This Is Us (Voltooid)

29

De moeder van Jayden wekt ons. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het half 7 is. We staan op en Jayden zwaait me uit.

Daarna loop ik naar het einde van de straat om naar huis te gaan. Ik ben nog niet halverwege en de lucht kleurt donker. Ik kijk omhoog. Het gaat vast zo regenen.

Opeens flits er een bliksemflits vlak voor me. Ik deins een stukje naar achter. "Diana!" Jayden staat nog buiten en hij roept mijn naam.

Ik draai me om, maar ook voor me raakt en bliksemflits de grond. Ik zie Jayden naar me toe rennen. Ik draai me en gelijk komt er nog een bliksemflits.

Ondertussen is het gaan regenen. Mijn haar is helemaal doorweekt en het is ijskoud. "Diana!" ik hoor ook Lilly roepen. Ik kijk naar links en zie Lilly en Daan en komen rennen. Ik voel Jaydens hand in mijn rechterhand. Lilly en Daan komen naast ons staan.

Niet veel later komt Milo ook aangerend. Hij werpt ons allemaal een pistool toe. Ik vang hem behendig op. We kijken allemaal naar boven. Boven ons doemt een zwart, angstaanjagend wezen op. De regen stroomt nog steeds uit de lucht.

Er klinkt een boosaardig gelach en ik hou mijn adem in. "Jullie kunnen niet ontsnappen" zegt de zware stem. "Melinda" fluistert Milo. Ik kijk met open mond naar boven. Dit is niet wat ik me had voorgesteld.

Milo schiet een keer in de lucht om te laten weten dat we gewapend zijn. Melinda laat een bulderende lach horen. We zien dat ze haar lange tentakels optilt.

Opeens vallen alle wolken naar beneden. Ik kijk om me heen, maar zie alleen maar wit. Ik steek mijn arm uit maar alles wat ik voel is een wolk. "Jayden?" vraag ik zacht. Ik voel dat iemand mijn hand pakt en er zachtjes in knijpt. Ik haal opgelucht adem.

Ik probeer vooruit te komen, maar het gaat tergend langzaam door de wolken die me tegen houden. Ik wou dat ik omhoog kon gaan. Kon vliegen, hoger dan de wolken.

Gelijk word ik omhoog getild. Ik hap naar adem en kijk om me heen. Beneden me zie ik de wolken. Alleen maar wolken.

Als ik mijn hoofd optil slaak ik een gil. Voor me zweeft het meest angstaanjagende wezen dat ik ooit heb gezien. Melinda is immens groot en ze heeft acht tentakels. Verder is ze helemaal zwart en haar ogen zijn helemaal wit. Wat haar nog enger maakt.

"Diana?" hoor ik Lilly roepen. "Ik ben oke!" gil ik terug. Melinda heeft me opgemerkt en zwaait een van haar lange tentakels naar me toe. Voordat ik het weet spring ik in de lucht en beland ik op haar tentakel.

Ze zwaait me heen en weer en ik moet heel veel moeite doen om er niet af te vallen. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel en ik ril van de kou. Ik klim verder omhoog.

Als ik bijna bovenaan ben zie ik dat er een boom gevaarlijk dichtbij komt. Ik kijk omhoog. Dat ga ik nooit redden zo snel. Ik ga rechtop staan en als de boom dichtbij genoeg is spring ik.

Mijn handen grijpen de tak en mijn benen bungelen boven de afgrond. Ik hijs mezelf op totdat ik op de tak zit.

Opeens voel ik een hand op mijn rug. Mijn hart slaat een tel over en ik gil kort. "Rustig" kalmeert Milo's stem me. Ik adem diep in en kijk hem glimlachend aan. "Wat gaan we doen?" vraag ik aan hem. Hij kijkt me aan. "Nou?" dring ik aan.

"Je moet haar ogen eruit steken" zegt hij. Ik kijk Milo met grote ogen aan. Als ik merk dat ik mijn adem inhoud laat ik het ontsnappen. Ik richt mijn blik op Melinda's zwaaiende armen. "Dat lukt nooit" zeg ik ademloos.

"Ik dacht dat jij hier de optimist was" zegt Milo. Ik rol met mijn ogen en kom voorzichtig overeind. Ik hou me vast aan de dikke stam van de boom. "Oke dan" fluister ik naar Milo. Ik schuifel naar het puntje van de tak en grijp me dan vast aan een van de tentakels. Milo werpt me een mes toe en ik vang hem op een haar na op.

Melinda laat haar tanden zien en even denk ik dat mijn hart ermee stopt. Ik kruip verder omhoog langs haar tentakel. Als een bliksemflits vlak naast me de grond in slaat word ik van de tentakel afgeduwd. Ik val een aantal meter naar beneden.

"Diana zweven!" hoor ik Jayden schreeuwen. Ja, en hoe dan. Ik beweeg met mijn armen. Ik wou dat ik kon vliegen. Meteen blijf ik stil hangen in de lucht. Ik haal opgelucht adem en beweeg mijn armen naar boven. Gelijk vlieg ik een paar meter naar boven. Ik kijk naar degene die me heeft geduwd.

Sander. Hij kijkt me grijnzend aan. Maar dit is mijn wereld. Hij leeft meer onderwater dan boven. Hier ga ík van hém winnen. *Dood hem* hoor ik opeens een stem. Fuck. Zijn ze nou weer terug? Ik besluit te gehoorzamen. Ik wil niets liever dan hem doden. Ik vlieg naar hem toe.

"Dit is je karma" vertel ik aan hem. De seconde daarna schiet ik hem door z'n hand. Hij valt een meter naar beneden, maar herstelt zich snel weer. "Bitch" sist hij. Ik kijk hem scheef aan. "Diana" verbeter ik hem.

*Kijk uit!* gilt Joy, maar het is al te laat en ik ontvang een harde klap in m'n gezicht. Ik hap naar adem en kijk voor me. Deze keer ontwijk ik wel en ik schop hem in z'n maag. Hij klapt voorover en het lijkt of hij gaat kotsen. Ik bekijk hem triomfantelijk.

Als snel komt hij omhoog en hij tovert een wapen uit z'n broek. Ik richt mijn pistool op hem. "Ik zou het maar niet doen" zeg ik dreigend. Hij werpt zijn mes en ik vlieg net op tijd naar boven. Ander had het mes mijn been doorboort. "Kijk uit!" gil ik naar beneden.

Ik hoor een akelige gil en gehijg. Het kwam van Lilly.