Het Geheim Van...

Hoofdstuk 12

POV Saphira
Ik werd weer wakker in dezelfde kamer als alle andere keren. Ik keek even om me heen en zag dat er een bord met eten op het nachtkastje stond met een beker drinken er naast.

Ik was hier nu al een paar dagen en elke dag kwam de vrouw een paar keer langs. Dan vroeg ze een paar dingen of vertelde wat over haar zelf.

Ik ben wel al een paar keer uit mijn kamer geweest, maar niet echt naar buiten. Maar daar zal vandaag een einde aan komen. Christina had me namelijk gevraagd of ik vandaag samen met haar ergens in het dorp wou gaan lunchen. Natuurlijk had ik ja geantwoord, ik was onderhand wel een beetje klaar met hier de hele tijd te liggen niksen. De rest van de tijd lag ik alleen maar in bed en probeer ik contact te maken met mijn dieren wat maar niet wilt lukken. Ik snap er echt helemaal niks van, maar het lijkt wel alsof ze gewoon weg zijn. En dat geld ook voor de "krachten" die ik heb. Ik kan gewoon niks meer gebruiken! Misschien ligt het er aan dat ik nog moet herstellen maar dat zal toch niet zo lang duren?

Ik besluit me maar alvast aan te gaan kleden aangezien het toch al bijna half twaalf was. Ja ik weet het, ik ben een slaapkop. Ook al doe ik de hele dag niks.

Beneden aangekomen zie ik dat Christina al op me zit te wachten.

'Ah, daar ben je. Trek deze jas maar aan dan kunnen we gaan.' Zegt ze terwijl ze opstaat en zelf ook een jas aantrekt.

Ik doe mijn jas aan en loop achter haar aan naar buiten waar het zonnetje heerlijk in mijn gezicht schijnt. Even geniet ik van de heerlijke stralen op mijn gezicht tot dat Christina me aan mijn arm mee trekt door de straten heen.

'Waar gaan we eigenlijk precies eten?' Vraag ik haar.

'Dat is nog een verassing, maar je zult het vast heerlijk vinden.' Antwoord ze met een knipoog.

We lopen rustig verder terwijl Christina me het halve dorp laat zien. Uiteindelijk komen we uit bij een restaurant, en niet zomaar een restaurant. Het is een pizza restaurant!

'Vind je dit een goed restaurant om te gaan eten?' Vraagt ze met een brede grijns op haar gezicht als ze mij bijna op en neer ziet springen van blijheid.

'Ja! Natuurlijk vind ik dit een goed restaurant om te gaan eten! Ik hou van pizza!'

'Dat is fijn om te horen, want ik hou er ook super veel van!'

We lopen samen naar binnen en gaan midden in het restaurant aan een tafeltje zitten. Gelijk komt er een ober naar ons toe om onze bestelling op te nemen. We bestellen allebei een pizza Hawai en een glas jus d'orange.

'En wat vind je van dit dorp?'

'Hmmm... Ik vind het hier best wel leuk en gezellig. En ik hoop dat de pizza ook heel lekker zal zijn.'

'Oh dat kan ik je verzekeren. De pizza's hier zijn verrukkelijk! Niemand kan ze beter bakken, dat is gewoon een feit.'

Na nog even gekletst te hebben komen de pizza's er eindelijk aan. Ze zien er overheerlijk uit en zijn ook nog eens super groot.

'Ik weet niet of ik dit wel op kan hoor, hij is zo groot.'

'Ach dat maakt niet uit, dan nemen we hem gewoon mee naar huis en eten we hem later wel op.'

'Oké, is goed.'

We eten in stilte onze pizza op, genietend van de heerlijke smaak.

Ineens krijg ik het gevoel dat ik word bekeken.

Ik kijk rustig om me heen alsof er niks aan de hand is, maar toch zie ik niemand naar mij kijken. Dus ga ik maar weer gewoon verder met eten. Ook al blijft het gevoel er.

Als we allebei onze overheerlijke pizza op hebben besluit ik om even naar de wc te gaan.

Het is een best groot restaurant dus ik heb echt geen idee waar de wc is, er hangen namelijk ook nergens bordjes of zo. Ik loop naar een ober toe en tik hem op zijn rug zodat hij zich naar mij omdraait.

'Mag ik u vragen waar de wc's zijn?' Vraag ik hem beleefd.

Even bekijkt hij mij van top tot teen en geeft dan snel antwoord. 'Ja natuurlijk juffrouw, volg mij maar deze kant op.'

Hij draait zich om een loopt het restaurant verder in. Ik vind het maar een rare man, je gaat iemand toch niet eerst helemaal bestuderen voordat je antwoord geeft? Of ligt dat aan mij. En dan bedoel ik niet dat je gewoon even kijkt hoe iemand er uit ziet, maar echt op zo'n pedo manier alleen trok hij nog net niet zo'n gezicht.

Maar ja, ik moet nou eenmaal nodig naar de wc dus loop ik maar snel achter hem aan.

Gelukkig is er niks aan de hand.

Als ik klaar ben en ik weer naar buiten loop word ik ineens van achteren vast gepakt. Ik probeer gelijk te gaan schreeuwen maar diegene houd snel zijn hand voor mijn mond met een lapje er in.

Te laat besef ik wat voor doekje het is en val ik al bewusteloos in de armen van de man, ik denk tenminste wel dat het een man is. Ik probeer nog om me heen te schoppen en te slaan. Maar voel alleen maar lucht.

POV Onbekend
Dag na dag en nacht na nacht ren ik door de bossen heen.

Keer na keer volg ik het geur spoor. Om vervolgens de hele tijd op de zelfde plek terecht te komen.

Bij het huisje van die vampier.

En telkens stopt de geur bij het meisje die ik naar mijn huis heb gebracht.

Het is zeer frustrerend kan ik je vertellen. Helemaal omdat mijn wolf de hele tijd zit te zeuren dat we haar MOETEN vinden. En dat wij haar nodig hebben. En dat het mijn schuld is dat we haar kwijt zijn. En ga zo maar door.

Maar ik ben nog lang niet van plan om het op te geven hoor. Ik MOET en ZAL haar vinden en dan zal ze voor eeuwig de mijne zijn.

Hallo!!!

Ik hoop dat jullie ook allemaal een fijne vakantie hebben? (Of anders hebben gehad voor de gene die maar 1 week hadden)

Ik ben blij dat het me eindelijk is gelukt om dit hoofdstuk goed te schrijven want ik heb het misschien wel tien keer opnieuw gedaan omdat het slecht en zaai bleef. Ik weet dat het nu nog steeds niet echt spannend is maar het is beter dan eerst, dat beloof ik je.

Ik hoop dat jullie hem leuk vonden, tot de volgende keer dan maar weer!

Liefs Veronique!!! 😘