This Is Us (Voltooid)

17

****

"diaan, diana?" Ik open mijn ogen en zie Jill naast het bed staan waar ik in lig. Voor ik me überhaupt kan beseffen waar ik ben worden alle stemmen wakker. Ze beginnen te gillen en sommige zijn aan het huilen.

Nee nee nee. Ik wil dit niet meer. Ik druk mijn handen op mijn oren in de hoop dat alles stil word en knijp mijn ogen stijf dicht. Maar alle stemmen blijven gillen en huilen en het is alles behalve stil.

"Diaan wat doe je?" Hoor ik Jill vragen. Als ik mijn mond open doe om antwoord te geven is het enige wat er uit komt geschreeuw. Ik schreeuw totdat er geen lucht meer in mijn longen zit.

Ik voel dat er iemand probeert mijn handen van mijn oren te halen. "Nee!" schreeuw ik. "Rustig ademen" zegt een vriendelijke stem. Ik word stil en adem in en uit. En in en uit. De stemmen zijn te verbijsterd om iets te zeggen en ik hoor ze alleen nog maar ademen. Ze zijn er dus nog.

Ik open voorzichtig mijn ogen en kijk om me heen. Alles is wit: de muren, de stoel, het bed, de gordijnen en de kleren van de zuster. Ik ben in het ziekenhuis. Ik zie Jill achter het raam staan, ze kijkt angstig naar binnen.

Als ik recht overeind wil zitten trekt er een pijnscheut door mijn hoofd.  "Je hebt geen erge verwondingen alleen een lichte hersenschudding en je hebt je pols gekneusd" vertelt de zuster me. "Je moet nog wel hier blijven, want we willen zeker weten dat je het niet nog een keer probeert" maakt ze haar verhaal af.

Ik zak terug in de kussens en staar naar het plafond. Ik kijk naar de lijntjes en probeer niet te letten op het gefluister van de stemmen. Maar het gefluister veranderd in gepraat. Sommige stemmen klinken boos en andere verdrietig. Het lijken wel engelen en duivels. Er zijn stemmen die willen dat ik leef en andere stemmen die willen dat ik dood ben. Leven is lastig als je de hele tijd hoort dat je dood moet. Ik weet dat R met het liefst dood wil hebben. En Kay ook.

Ik knipper met mijn ogen want ze zijn droog geworden van het staren. "Ik ben trouwens Wendy" stelt de zuster zich voor. Ik knik voorzichtig, bang voor nog een pijnscheut. "Is het goed als Jill binnenkomt?" Alweer knik ik.

Wendy loopt de kamer uit en ik zie hoe ze met Jill praat. Ik draai mijn hoofd en staar weer naar het plafond. "Hey, hoe gaat het?" hoor ik Jill vragen. Ik kijk haar aan. Ja, hoe gaat het eigenlijk. Ik weet het niet. "Wel goed denk ik" antwoord ik.

Er valt een stilte, het is een ongemakkelijke stilte. Zou Jill weten waarom ik hier lig?  Ik kan het aan niemand vertellen, ze zouden me voor gek verklaren.

Ik wil de stilte verbreken maar ik weet niet wat ik moet zeggen. "Dus..." Begint Jill. Ik ben bang voor wat ze gaat zeggen. "Hoezo lig je hier?" Vraagt ze. Oh god. Ik denk na. Wat kan ik haar vertellen? Ja ik werd gek van de stemmen in mijn hoofd dus ik ben maar uit een boom gesprongen. Nee, geen goed idee.

Ik hoor Jill kuchen. "Ik ben uit een boom gevallen." Niet helemaal gelogen. Ik zie dat ze het niet helemaal geloofd, maar ze vraagt niet door.

Wendy komt binnen en vertelt dat Jill weg moet gaan. "Ik kom morgen weer terug" zegt ze. Ik glimlach naar haar en knik. Ik wil niet alleen gelaten worden. Ik heb afleiding nodig. Wendy staat nog bij de deur. "Heb je iets nodig, meer pijnstillers?" vraagt ze. Ik vertel dat ik een glaasje water wil.

Terwijl ze water haalt probeer ik rechtop te gaan zitten. Ik duw mezelf met mijn ellebogen rechtop. Mijn rug en mijn hoofd doen pijn, maar ik probeer het niet te laten merken.

Wendy komt terug met het water en geeft het aan me. "Wanneer kan ik naar huis?" vraag ik aan haar. Ja, ik moet terug. Ik moet met Jayden, Milo en Lilly praten, want ik weet niet hoelamg ik dit nog volhoud. Ze haalt haar schouders op. "Nog niet" is haar antwoord. Wat heb ik daar nou weer aan.

Ik merk dat de stemmen weer wakker worden, maar ik probeer ze weg te duwen. Ik wil ze nu niet horen. Hier denk ik morgen wel over na. Ik zak weer onderuit in de kussens en Wendy neemt het drinken van me over. "Slaap lekker" zegt ze.

Als ze weg is haal ik de deken van mijn benen af. Overal zitten schrammen en blauwe plekken. Het ziet er niet uit. Als ik de deken weer over me heen sla merk ik dat ik wel heel moe ben. Ik doe mijn ogen dicht en val gelijk in slaap.