This Is Us (Voltooid)

15

Ik word niet wakker in mijn eigen bed. Ik kijk om me heen. O ja. Dit is het huis van de overburen. Ik kijk naast me, maar Jayden ligt er niet meer. Ik loop naar beneden en zie Jayden in de keuken staan. Lisa zit op een stoel pannenkoeken te eten. Mason zit in zijn stoel de pannenkoeken naast zijn mond te smeren.

"Wil je ook?" vraagt Jayden aan mij. Ik knik en ga naast Lisa zitten. "Hey" zeg ik tegen haar. "Hallo" krijg ik als antwoord. "Heb je nog een nachtmerrie gehad?" vraag ik aan haar. "Nee, niet meer" zegt ze. Ik krijg een bord met pannenkoeken voor mijn neus en begin te eten.

Als ik het eten op heb zoek ik de spullen om mee te nemen. "Ik heb aan de buren gevraagd of ze een dagje op Katie willen passen" zegt Jayden. Ik glimlach naar hem. "Dankjewel." Ik loop naar hem toe en geef hem een kus. "Jullie lijken net papa en mama" giechelt Lisa. Ik lach naar haar.

Als ik alle spullen heb ingepakt en iedereen is aangekleed stappen we in Jaydens auto en rijden naar de dierentuin.

*****

De week met Lisa en Mason is snel voorbij gegaan. Lilly, Milo, Jayden en ik zitten in de trein naar Mermadia. Milo weet het ondertussen ook al van ons en hij vind het niet erg.

Het is niet rustiger geworden in mijn hoofd. Juist alleen maar drukker. Als we voor het water staan is iedereen er al in gedoken. Ik kijk over het water. Waar zou het duister zijn? Ik adem diep in en wrijf over het steentje. Daarna duik ik ook het water in. Ik zwem naast Lilly. Milo en Jayden zwemmen voor ons. We zwemmen snel naar Mermadia toe.

Als we door de grot zwemmen valt de helft van de stemmen weg. In Mermadia is een en al stress. Iedereen zwemt door elkaar en probeert allemaal dingen te regelen. We zwemmen naar de koningin toe die naast de boom staat.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik aan haar. "Er is vannacht iemand uit het Duister hier binnen gekomen" zegt ze. Gelijk hoor ik alle stemmen gillen en ongerust worden. Ik krimp ineen door al het lawaai. "Gaat het?" vraagt de koningin. Ik knik. "De stemmen werden gewoon ongerust." Ze knikt begrijpend.

"Hebben ze iets meegenomen?" vraagt Milo. Weer knikt de koningin. "Ja, een van de diamantjes uit de boom. Daarom hebben we een vraag voor jullie" zegt ze. We kijken haar allemaal vragend aan. "Willen jullie de diamantjes meenemen naar boven en ze daar beschermen?" Ik hap naar adem. De diamantjes zijn het belangrijkste van Mermadia. "Er is zoals jullie waarschijnlijk weten maar een persoon uit het duister die ook boven water leeft" zegt ze. "Ja, hij zit bij mij op school" vertel ik. Ik weet dat ze Sander bedoelt.

De koningin begint weer met praten. "Daarom stel ik voor dat we de diamantjes verdelen onder Lilly, Jayden en Milo." Ik knik begrijpend en ze overhandigt ons een mandje. "Hier kunnen jullie ze indoen. Niet schrikken als de boom bladeren verliest, want dat gebeurt elke keer al er een diamantje weggaat." Ik kijk naar de bladeren die er zijn afgevallen doordat er een diamantje is gestolen. "Dit lijkt ons toch de veiligste optie" maakt ze haar verhaal af. We knikken. Daarna zwemt ze weg.

Milo heeft het mandje vast en Lilly, Jayden en ik zwemmen heen en weer terwijl we steeds diamantjes in het mandje doen. De boom verliest steeds meer bladeren. Het is een triest gezicht.

Als we alle diamantjes hebben verzameld is de boom helemaal kaal. Iedereen komt erom heen staan en kijkt ernaar. Ze hebben de boom nog nooit zo gezien. De stemmen in mijn hoofd zijn helemaal op hol geslagen.

"Laten we gaan" stelt Lilly voor. Ik knik instemmend. Op de terugweg is iedereen stil. Lilly zwemt met het mandje in haar hand. Ondertussen zijn Ash, Kay en de rest weer teruggekomen. Ik zucht onhoorbaar.

Als we boven zijn kijk ik hoe ze de diamantjes verdelen. Daarna lopen we terug naar het station. De stemmen zijn druk aan het overleggen. Ze maken zoveel lawaai. Ik moet me niet gek laten maken. Hou je in Diana. Ik loop stug door en probeer er niks van te laten merken. Lilly houd me tegen. "Het komt wel goed Diana" zegt ze. "Ja, we zijn er voor je" zegt Milo. Jayden knikt. Ze hebben het dus wel gemerkt. Ik kijk ze dankbaar aan.

Als we bij het station zijn rennen we naar de trein om hem te halen. In de trein trekt Jayden me op zijn schoot. "Ik zag wel dat er iets was" fluistert hij in mijn oor. Gelukkig tettert Lilly er doorheen. "Jullie gaan toch niet de hele tijd zo klef doen!" roept ze. We barsten allemaal in lachen uit.