Het GEWELDIGE (en een heel klein beetje chaotische) Leven Van Mary van Berkelen

Hoofdstuk 2

'Mary, eruit!'
'Mevrouw, wat doe ik?'
'Je praat en dat is tegen mijn zin.'
'Maar iederéén praat!'
'Ja, ik kan moeilijk iedereen eruit sturen he?'
'Ja zeg.'
'Ik zei: ER-UIT!'
Dus nu zit ik buiten. Mevrouw de Vries mag me echt niet.
Maar zo erg is het niet om eruit gestuurd te worden. Je mist alleen maar les. En les is toch stom.
Ik kijk naar de mensen die langslopen. Het valt me op dat eigenlijk alle meisjes er hetzelfde uitzien. Adidas superstars, skinny jeans en lang, steil haar. Saai. 'Hoi!' Zeg ik vrolijk tegen iedereen. Sommigen doen alsof ik niet besta en anderen kijken me met een vreemd gezicht aan. 'Nou zeg, ik probeer alleen maar beleefd te zijn,' mompel ik.
De deur gaat open.
Moet ik nu al weer naar binnen?
Nee.
Het is DJWIDNNWMDWOKI.
Ik sla met mijn hand op de stoel die naast me staat. 'Welkom in mijn nederig oord,' zeg ik vrolijk. Hij pakt de stoel, zet hem een paar meter verder neer en gaat zitten. 'Gezellig hoor.' Zeg ik blijkbaar hardop. Hij zegt niks.
'Waarom werd je eruit gestuurd?' Vraag ik.
'Praten'
HIJ PRAAT TEGEN ME!
'Nou, je mag hier doorpraten hoor. We moeten er maar het beste van maken.'
'Nee hoeft niet.'
Nou zeg.
Hij schuift met zijn stoel een stukje van me af.
'Weet je, mevrouw de Vries heeft echt een intense haat aan mij. Ik deed helemaal niks! Vind jij dat ik iets verkeerd deed? Nee toch? En ik zit helemaal vooraan. Naast Karel. Wat heb ik misdaan in mijn leven? Niks! Moet ik soms elke dag gaan bidden voor buhdda ofzo? Moet ik elke morgen met de volgels meezingen? Ik snap het niet. Ze heeft gewoon een hekel aan mensen met onnatuurlijke haarkleuren. Bleughfldjebdjn!' Ik wil dat laatste woord graag terugnemen, maar dat gaat nu helaas niet meer. Nu denkt hij vast dat ik gek ben.
Shit, ik ben ook gek.
Hij schuift zijn stoel nog een stukje van me af.
'Weet je, ik heet dus Maryanne. Maar zeg maar gewoon Mary hoor, want Maryanne klinkt zo tuttig. Alsof ik elke dag mijn nagels lak en een roze kamer heb ofzo. Maar zo ben ik helemaal niet hoor. Ja, mijn haar is wel roze, maar dat vond ik gewoon leuk, ja. Heel veel mensen vinden mij raar. Vind jij mij raar? Vast wel. Hoe heet jij eigenlijk? Ik was een soort van aan het slapen tijdens de mentorles, vandaar dat ik het niet weet. Maar ik wíl het wel weten want je bent echt heel knap. Shit, zei ik dat hardop?'
'what the fuck' zegt hij, en hij schuift zijn stoel nog iets verder weg.
Zou hij me leuk vinden?
'Maarrreeeehm, laten we een gesprek voeren,' roep ik vrolijk. 'Wat zijn je hobby's.'
Hij luistert niet eens. Hij is te druk met kijken naar meisjes uit de derde klas. Die zo veel foundation opsmeren dat je de cakeline kan zien (zo heet dat toch?) Met hun cowboybags. En disignerstassen.
'Ik krijg kotsneigingen,' zegt hij.
Shit, komt het door mij? Ik ruik mijn adem. Niks. Of zou ik zweten? Kan ik hier onopgemerkt deo spuiten? Ik durf het risico niet te nemen.
Hij kijkt naar me.
Of ben ik gewoon niet knap genoeg? Moet hij kotsen van mijn lekijke hoofd?
Hij kijkt nog steeds.
Wacht.
'Waarvan?' Vraag ik.
'Ik zou dat echt niet volhouden, de hele dag twee centimeter make-up op mijn gezicht.'
'Inderdaad!' zucht ik, 'En dan moet je nog een halfuur eerder opstaan ook!'
'Vreselijk'
Wow! Hebben we nou een echt gesprek?
Hij schuift zijn stoel iets meer naar me toe.
Dankuwel, mevrouw de Vries.