The Dark Side Of Two Kinds

~16~

POV. LUKE

'Misschien dat een mug me had leeg gezogen,' Lacht Michael een beetje ongemakkelijk. 'Had me bijna versproken'
Ik grinnik zacht en ga op het bed zitten. 'Hoe voel je je?'
'Wel oke denk ik. Ik mis misschien te veel bloed maar dat krijg ik toegediend hier door slangetjes...' Calums zijn ogen worden groot en ik lik ongemerkt langs mijn lip. '... Verder voelt het alsof ik beter ben. Dankje Calum voor het gif weghalen,' Glimlacht Michael. Ik strijk met mijn vingers langs Michaels wang.
'Je bent snel weer de oude,' beloof ik hem. Ashton is best stil en Michael lijkt even afwezig. Zouden zij kunnen communiceren met elkaar?

Ashton en Calum zijn weg maar ik kon niet bij Michael weggaan. Al zou ik zonder Michael willen leven, kan dat niet. Ik plaats een kusje op michaels wang.
'Ga maar slapen, misschien sterk je dan aan,' zeg ik. Michael knikt.
'Niet stiekem mijn infuus leegdrinken he,' grapt Michael. Ik grinnik eens.
'Ik ga dan nog liever jagen,' antwoord ik lachend. Michael gaat even verliggen en sluit dan zijn ogen. 'Weltrusten Mikey,' mompel ik en ga dan op jacht.

Al snel heb ik een hert gevangen en drink die leeg. Dan keer ik terug naar Michael.
Ik klim door het raam naar binnen en zie dat Michael nog vredig ligt te slapen. Ik ga op een kruk dichtbij het bed zitten en kijk naar Michael.

Het is fascinerend om te zien hoe schattig hij slaapt. Hoe zijn gezicht iets meer kleur krijgt door het bloed dat weer bij hem naar binnen stroomt. Ik concentreer me op zijn stomende bloed dat klonst in zijn aderen. Door een speciaal weerwolf hormoon wordt het bloed dat binnen komt omgezet in zijn eigen bloedlijn. Het maakt me rustig om naar zijn bloed te luisteren. De rode bloedlcellen  vermeerderen zich in het hart van Michael en danst daarna door zijn bloedvaten naar de juiste organen.

Michael maakt een geluidje en opent dan zijn ogen.
'Je bent er nog,' gaapt hij.
'En ik ga ook niet weg,' glimlach ik daarop.
'Waarom concenteerde je je op mijn bloed?' Vraagt Michael.
'Het maakt me rustig,' zeg ik zacht. Michael glimlach en zijn ogen schitteren in het maanlicht dat door het raam naar binnen valt. Michael legt zijn arm om mijn nek en speelt met de haartjes.
'Niet doen. Het maakt me gek.' Mijn stem verraad al dat ik het fijn vindt. Michael grijnst een beetje.
'Vindt lukey het fijn als ik dit doe?' Vraagt Michael speels.
'Fuck Mikey, niet doen zei ik.' Ik laat me zelf naar achter transporteren en knal tegen de muur aan. 'Ik kan me niet laten gaan bij jou. Ik ben sterker dan ik denk en wil je geen pijn doen,' zucht ik en laat me zakken tegen de muur.
'Lukey, kom alsjeblieft bij me,' smeekt Michael. Ik sta langzaam op en ga terug bij hem zitten. 'Je doet me geen pijn, echt niet. Ik geloof in je.'
'Mikey, ik hou van je,' zeg ik en kus zijn lippen.
'En ik hou van jou,' zegt Michael.

Opeens voel ik de rillingen op mijn rug.
'Voel jij dat ook?' Fluister ik. Michael knikt en knijpt zachtjes in mijn hand. Het glas uit de ramen spat uit elkaar en vliegt door de ruimte. Ik bescherm Michael zodat er geen glasscherven in hem komen. Hij is nog niet helemaal beter dus zijn zelfheelsysteem wil het nog niet helemaal goed doen. En komen een paar figuren de kamer binnen. De Volturi. Shit, dit kan niet waar zijn. Michael verschuilt zich een beetje achter me.
'Luke Hemmings,' zegt Aiden, het hoofd van de Volturi. Ik knik kort naar hem, niet in staat om iets te zeggen. 'Wat moet je bij zo'n hond? Ben je gek geworden? Wil je soms van deze gave af?' Vraagt hij dreigend.
'Ik hou van Michael,' zeg ik enkel.
Houden? Hoe kan je van zo'n schepsel ongedierte houden?' Proest Aiden. 'Kom eens hier,' beveelt Aiden me. Ik kom dichter bij hem. Hij gebaard dat ik mijn hand aan hem moet geven. Ik geef hem die en het lijkt ofdat hij me in zijn macht heeft.
'Dus Luke Hemmings, je bent sterker geworden na de laatste keer dat wij elkaar zagen.' Ik knik.
'En je houdt van deze hond? Hou je ook van die vreselijke geur? Het idee dat hij je kan verslinden? Je als een hondje na loopt?' Vraagt Aiden. 'Of zijn bloed?'