Siyah Ay

Hasret Giderme

Uzun zaman sonra ilk kez mutlu ve huzurlu bir şekilde büyük beyaz evde oturuyordum Jacob Billy'i görmeye gitmişti uzun zaman sonra baba ve oğulda ilk kez birbirlerini göreceklerdi aslında Jacob'un yanından ayrılmak istemiyordum fakat bugün onları yalnız bırakmak daha iyi olur diye düşünmüştüm zaten Jacob gece yanıma geleceğine dair söz vermişti.
Kendi kendime gülümserken Emmet yanıma yaklaştı
"Bakıyorum da küçük yeğenimin keyfi çok yerinde..." gülümsemeye devam ettim
"Uzun zamandır ilk kez amca..." dedim ve omzuna başımı yasladım birden aklıma gelen soruyu yönelttim
"Emmet sen şu Joseph'i tanıyor musun ?"
"Tanıyorum. Senin kurdundan bile daha insancıl." dedi gülerek
"Vampirlerle iyi anlaşıyor yani ?" dedim şaşkınlıkla
"Eh ufak tefek sorunlar haricinde evet..." diye yanıtladı beni
"Ufak tefek sorunlar ?" dedim tek kaşımı kaldırarak
"Bir keresinde beni parçalamaya çalışmıştı ama sonra kendine geldiğinde uzun bi süre özür diledi." dedi kahkaha atarak, ona inanamayarak baktım
"Sorun ne Nessie ?" diye sordu
"Bilmiyorum, tuhaf bir konu gibi görünüyor." dedim
"Fazla paranoyaksın tatlım." dedi burnumu sıkıştırarak, yerimden doğruldum ve yüzüne baktım
"Peki seni neden parçalamaya çalıştığını anlatmayacak mısın ?" diye sordum bir kahkaha patlattı
"Genç kurtlar her zaman biraz kaçık olurlar o da o zaman genç bir kurttu, sebebine  gelince kendisinin Rose'a mühürlendiğini zannediyordu." dedi kıkırdayarak, ben şaşkınlıkla ona bakarken devam etti
"Neyse ki Ephraim ona bir kurdun bi vampire mühürlenemeyeceğini sadece güzelliğinden etkilendiğini anlattı." diye bitirdi sözlerini gülmeye devam ederek sanki o günlere yeniden dönmüş gibiydi
"Siz birbirinizden uzak durmuyor muydunuz ?" diye sordum
"Sürüyle evet fakat dedim ya Joseph Jacob'tan bile daha çok anlayışlı onunla takıldığımız oluyordu." diye yanıtladı beni kahkahaları eşliğinde, şaşkınlıkla başımı salladım ve tekrar Emmet'ın omzuna yaslandım, anlaşılan Joseph'le tanışmak ilginç bi deneyim olacaktı...

Karanlık iyice gökyüzüne hakim olurken daldığım kısa uykumdan annem saçlarımı okşayarak uyandırdı beni
"Tatlım burda mı kalmak istersin, kulübeye mi gidelim ?"
"Şey..." hafifçe dudağımı ısırdım nasıl cevap vereceğimi düşünüyordum, hala omzunda yattığım Emmet yüksek bir kahkaha patlatınca sarsıldım ve başımı kaldırdım anlaşılan Emmet kekelememin sebebini anlamıştı suratımı astığım anda konuşmaya başladı
"Bence siz burada kalın ve kulübe onlara kalsın Bella..." dedi ve kahkaha atmaya devam etti, kızardığımın farkındaydım ama bir şey diyemiyordum
"Eee, şey... Aslında... Kızmam gerekiyor galiba..." diye kekelemeye başladı annem ve ben daha asıl düşüncemi söyleyemeden konuşmaya devam etti
"Şu an anneanne olmaya hazırlanan bi kadın olarak kızıma ve damadıma biraz yardımcı olmam gerekir galiba.." dedi iyice yerin dibine geçmiştim, hala utanıyor olmam garip değil miydi?
Annem, babama seslendi -aslında her şeyi duyuyor olduğunu biliyorduk ama bu bir formaliteydi-
"Edward, biz bu gece burda kalalım mı ?" Babam memnuniyetsiz bi halde kabul etti, her şeyin ailemin gözleri önüne serili olmasından nefret ediyordum. Annemi ve babamı kısıtlamamak adına annemin yüzüne dokundum ve asıl düşüncemin Billy'nin evine gitmek olduğunu gösterdim utanarak, elimi tuttu ve gülümsedi
"Utanma bebeğim uzun zaman sonra ilk kez çok mutlusun, mutluluğuna biraz katkıda bulunmam beni çok mutlu eder." dedi göz kırparak, Emmet güldü
"Fedakar anne." diyerek kıkırdadı, bende gülümsedim çünkü annemin beni anladığını biliyordum anladığım kadarıyla annemde babamla evlenmeden önce benim kadar arzuluydu bu beni daha iyi anlamasına çok yardımcı oluyordu.

