"WALA pa akong maisip na ibang option. Siguro kailangan lang matuto si Raven kung paano kontrolin ang sarili niya pagdating sa pagkain. Mag-isip kayo ng pagkain na kahit konti lang ang amout ay mabigat sa tiyan. Mas mainam kung paiinumin din siya ng dugo para hindi siya mabilis magutom," sabi ni Alessandro nang hingan ito ng tulong ni Zack.
Nasa loob sila ng laboratory. "Ayaw nga ni Janet na sanaying uminom ng dugo si Raven. Gusto niya ay makasanayan ni Raven ang normal na buhay katuld ng tao," ani Zack.
"We don't have choice," sabi lang ni Alessandro.
"Nag-aalala ako kay Janet. Nawawalan na siya ng oras sa sarili niya dahil kay Raven."
"At siyempre, nawawalan din siya ng oras sa 'yo."
Tinitigan niya si Alessandro. Aminin man niya sa hindi ay nilalamon na siya ng insecurity niya. Kahit anong paalala niya sa kanyang sarili na aakuin niya ang pagiging ama kay Raven, ay nahihirapan siya. Nahihirapan siyang mag-adjust. Habang pinagmamasdan niya ang binata ay naiisip niya ang tunay nitong ama, at iyon ang labis na nagpapahirap sa kalooban niya.
Bumuntong-hininga siya. "I don't know what to do. Ayaw kong magkaroon kami ng hindi pagkakaunawaan ni Janet. Okay na kami, eh. Pero biglang dumating si Raven," nababahalang wika niya.
"About that issue, I don't have idea. Mapurol ang utak ko pagdating sa problemang puso. I can't help you this time, Zack," malungkot na sabi ni Alessandro.
Kumibit-balikat siya. Kung puwede lamang niya utusan si Alessandro na ibalik sa pinanggalingan nito si Raven ay ginawa na niya, pero hindi siya ganoon kasakim.
Nayayamot na lumabas ng laboratory si Zack. Pagbalik niya sa kuwarto ni Janet ay nadatnan niya roon si Raven, na nakahilata sa kama ng dalaga. Paano pa sila magla-love making nito? Si Janet naman ay nagkakandarapa sa pag-aasikaso sa nilabhan nitong damit.
"Daddy! Gusto mo bang maglaro ng basketball?" mamaya'y tanong sa kanya ni Raven.
"No. I'm tired. Next time na lang," aniya.
Tumayo si Raven at lumapit sa kanya. "Turuan mo na lang akong magpana!" pangungulit nito.
"Pagod nga ako, 'di ba?" namumurong sabi niya.
"Eh 'di mag-swimming na lang tayo!"
Pumanting ang tainga niya. "Ano ba? Sabing pagod ako 'di ba?! Hindi ka ba nakakaintindi?!" asik niya.
Napatda si Raven. Awtomatiko namang namagitan si Janet. "Zack! Bakit ka nakasigaw?" anito.
"Ang kulit ng anak mo, eh!"
"Naglalambing lang 'yong bata!"
"Bata? Bata pa ba 'yan sa tingin mo, Janet? Halos magkasing laki lang kami, pero kung tratuhin mo, parang isang taon! Dumating lang siya, parang wala na akong silbi!"
"Anak ko siya, Zack!"
"I know! Ano ba ang laban ko?" Sa inis niya'y nilayasan niya ang mag-ina.
MAY kung anong mabigat na bagay ang dumagan sa dibdib ni Janet. Nasaktan ata niya si Zack. Hinabol niya si Zack pero hindi na niya ito naabutan. Mabilis itong nawala. Pagbalik niya sa kuwarto ay itinutuloy na ni Raven ang pagtutupi sa mga nilabhan niyang damit.
"Mommy, galit ba sa akin si Daddy?" tanong ni Raven.
"Hindi, anak. Pagod lang ang daddy mo," aniya.
"Dito na lang ako matutulog, mommy, para may bantay ka. Baka kasi hindi na babalik si Daddy," anito.
Hindi niya ito pinansin. Tinapos niya ang kanyang ginagawa. Hindi niya namamalayan ang oras. Kanina habang nagsasalansan siya ng mga natuping damit sa closet ay walang tigil sa pagpatak ang luha niya. Naalimpungatan siya nang marinig niya ang pabukas ng pinto sa labas. Nakaidlip pala siya sa sofa. Lumabas siya ng kuwarto. Wala na sa sala si Raven, pero naiwang nakabukas ang pinto.
