"Kime aşık oluruz? Ya da kimi severiz? Neden severiz? Çünkü onda bizi mutlu eden birşeyler vardır. Çünkü o kişi bizi bir şekilde tamamlıyordur.
İşte bende ailemin yokluğunda hayata tutunmamı sağlayan bu çocuğa aşıktım. Her zerremle onun için vardım. Onun gülüşü, benim gülüşümdü. Ve benim eksik olan herşeyimi o tamamlıyordu.
Sanki birbirimiz için var gibiydik.
İçimdeki sevgi her türlü olumsuzluğa rağmen gün geçtikçe katlanıyordu.
Bunun adı aşktı. Bunun adı sonsuzluktu.
Herşeyimle ona ait hissediyorum kendimi.
Gözlerine her baktığımda yeniden doğuyor gibiyim.
Nefesim gibi.
Herşeyim gibi.
Gökyüzüm gibi.
Sanki.
Benim aynam gibi.
Ve korkmuyor değilim. Böylesine bir aşkın içindeyken, bunca zaman acı çekmişken, onun için ondan vazgeçmişken ve buna rağmen onu bulmuşken tekrar kaybetmekten korkmuyor değilim.
Eğer hayatım yapbozdan ibaret ise , o en önemli parçası. Onun yerini hiçbir parça alamaz. Başkası da sığar ama bir şekilde o olmadığı anlaşılır ve ne olursa olsun onsuz yapboz asla tamamlanmaz.
Ve ben şu anda tamamlanmış bir yapbozum. Ve artık sadece bir yapboz değil , bir tabloyum..."
Defterimi kapatıp yatağımın altına ittikten sonra gülümseyerek sırtımı yatağımın başlığına yasladım.
Uzun zamandır günlük yazmamıştım. Hiçbir zaman normal birisi olamadım. Günlük yazma konusunda bile.
Normal insanlar gibi olanları anlatmak yerine o an içimden hangi kelime geçiyorsa onu yazıyorum ve böyle şeyler çıkıyor.
Bu gün olanlar aklıma gelince tekrardan gülümsedim.
-2 Saat önce
Salonun en güzel köşesine konulmuş bir piyano gördüğümde mutluluktan ne yapacağımı şaşırdım.
Piyanonun yanında oturan Berk ise gülümseyerek bana bakıyordu.
Yavaşça kalktı ve yanıma geldi.
"Seni evden uzaklaştırmanın başka bir yolu yoktu. Ama sanırım fazla kırıcı oldum. Özür dilerim sevgilim , hayatıma girişinin 5. yılı kutlu olsun"
Diyerek gülümsediğinde hala tek kelime edememiştim. Gerçekten 5 yıl olmuş muydu? O kadar zamandır acı mı çekiyordum?
Bunları bir yana bırakırsak Berk sırf beni evden uzaklaştırmak için mi yapmıştı hepsini?
Ona aşığım.
Ona aşığım.
Şaşkınlıktan hala tek kelime edememişken sevinçle boynuna atladım.
Ona aşığım.
"Sana çok aşığım"
Fısıldadığımda saçlarıma bir öpücük kondurdu.
"Bende sana meleğim, bende sana çok aşığım"
Şu anda mutluluktan ölmemem için bir sebep yoktu bence.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
WONDERWALL
RomansaHerşeyini kaybeden bir kız düşünün. Geçmişinde bıraktığı hayal kırıklıklarını bile henüz atlatamamışken herşeyini kaybeden bir kız. Ve bir de erkek. Geçmişte yaptığı hatalar için hala kendini affedemeyen, bütün ailesini bir kazada kaybeden bir erke...
