İSTEK.

Bölüm 11

Merhaba çocuklaar.Son bölümleri okuyun lütfen.Ay okuyun ya,üzülüyorum.Tabi şaka bir yana,okursanız sevinirim.Okuyanları öpüyorum.Okumakla ilgili çok şey söyledim jsjsj

Keyifli okumalaar :)

***

"Geldim."

Mesajı okuduktan sonra,içten içe ne yaptım ben niralarına başlamadan salondaki cama koştum.Gerçekten de gelmişti.Oysaki gelmeyeceğine daha yüksek ihtimal veriyordum.

Eve doğru yaklaşırken,göremediğim, kapının önündeki adama bir şeyler söylediğini farkettim.Adama gülerek yaklaşması sinir bozucu olmalıydı.Adamın tam yanına yaklaşmasına beş adım kala yüzündeki gülümseme saniyelik donarken ben bile ürperdim.

Elini adama doğru uzattığında adam kenara çekilerek görüş alanıma girdi ve kapıdan tarafa bakmaya başladı.Çalan zilin sesiyle kapıya koştuğumda kaçındığım niralar beynimde dönmeye başlamıştı bile.Ne garipti ki yaptığım bir şeyden anında pişman olabilme gibi bir özelliğim vardı.

Bana aynı donuk ifadeyle bakan Berk'e ne kadar etkili olduğunu bilmesem de aynı donuk ifadeyle baktım.

"Gidelim."deyip tuttuğu kolumla, beni çekiştirmeye başladığında tökezlememle beraber sendeleyince yandan gelen gülme sesiyle Berk'in kolumu daha sıkı tutmasına aldırmadan kafamı yandaki adama çevirdim ve sağ elimin orta parmağını ona zevkle kaldırdım.Adamın yüzündeki gülümseme düşerken tekrar çekiştirilmeye başlamam beni Berk'e geri çekmişti.

Arabaya adeta atıldığımda,sinirle homurdandım.Berk arabaya bindiğinde hiçbir şey yapmadan arabayı çalıştırdı.

"Böyle davranacaksan,indir bir yerde beni."dediğimde bana aldırmadan sürmeye devam etti.

"Sana diyorum."deyip sesimi yükselttiğimde,bana doğru bakıp alaylı bir gülümseme sergiledi.

"Hiç sanmıyorum."deyip tekrar önüne dönerken,ben hala ona bakıyordum.Bu kadar umursamaz olmayı nasıl beceriyordu acaba?

"Ne demek hiç sanmıyorum ya?Böyle davranacaksan indir beni diyorum."dediğimde aynadan gözleriyle arka tarafı kontrol edip tekrar bana baktı.

"Evine kadar gelip yeterince kahramanlık yapmışken birde bana onlar gibi davranmamı mı istiyorsun?"dediğinde inanamaz bir şekilde ona baktım.Kahraman?O?Hiç sanmıyordum.Belki bir yerde beni kurtarmıştı ama kahraman kategorisinde yarışan Buğra'nın yanında yarışmak için aday bile gösterilmezdi.

"Neden geldin?"

"Eğlenmek için."dediğinde bu sefer bana bakmamıştı.

Eğlenmek için gelmiş olmasının ondaki anlamını tahmin etmek çok fazla zor değildi.Uyuşturucunun onun tek eğlencesi olduğunu bilsem de,bildiğim diğer şeyse beni bırakmayacağıydı.

"Tamam,indir beni."diye yine de şansımı denediğimde aptallık ettiğimi biliyordum.

Bana yeniden cevap vermeyiş oluşu sinirlerimi arttırırken sonucunu düşünmeden bağırdım.

"İndirsene!"

Duyulduğunda kulakların belli bir süre boyunca bir şeyleri algılayamayacağı,tiz araba sesi duyulduğu an kendimi arabanın koltuğuna sertçe çarparken buldum.

Elini uzatıp sertçe kolumu tutarken aynı sertlikle beni kendine çekmesi neyin ne olduğunu bile anlayamama neden olurken diğer eliyle çenemi tutması beni ona döndürdü.

"Bana bak.Evine gelip seni almışsam seninle her istediğimi yaparım!"deyip çenemi daha sert tutunca acıyla inledim.Ama o buna aldırıyor gibi durmuyordu.