Gizemli 🌀

23.Bölüm-Piknik

''Biz birlikteyiz baba.'' Konunun daha fazla uzamasına dayanamayıp birden söylediğimde hem annem hem Hakan hem de babam dönüp bana baktılar. Annemle Hakan benim birden söylememi beklemiyor olucaklardı ki bana attıkları bakışları ne yaptığımı sorgular gibiydi. Gözlerimi babama çevirdiğimde oturduğu yerden hızla kalkıp karşımıza geldi. Biz bir şey söylemesini beklerken Hakan'a attığı yumrukla birlikte benden çıkan çığlık aynı anda olmuştu.

***************************************************************

Hakan kendini toparlayıp babama döndüğünde ben hala yumruğun şokunu yaşıyordum.Gözlerim önce Hakan'ın yumruk yediği çenesini sonra da babamı buldu. Babamın gözüyse hala Hakan'daydı. Ortamda ki sessizliği bozansa annem oldu.

''Hayatım napıyorsun sen?'' deyip babamın yanına gelerek onu geri çekti. Bende hızlıca Hakan'ın yanına gidip çenesine elimi koydum. Hakan bana bakıp sessizce konuştuktan sonra geri çekildi.

''Birşeyim yok. İyiyim.''

Babama dönüp tam konuşucakken gülen yüzü daha çok sinirimi bozmuştu. Annem babamın gülüşüne anlamadığını belli edercesine bakarken ben daha fazla dayanamayıp konuştum.

''Neye gülüyorsun baba? Yumruk attığın için mi?'' diye sinirle sorduğumda babam gülüşünü bozmadan hatta mümkünmüş gibi daha da fazla gülerek bana cevap verdi.

''Hayır kızım. Hakan'ın yumruğuma rağmen bana karşılık vermemesine ve kaçıp gitmemesine gülüyorum.'' Gözüm Hakan'a kaydığında az önce ki gerginliği biraz yatışmış gibi daha rahat bir şekilde babama bakıyordu. Babam annemin kolunu tutan elinden kurtulup bize doğru geldiğinde korkuyla Hakan'ın kolunu tuttum. Babam önce benim Hakan'ı tutan ellerime sonra gözlerime baktı. Tekrar gülmeye başladığında tırsmadım desem yalan olurdu.

''Az önce yediğin yumruk var ya onu hiç unutma Hakan. Çünkü eğer kızımı üzersen onun daha sertini yersin.'' Dedikten sonra Hakan'ın omzuna yavaşça vurdu. Ben babamın dediklerini idrak ettikten sonra tuttuğum nefesimi saldım ve rahat bir nefes alıp babamın boynuna sarıldım.

''Yani kızmadın mı babacım?'' dedim sesimin şirin çıkmasını umarak. Babamda benim sarılmama karşılık olarak kollarını belime dolayıp cevap verdi.

''Kızdım ama çok değil. Sonuçta Hakan'ı tanıyorum değil mi? Ayrıca yanında ben yokken seni koruyacak olan da o. Böylelikle gözüm arkada kalmamış olucak.'' Dedikten sonra beni bırakıp annemin yanına geçti. Annem de hemen kollarını babama sarıp yanağına kocaman bir öpücük bıraktıktan sonra bize döndü.

''Hadi bakalım sorun çözüldüğüne göre herkes masaya. Sizi bilmem ama ben kurt gibi açım.''deyip babamdan ayrıldıktan sonra yerine geçti.Bizde sözünü dinleyip masa da bize hazırlanan servislerin olduğu yere geçtik. En son babam da yerine oturduğunda kahvaltımıza başladık. Kahvaltı babam ve Hakan'ın son olaylar hakkında konuşmalarıyla bittikten sonra bugünün cumartesi olmasını fırsat bilerek annemin yanına sıvıştım. Sessice kulağına eğilip babamın duymayacağı bir şekilde konuştum.

''Anneciğimmmm.'' Annem başını bana çevirip 'yine ne istiyorsun' dercesine bakınca en şirin gülümsemelerimden birini ona yolladım.

''Hani bugün cumartesi ya. Ben dışarı çıksam. Belki kızlarla bir şeyler yaparım. Ya da tek başıma gezerim. Nasıl olur ?'' annem başını olumsuzca sallayıp konuşmaya başladı.

''Ben karışmıyorum Ceylin babana sor.''

''Ama anne babam izin vermez ki. Hele size olanlardan sonra uzun bir süre dışarı çıkmama izin vericeğini sanmıyorum.'' Ne kadar konuşsam da fayda etmiceğini bildiğim halde bir ümit anneme yalvarmaya devam ederken babamın dikkatini çekmiş olucam ki bize dönüp bana seslendi.