Het Geheim Van...

Hoofdstuk 15

POV Saphira
Als ik de volgende dag wakker word, komt Christina net naar binnen lopen met schone kleren in haar handen die ze op een stoel neerlegt. Als ze ziet dat ik wakker ben tovert ze gelijk een vriendelijke glimlach op haar gezicht. 

'Ah, ik zie dat je wakker bent. Kleed je maar snel aan, dan kunnen we vroeg vertrekken.' Zegt ze waarna ze weer wegloopt om wat eten klaar te gaan maken. 

Ik spring snel uit mijn bed en gooi wat water in mijn gezicht zodat ik beter wakker word. Dan loop ik naar mijn schone kleren toe en trek ze aan. Het is een fijne losse maar toch best warmen broek met een leuk los T-shirtje er op. Ik doe mijn haar in een hoge staart en ren naar beneden toe. 

Als ik beneden aankom zie ik net een paar broodjes in een tas verdwijnen die Christina waarschijnlijk mee gaat nemen. Ik voel mijn maag gelijk knorren als ik ze zie en Kiara begint gelijk te zeuren dat ze honger heeft. 

'Mooi je bent klaar.' Zegt ze als ze me beneden ziet komen. 'Trek snel je jas aan dan gaan we.'

Ze loopt zelf al naar de kapstok toe en gooit mijn jas naar mij toe waarna ze die van zichzelf aantrekt. Ik heb nog maar net mijn jas aan als zij al de deur open doet en naar buiten loopt. Snel loop ik maar achter haar aan en doe de deur achter me dicht. 

We lopen in stilte naar het bos toe. De straten waar we door heen lopen zijn helemaal stil, het lijkt net een spookdorp zo stil is het. Het enige wat je hoort zijn onze voetstappen die weergalmen tussen de straten door. 

Als we bijna bij het bos zijn horen we ineens een heleboel herrie achter ons. Als ik me om draai om te kijken waar dat lawaai vandaan komt, trekt Christina me gelijk met zich mee en begint te rennen.

'Snel! Rennen! Als ze je te pakken krijgen kom je nooit meer thuis.'

Ik verzamel al mijn kracht en ren zo hard als ik kan het bos in. Maar dan voel ik dat Christina stopt en zich omdraait. Ik kijk om om te zien waarom ze stopt en zie dan dat ze in een grote zwarte wolf veranderd. Als ze naar mij omkijkt zie ik dat ze om één oog een witte vlek heeft zitten. Met haar ogen zegt ze me dat ik door moet rennen dus doe ik dat. Ik draai me weer om en ren zo hard verder als ik kan.

Bomen en struiken schieten aan me voorbij. Ik blijf maar door rennen. Zo hard als ik kan. Zelfs als ik de geluiden van een gevecht achter me hoor verstommen ren ik nog door.

Kilometer na kilometer.

Het lijkt wel alsof ik al uren aan het rennen ben als me benen echt moe beginnen te worden en ik echt een pauze moet nemen.

Ik voel mijn maag rommelen en bedenk me dat ik nog helemaal niet gegeten heb. Christina had wel een tas met allemaal lekker eten bij zich maar die is nu natuurlijk niet hier.

Ik besluit om maar even tegen een boom aan te gaan zitten en een beetje uit te rusten. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn ademhaling tot rust te laten komen terwijl mijn buik maar door blijft knorren.

Dan hoor ik ineens wat ritselen achter me. Ik denk dat het die boze mensen zijn die uit de bosjes komen. En dat ze Christina vermoord hebben en nu mij alsnog komen pakken. Gelukkig is dat niet zo en blijkt het gewoon de wind te zijn. 

Maar in die wind ruik ik wel een vreemde geur. Nou ja, hij is niet zo heel erg vreemd. De wind verteld mij dat er iemand in de buurt is, en wie weet wie dat is. Vijandig of niet, ik sta weer snel op en begin verder te rennen terwijl mijn benen nog steeds dood moe zijn. 

Ik moet denken aan Christina die veranderde in die zwarte wolf en de strijd aan is gegaan met al die mensen om mij te redden. Een strijd die ze onmogelijk had kunnen winnen. Ik weet nu natuurlijk niet wat er met haar is gebeurt. Misschien is ze zwaar gewond of misschien wel gedood! En dat allemaal omdat ze mij naar huis en in veiligheid wou brengen.