The Dark Side Of Two Kinds

~6~

POV. LUKE

'Het is niet dat ik weg kan, Michael,' zeg ik. Ik laat me tegen de muur zakken. Michael kreunt van de pijn en zijn lichaam maakt allemaal spastische bewegingen. Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen. Dit was blijkbaar geen goed idee. Hij slaat wild om zich heen waardoor hij mij een aantal keer slaat. Arme jongen. Ik deins achteruit. Michael lijkt wel hondsdol. Hij probeert op te staan en trekt zich aan de tralies op. Als hij staat, gromt hij en komt op me af. Hij springt op me waardoor ik mijn evenwicht verliest.
'Michael, alsjeblieft, doe rustig. Zo ben jij niet,' het komt er smekend uit. Ik pak Michael vast en leg hem rustig in de hoek van de cel neer. 'Ga maar even slapen, dan knap je misschien op.' Ik ben misschien een zachtaardige vampier, maar op de een of andere manier - ik weet niet welke - verplicht ik mezelf om voor Michael te zorgen. Die arme jongen heeft het moeilijk. Was er maar een manier om van hem de pijn weg te nemen.

Inmiddels bloedt Michael. De geur dringt mijn neus binnen. De geur van zijn bloed is de lekkerste die ik ooit heb geroken. 'Mi- Michael, je bloed,' stotter ik. Kon ik maar een likje van zijn bloed krijgen...
Nee, dan ga ik door. Ik wil Michael niet afmaken. Michael gromt. Ik ren naar de tralies en schreeuw om hulp. Misschien hoort de Alpha me.

Michael blijft maar grommen en bloeden. Ik adem diep in en trek mijn shirt uit. Ik leg mijn shirt op michaels wond. Misschien vangt mijn shirt het meeste bloed wel op. Toch blijft het bloed stromen. Mijn eerder witte shirt is inmiddels bijna helemaal rood. Ik bijt op mijn lip om niet toe te slaan. Ik leef op het bloed van dieren en kan me altijd goed beheersen als iemand in mijn omgeving bloedt, maar Michael is een uitzondering. Waarom weet ik niet, maar zijn bloed, ik heb nog nooit zo graag iemands bloed willen drinken.
'Laat het stoppen met bloeden,' zucht ik. 'Michael wordt alsjeblieft rustig.' ik merk wel als ik praat Michael iets rustiger wordt, dus heb ik besloten om hem een heel verhaal te vertellen in de hoop dat hij rustig wordt.

'En zo leerde ik om met een mobiele telefoon om te gaan,' eindig ik mijn verhaal. Michael is heel rustig nu en zit in een hoekje een beetje te huilen. Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen.
'Het komt allemaal wel goed met je, Michael. Dat beloof ik. Het is maar een periode zo,' probeer ik Michael gerust te stellen. Hij kijkt op en snikt nog een keer. Ik knoop mijn shirt om Michaels wond heen.
'Hoe kan je hier zitten zonder toe te slaan terwijl ik hier bloed?' Vraagt hij. 'En hoezo bloed ik?'
'Je had een soort paniek aanval,' zeg ik. 'En dat andere is een raar verhaal.'
'Vertel maar, we zitten hier voorlopig nog wel een tijdje,' Lacht Michael.
'Ik ben een soort vegetariër. Ik leef op het bloed van dieren, maar ik heb nog nooit zo graag mensen bloed gewild als dat van jou, don't worry, ik heb je niet gebeten, ook die avond niet. Ik onthoud gezichten die ik bijt. En jij zit daar niet tussen, maar je was als wolf. Maar de geur van jou bloed komt me niet bekend voor. Calum zou jou moeten hebben gebeten, maar hoe dan ook. Het koste me veel moeite en het is me gelukt,' leg ik uit. Michael kijkt even voor zich uit.
'Calum?'
'Ja dat is een vriend van mij,' Zeg ik. 'Waar zit je wond?'
'Wat?!' Michael kijkt me ongeloofbaar aan.
'Je wond, waar zit die? Ik wil je pijn weghalen,' zeg ik.
'Kan jij dat dan?' Vraagt Michael. 'Ja, maar dat is wel heel moeilijk. Als vampieren bloed proeven, is het moeilijk voor ze om te stoppen. Zou jij bijvoorbeeld als er een bak ijs voor je staat hem maar half leeg eten? Of wil je hem liever helemaal? Voor vampieren is bloed een drug. Alleen met al je wilskracht kan je stoppen met drinken,' Zeg ik. Michael laat twijfelachtig zijn wond zien.
'Hoe voel je je op dit moment?' vraag ik. De geur van zijn bloed maakt me gek.
'Op dit moment wel oké voor zover het kan,' Glimlacht Michael zwak.
'Dan laat ik het even zo. Ik kan je bloed nu niet drinken. Ik zal je leeg drinken en dat wil ik niet,' zeg ik zacht.
'Het hoeft nu nog niet,' zegt Michael en haalt mijn shirt van zijn arm. 'Wil je hem terug?' lacht hij. Maak hier nou geen grapjes over, zijn geur maakt me al gek. Denk ik bij mezelf.
'Hou maar of laat hem wassen.'
Michael pakt een ander shirt van mij en bindt die om de wond.
'Je vindt het toch niet erg he?' vraagt hij.
'Nee gebruik maar,' zeg ik terwijl ik weer een shirt aantrek.