The Dark Side Of Two Kinds

~ 24 ~

POV. LUKE
Die avond staan Michael en ik voor de Alpha die ons een preek geeft.
'Jullie waren in het nieuws. Ooit bedacht dat ons leven een geheim moet blijven? Ze zouden jullie moeten opsluiten!' Roept hij.
'Ze zagen toch niet dat wij het waren?' Michael haalt zijn schouders op.
'Daar gaat het niet om!' De Alpha is woedend en vindt het niet erg om ons dat te laten zien. 'Michael, je bent een schande voor onze roedel. Ik ken je niet meer terug zo. Nog een misstap en je wordt uit de roedel gegooid,' het laatste zegt hij dreigend. Michael pakt mijn hand vast waar ik geruststellend in knijp.

Een half uur later staan we weer in het bos. De Alpha was echt woedend op Michael. Hij gunde mij ook geen blik waardig wat ik ook wel begrijp.
'Nou laten we hopen dat ik uit mijn roedel wordt gestoten,' mompelt Michael. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Waarom zou hij dat willen? Wolven kunnen toch niet alleen overleven? 'Als ik wordt uitgestoten, hoef ik niet meer naar hen te luisteren; hoef ik geen rekening met ze te houden en het belangrijkste hoef ik niet de Alpha te gehoorzamen,' zegt Michael die mijn verwarde blik heeft opgemerkt.
'Maar je wolf instinct dan? Wolven horen in roedels.' Ik snap het nog niet helemaal. Michael is echt zo anders dan dat ik me die honden had voorgesteld.
'Ik kan best voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk kan het zijn?' Hij gooit zijn handen in de lucht.
'Michael, jij zou nooit meer alleen kunnen zijn,' zeg ik zacht. 
'Huh? Hoe bedoel je? Hoezo zou ik nooit meer alleen kunnen zijn? Luke geef antwoord,' ratelt hij achtereen door. Ik sta ineens stil. We waren bezig om naar huis te lopen. Michael staat een meter na mij pas stil.
'Snap jij dan niet wat ik voor je voel? Waarom ik steeds naar mijn natuurlijke vijand ga? Waarom ik zo goed voor je zorg? Waarom ik niet verder kan dan jou te zoenen?' Vraag ik allemaal terwijl er tranen over mijn wangen rollen. Michael zegt een tijdje niks. Die stilte zegt voor mij genoeg. Als hij ook van mij houdt, zoek hij me vast wel op.

Ik stap Michael voorbij en ga naar huis. Waarschijnlijk zit Calum ook alleen.
'Luke, wacht!' Roept Michael, maar ik doe alsof ik hem niet hoor.

Thuis aangekomen zit Calum alleen op de bank tv te kijken.
'Calum,' zeg ik. Hij kijkt om en lijkt te schrikken. 
'Jemig luke, heb jij een geest gezien ofzo?' Vraagt hij.
'Haha geestig,' lach ik sarcastisch. 'Nee, wat is er gebeurd? Waar is Michael?' Vraagt hij bezorgd.
'Michael is denk ik nog in het bos,' zeg ik en vertel hem wat er is gebeurd.

'Oh wat naar voor je,' zegt Calum en trekt me in een knuffel. Precies op dat moment gaat de deurbel. Calum laat me los en opent dan de deur.

'Luke, een hond voor jou.'