alvast gaan opfrissen en naar bed gaan. Het word morgen een lange reis.'

'Ja dat is een goed idee. Welterusten dan maar alvast.'

'Slaap lekker Saphira.'

Ik ga naar boven en stap in de badkamer onder de douche. Het heerlijke warme water stroomt over me heen en prikt en de wond op mijn rug waar het teken zit van een Zielensteler.

Wat zou dat toch inhouden? Zielenstelers. Vast niet veel goeds denk ik.  Misschien weet Christina er wel meer over, ik zal het haar morgen wel vragen. Nu ga ik eerst even lekker slapen.

Ik probeer voor dat ik ga slapen nog een keer contact te maken met mijn dieren. "Hé Kiara! Ben je daar ergens? Zilver? Flight! Darkness!? Waar zijn jullie toch?! Als één van jullie me hoort geef dan toch antwoord!"

Ik krijg nog steeds geen antwoord van ze. Nog niet eens een piepje.

Dan hoor ik toch ineens wat. Een heel zwaar maar zacht gehijg. Alsof het van heel verweg komt.

Het word steeds harder tot dat het ineens stopt. En het muisstil is.

Dan hoor ik ineens weer een heel zacht gefluister. Het lijkt wel of iemand mijn naam probeert te zeggen maar op het punt staat te stikken of zo.

'Hallo? Is daar iemand?' Vraag ik maar hardop aangezien ik geen idee heb of het in mijn hoofd zit of niet.

Weer hoor ik dat zachte gefluister. Maar deze keer hoor ik duidelijk dat het mijn naam zegt.

Saphira... Saphira ben je daar? "Darkness? Ben jij dat?" Ja ik ben het. Ik ben blij dat je eindelijk die armband hebt afgedaan zeg. "Hoezo dan? Wat was er met die armband dan?" Die stenen die er op zaten zorgen er voor dat je een normaal mens word. En je geen contact meer hebt met je dieren. "Dus daarom kreeg ik de laatste tijd geen contact meer met jullie. Door die stomme armband!" Ja maar dat is niet het enige. "Wat is er dan nog meer?" Hoe langer je hem om hebt hoe sterker hij word. Je dieren worden daardoor bijna verstikt en zullen als het ware er dood aan gaan. Als je hem dus te lang om hebt gaan je dieren dood en zal je voor altijd een mens blijven. "Wat! Maar dat is gewoon verschrikkelijk!" Ja inderdaad. "Ik zou die man die me vandaag had ontvoerd dus eigenlijk dankbaar moeten zijn dat hij die armband van mijn arm had getrokken." Ja eigenlijk wel ja. Als je hem nog een paar dagen langer had om gehad waren wij er niet meer geweest kan ik je vertellen. "Nou gelukkig is dat niet gebeurt." Gelukkig niet nee. Al moeten we wel allemaal nog erg bijkomen hoor. "Ja dat snap ik. Ik ga dan maar snel slapen dan hoef ik jullie niet meer te storen." Dat lijkt me een goed idee ja. Welterusten. "Welterusten"

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Hallo allemaal!!!
Ik ben weer terug!!! En ik heb nu ook eindelijk lekker vakantie! Al meer dan een week eigenlijk maar dat maakt niet uit.

Ik ben eigenlijk niet echt tevreden met dit hoofdstuk maar ik vond dat het al zo lang geduurd heeft dat ik hem maar gewoon gepubliceerd heb. Ik hoop dat jullie hem in ieder geval wel leuk vonden. Laat me weten wat je er van vond en als je ergens nog spelfouten ziet staan of zo laat dat dan ook weten zodat ik het kan verbeteren.

Liefs Veronique!!! 😘