Jacob gece büyük eve geldiğinde annem ve babamda dahil herkes kendi odasındaydı benim daha rahat bi şekilde söylememi ve Jacob'ın şok geçirmemesini sağlamaya çalışıyorlardı.
Evden biraz uzaklaştıktan sonra hiç beklemediğim bir anda beni kendine çekti ve sıkıca sarıldı, kokumu içine çektiğini hissediyordum gülümsedim ve onu arkamdaki ağaca doğru çekmeye başladım
"Eve kadar beklememize gerek yok bence.." dedim dudaklarına doğru fısıldayarak, baştan çıkarıcı gülümsemesi yayıldı yüzüne
"Hmm bu oldukça ilginç olurdu ama bu ormanın içinde arkadaşlarım var bebeğim." dedi gülümsemesine devam ederek, sonra beni kucağına aldı ve zaten yaklaşmış olduğumuz kulübeye girdi.

Sıcak tenlerimiz birbirine değerken yanımda olduğuna inanmak daha kolaydı çünkü bu anlara kadar hala bir rüya olabileceğinden korkuyordum, şimdi birbirimize yapışmış bir vaziyette yatarken birbirimizin yüzünü izliyorduk, ilk konuşan o oldu
"Aslında Nessie, senin bana kırgın  olduğun kadar bende sana kırgınım." dedi, kollarının arasında biraz daha kıvrıldım ve çok net bir ifadeyle gözlerinin içine bakarak cevapladım
"Ben sana kırgın değilim." Bir an gözlerinden geçen ifadeyi gördüm o an hatırladım benim bunu ona söylememe gerek yoktu o zaten beni benden daha iyi tanıyordu
"Biliyorum." dedi acı çeken yüzünü başka bir yöne çevirerek
"Ama bugüne kadar kırgındın... Ve.. Haklıydın da..." Yutkundu ve devam etti
"Ama Nessie asla kendini öldürme girişimini anlamayacağım ve bunu düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum, dayanamıyorum." Bu sefer gözlerinden karanlık bir ifade geçti, yüzünü okşadım
"Jake..." dedim "Sensiz yaşamak istemedim, sen olsan sende bir yolunu bulurdun." Derin bir nefes aldı ve gözlerini kapattı sözlerim canını acıtmıştı pişmanlığının daha da artmasına sebep olmuştu o an pişmanlıkla bir refleks gibi dilimi ısırdım ve daha güzel bir konuya geçişin başlangıcını yaptım
"Ama senin bi parçanın içimde büyüdüğünü bilmek beni kendime getirdi, senin asla böyle bir şansın olmazdı." diye takıldım, hafifçe gülümsedi ve elini çıplak karnıma koydu dokunuşuyla irkildim içimdeki şehvet dalgası tekrar hareket etmişti
"Sana benzemeli..." diye fısıldadı, yüzümü buruşturdum
"Ama ben sana benzemesini istiyorum." dedim ve sözlerime kucağına çıkıp devam ettim
"Her neyse, onu rahatsız etmeyelim." dedim küçük kahkahalar eşliğinde özlemimizi gidermeye kaldığımız yerden devam ettik...