Het Geheim Van...

Hoofdstuk 10

POV Saphira
Als ik eindelijk wakker word lig ik nog steeds in het steegje. Gelukkig zijn die rot kinderen weg.

Ik probeer op te staan maar als ik op mijn linker been probeer te steunen voel ik een flinke pijnscheut er door heen gaan. Ik strompel het steegje uit en zie dat het buiten al schemerig aan het worden is.

*Zucht* Dat word nog een lange weg. Denk ik bij m'n zelf. Ik strompel verder naar school waar ik m'n fiets op haal. Ik probeer te gaan fietsen, maat dat lukt ook niet echt. Dan maar lopen, nou ja strompelen tot dat het genezen is. Dat helaas niet zo snel gaat als ik gehoopt had.

"Zeg Kiara, of iemand anders, hoe kan het dat m'n been zo langzaam geneest en nog steeds heel erg pijn doet?"

Ik denk dat het komt door dat steegje met die toverspreuken. Dat kan er voor gezorgd hebben dat je krachten voor een tijdje wat minder zijn geworden.

"Oh, dank je Zilver. Weet je toevallig ook voor hoe lang het is?"

Nee, sorry. Het kan lang duren maar het kan ook maar voor een paar minuutjes zijn.

Het gaat sowieso minder snel doordat je op meerdere plekken gewond bent. En daar komt dus ook nog die toverspreuk bij.

"Ja dat is waar Darkness. Ik hoop dan maar dat het niet te lang hoeft te duren."

Na ongeveer een uur lopen ben ik thuis gekomen en is het intussen al pikkedonker. Natuurlijk moet perse vanavond m'n moeder niet thuis zijn omdat ze nog aan het werken is. Dus ga ik maar naar boven en ga even lekker onder de douche staan. Ik zie dat mijn meeste wonden en blauwe plekken al flink zijn genezen, m'n been kan ik ook alweer een beetje normaal gebruiken gelukkig.

Nadat ik even lekker heb gedoucht trek ik mijn pyjama aan en ga in bed liggen. Ik ben blij dat ik morgen niet naar school hoef want anders zou het wel heel erg opvallen dat ik weer gewoon liep en nergens blauwe plekken of wondjes had.

Morgen ga ik lekker in het bos op zoek naar aanwijzingen. Maar eerst ga ik nu slapen.

WAKKER WORDEN SLAAPKOP!!! We hebben nog heel veel te doen vandaag dus sta op!!!

Ik schrik me rot door Kiara's stem in m'n hoofd. Ik ben dan ook niet voor niks gelijk klaar wakker.

"Moest dat nou echt Kiara. Ik lag net zo lekker te slapen."

Ja dat moest echt aangezien we vandaag opzoek zouden gaan naar aanwijzingen. Dus hoe eerder we vertrekken hoe eerder we iets vinden.

"Maar dan hoef je me nog niet zo wakker te schreeuwen."

Jawel hoor. Maar schiet nou maar op anders was het nog voor niks geweest.

"Ja ja, ik sta al op. Rustig maar hoor."

Dus ga ik snel mijn bed uit om te gaan douchen waar ik eerst even lekker kan wakker worden. Helaas gaat dat niet echt rustig doordat Kiara de hele tijd in m'n hoofd zit te zeuren dat ik op moet schieten.

Dus ga ik maar weer onder de douche vandaan en kleed me aan. Ik ga naar beneden en zie dat mijn moeder er nog niet is. dus schrijf ik maar een briefje waarop staat dat ik naar het bos ben en leg hem op de keukentafel.

Daarna doe ik wat broodjes in mijn tas plus een flesje water en ga ik op weg naar het bos.

Hmmm... Het is echt heerlijk in het bos zeg! De zon die soms door de bomen heen komt is heerlijk met het zachte briesje er bij. En alle struiken die er zijn staan in volle bloei waardoor het bos er ook nog is super gezellig uitziet. En even ter informatie voor jullie, het is een dennen bos met af en toe een loofboom er tussen.