This Is Us (Voltooid)

27

Pov Lilly

Boos kijk ik Diana na. "Dus" zegt Daan. "Dus" herhaal ik. Er valt een stilte. Ik haat stiltes. Vooral dit soort ongemakkelijke stiltes.

"Wat kwam je doen?" verbreek ik de stilte. "Kijken hoe het met je ging" antwoord hij.

Hij is zo lief en zo leuk. Zijn ogen zijn blauw en zijn haar deint heen en weer in het water. Doordat hij alleen een zeemeerminnen staart heeft kan je z'n net-niet-sixpack zien.

Ik hoor Daan ongemakkelijk kuchen en ik merk dat ik aan het staren ben. Ik kijk hem aan in zijn blauwe ogen. Hij komt dichter naar me toe gezwommen.

We kijken elkaar aan en hij legt zijn handen om mijn middel. Ik leg mijn handen om zijn nek. Net voordat onze lippen elkaar raken horen we een ijzige gil.

Ik schrik op en zwem naar het geluid. Een meisje wijst naar een groep van 10 mensen die onderweg zijn naar Mermadia. Milo zwemt er gelijk op af. Hij heeft een band met wel 20 messen om zijn middel.

Daan, Diana, Jayden, Yentl, Shane en ik zwemmen achter hem aan. We zien hoe hij moeiteloos naar elk persoon een mes gooit. Een voor een vallen ze dood naar beneden. Ik kijk met open mond naar Milo. Hij vermoord mensen. Zonder er bij na te denken. Zonder enige emotie te voelen. Dit alles heeft hem zo erg veranderd. Ik mis de oude Milo.

Ik zwem dichter naar Daan toe. Hij legt zijn arm om mijn schouder. Milo komt terug gezwommen. Ik probeer zijn blik te lezen, maar het is niks behalve een kille leegte. "Milo?" vraag ik zacht. Hij kijkt me aan. Er loopt een traan over mijn wang. Ik veeg hem weg en Milo zwemt weer verder.

De rest van de dag negeer ik hem. Ik weet ook wel dat hij er niks aan kan doen.

'S avonds zitten we met zijn allen op 'ons' bankje. Het is al heel laat, maar we kunnen allemaal niet slapen.

"Zouden ze de politie erbij hebben gehaald?" vraagt Diana. We zijn aan het overleggen wat we gaan zeggen als we terug gaan. Milo stelde voor om te zeggen dat we ontvoert waren. Wat me nogal vreemd lijkt aangezien ze ons dan gaan ondervragen en actie gaan ondernemen.

"Wat nou als we gewoon zeggen dat we verdwaald waren?" stel ik voor. "En als ze de politie hebben gebeld dan?" zegt Milo. Ik haal mijn schouders op. "Dan waren we in het bos gaan picknicken, maar toen konden we de weg niet meer vinden" zegt Diana. "Een week lang?" vraagt Milo sarcastisch. "Vier dagen" verbetert Diana hem.

Ik kijk naar Daan. Hij zit naast me en staart voor zich uit. Ik schuif wat dichter naar hem toe. Hij kijkt me aan. "Hey" fluistert hij. Ik glimlach naar hem. "Hey tortelduifjes, een beetje medewerking graag" zegt Jayden lachend. Ik rol met mijn ogen. "Ja meneer" zeg ik.

"Dus, de weg kwijt zijn?" herhaalt Milo het. Ik knik. "Laten we gaan slapen" stelt Jayden voor. We staan op en zwemmen achter hem aan.

Na een tijdje ligt iedereen in bed en zijn ze aan het slapen. Zoals gewoonlijk kan ik weer niet slapen.

Ik denk de hele tijd aan wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Aan hoe we dit ooit moeten vergeten. En wat nou als we weer naar huis gaan, gaan we dan nog een keer hierheen? Want we zijn tenslotte nog steeds zeemeermin. Ik wil dit niet missen, maar aan de andere kant wil ik het liefst naar huis.

"Daan?" fluister ik. Hij mompelt vaag iets. "Mag ik bij jou liggen?" vraag ik zachtjes. "Ja, tuurlijk" is zijn antwoord en hij schuift een stukje opzij. Ik zwem naar zijn schelp en ga naast hem liggen. "Dankjewel" zeg ik. Hij aait over mijn hand. Het is een geruststellend gevoel en al snel val ik in slaap.

Pov Diana

Ik word wakker van het licht dat de kamer in schijnt. "Goeiemorgen" zegt Jayden. Ik draai me om en glimlach naar hem. "Hey" zeg ik. "Waar is de rest?" vraag ik daarna. "Al buiten" is zijn antwoord.

Ik knik en we zwemmen naar buiten. Het valt me op dat ik Joy en de rest al lang niet meer heb gehoord. *Joy?* vraag ik voor de zekerheid. Er komt geen antwoord. *Jes, Mia?* vraag ik nog een keer. Weer geen antwoord.

"Oh my god!" roep ik blij uit. Iedereen draait mijn kant op. "Het is weg! Ze zijn weg! Allemaal!" gil ik. Ze komen naar me toe gezwommen en omhelzen me. Ik maak oogcontact met de koningen. Ze glimlacht en knikt naar me. Ze zijn dus echt weg.

"Jullie kunnen naar huis" hoor ik haar zeggen. Ik zwem naar Jayden toe en omhels hem. We draaien een rondje en hij kust me. Het gaat een beetje raar, omdat we allebei moeten glimlachen, maar ik ben zo blij.

Ik zie dat Lilly Daan's hand pakt en hem wegtrekt. Ik kijk naar Jayden en hij haalt een wenkbrauw op. Ik geef hem nog een kus en zwem dan naar Milo. Ik knuffel hem. Als we klaar zijn kijkt hij me aan. "We gaan naar huis Diaan" zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. "Ik weet het" zeg ik zacht en glimlachend.

Even later komt Lilly terug met Daan. "Ik ga mee" zegt hij. Iedereen kijkt hem met open mond aan behalve ik. "Jij kan..." begint Yentl. Hij knikt voordat ze haar zin kan afmaken. Er stroomt een traan over haar gezicht. "Ik ga je missen" zegt ze. Daan zwemt naar haar toe en knuffelt haar.

Ik draai naar Lilly en schenk haar een glimlach. We nemen afscheid van iedereen en daarna zwemmen we naar de grot. "We komen terug. I promise" zeg ik tegen Yentl en Shane.

Ze hebben elkaars hand vast en tranen staan in hun ogen. Ik kijk vooruit en zwem de grot uit.