The Dark Side Of Two Kinds

°7°

Pov. Michael

'Je vindt het toch niet erg hè?' vraag ik terwijl ik een shirt van Luke pak en die om mijn wond probeer te binden.

'Nee, gebruik maar.' zegt Luke terwijl hij zelf ook een shirt aantrekt.

Ik bijt op mijn lip, dat shirt had hij echt niet aan hoeven te trekken.

Wanneer ik naar hem blijf staren schud ik verschrikt mijn hoofd; Straks print ik hem nog in!

Ondertussen ben ik nog steeds aan het kloten met het shirt.

Luke kijkt me even twijfelend aan, maar gaat dan voor me op zijn hurken zitten. 'Laat me je helpen.'

De ogen van Luke blijven in de mijne kijken, en zijn prachtige blauwe ogen laten me verdrinken.

Een glimlach vormt zich op mijn lippen en ik blijf naar de mooiste en prachtigste ogen kijken die ik ooit gezien heb.

Luke wendt zijn blik niet af terwijl hij zijn shirt om mijn arm bind.

Plotseling voel ik een rare, maar toch ook weer een prettige tinteling zich over mijn lichaam verspreiden.

'Kut!'

Luke deinst geschrokken achteruit. 'W- wat?'

Hij kijkt me verbaast aan. 'Wat is er?'

Ik zucht en laat mijn hoofd tegen de muur leunen. 'Ik heb het gedaan Luke...'

Hij knijpt zijn ogen kort samen voor hij me niet begrijpend aan kijkt. 'Wat heb je gedaan? Huh? Ik snap het geloof ik niet helemaal.'

Al zijn blikken; Geschrokken; Verbaast: onbegrijpelijk....

Het zijn de schattigste blikken die ik ook gezien heb.

'Michael? Wat heb je gedaan?' Luke staat duidelijk op zijn hoede op en loopt naar de andere kant van de cel.

Ik haal een hand door mijn haar en kijk Luke aan. 

'Ik heb je ingeprent, Luke.' Ik bijt op mijn lip.

'Je hebt me ingeprent?'

'Ja, dat is als..'

Luke onderbreekt me. 'Ik weet wat het is, Michael.' Luke wendt zijn blik af. 'Maar waarom?'

'Waarom ík?' 

Ik zwijg en kijk naar de grond.

Waarom heb ik het eigenlijk gedaan?

Goede vraag Luke...

Het is een vraag waar ik zelf geen antwoord op kan geven.

'Mikey.. ehm Michael bedoel ik.' Luke word lichtjes rood maar kijkt me toch -voorzichtig- aan. 'Waarom mij?'

'Eerlijk?' Ik herpak mijzelf weer. 'Ik heb echt geen flàuw idee.'

Luke lacht waardoor ik hem vragend aan kijk met een glimlach rond mijn lippen

Dit is wat hij met mij doet, en ik vind het ook niet erg. 

'Waarom lach je?'Vraag ik terwijl ik zelf ook amper mijn lach in kan houden, ik weet niet waarom.

'Die toon waarop je dat zei!' Luke staat met een grote grijns voor me.

Ik barst ook in lachen uit. 'Oké?'

Luke gaat tegenover mij zitten en kijkt me aan. 'Ik ken je eigenlijk nog helemaal niet, vertel eens wat over jezelf.'

Ik kijk Luke verbaast aan door de plotselinge gesprek wijziging. 'Ehmm... Oké. Ik ben Michael, maar dat wist je al.'

Ik denk even na over wat ik ga zeggen voordat ik begin te praten. 'Ik ben 19 en al 5 jaar een weerwolf, zit in mijn examen jaar en ik hou van gamen.'

Ik kijk simpel voor me uit. 'Dat was het wel. Nu jij.'

Luke knikt goedkeurend.

'Je weet mijn naam, dus die ga ik je lekker niet vertellen.' Zegt hij daarna met een stem van een klein kind.

Ik grinnik. 'Dat is nou flauw zeg.'

Luke grijnst naar me. 'Ik ben 119, waarvan ik 18 jaar mens was, ik heb al super vaak mijn examen gehaald, maar doe het nu voor de...... Ehmm... Oké what ever, ik ben de tel kwijt geraakt, maar ik heb het super vaak gehaald. Ik hou ook van gamen en ik speel gitaar.'

Luke stopt met even met praten en kijkt me pesterig aan. 'Meer ga ik je niet vertellen, we zitten hier waarschijnlijk nog wel een tijdje, dus ik bewaar de rest voor later.'

Ik haal mijn schouders op. 'Prima, hebben we tenminste nog iets waar over we kunnen praten.'

'Oh, we krijgen te eten.' Luke likt langs zijn lippen wat er ontzettend super schattig uit ziet. 

'Ik hoor het, en....' Luke plaatst zijn  hoofd tegen de spijlen van de cel aan. 'Ik ruik het.'

Ik trek mijn wenkbrauw op, maar zeg verder niks.

En inderdaad komt er iemand uit de roedel aan die ons eten komt brengen.

Ik kijk vol bewondering naar Luke, Waarom kan ik dat niet meer ruiken?