Onbewoond Eiland

Hoofdstuk 4

Dag 2

M’n ogen gaan open. Ik zie Kristen Stewart naast mij liggen. Het was dus geen droom. Ik hoor voetstappen links van me.

‘Ik ga even gaan kijken naar de zon, dan zie ik hoe laat het al is’, zegt Katy Perry.

Ik bewonder hoe Katy en Zayn zo sterk kunnen blijven in deze situatie.

‘Het is al middag! Opstaan iedereen! Jullie hebben vet lang geslapen!’

Zayn blijft lekker liggen. ‘Nee’, kreunt hij.

Katy Perry en ik moeten lachen.

‘We gaan wat eten zoeken Zayn, jij kiest maar, blijven soezen, of middageten.’

Katy grijnst, ze meent het dus niet echt.

Zayn geeuwt, wrijft in z’n ogen, strekt zich uit, en kruipt dan de hut uit.

Katy heeft een mand vast. ‘Van waar komt die?’, vraag ik verbaasd.

‘Zelf gemaakt, toen jullie nog sliepen’, antwoordt ze.

We lopen wat verder in het oerwoud. Katy is druk bezig met besjes te zoeken, terwijl Zayn een paar kokosnoten probeert te vangen. - Hij was net de hele tijd bezig met tegen de boom te lopen, in de hoop dat er een paar kokosnoten uit zouden vallen. – Hij zag er dus echt belachelijk uit. 

Kristen en ik doen niet echt iets, maar kijken gewoon toe hoe Zayn en Katy druk bezig zijn.

‘Help, help!’, horen we plots iemand schreeuwen. Iedereen stopt met wat -ie bezig is en luistert naar het geschreeuw. ‘Van welke richting komt dat geschreeuw?’, vraagt Katy. 

‘Van daar.’ Ik wijs met m’n vinger schuinrechts. We gaan snel kijken. Daar ligt er een deel van het vliegtuig. We tillen het met z’n allen naar boven. Rihanna ligt onder de plaat.

‘Riri!’, schreeuwt Katy Perry, terwijl ze Rihanna er vanonder trekt. Ze geven elkaar een knuffel. ‘Ik wist niet dat jij ook op dat vliegtuig zat!’

We keren terug naar de hut. Rihanna zegt geen woord tegen me, terwijl ik al de hele tijd tegen haar praat. ‘Wat is er eigenlijk met jou?’, vraag ik na een tijdje. Ik duw snel een paar bessen in m’n mond. ‘Katy, Zayn, Kristen, wie is dat mormel?’

‘Ze is geen mormel, ze is een fan van ons Riri, en dat moet je appreciëren! Ik bedoel, wij zijn ook gewoon maar mensen. We zijn niet beter dan haar’, verdedigt Katy me.

Na een tijdje zet ik me naast Kristen. ‘Vlak voor de vlucht begon, ruilden we van plaats. Gewoon omdat ik aan het raam wou zitten. Hoe egoïstisch kon ik zijn… Anders zou Robert nog leven…’, vertelt ze, met tranen in haar ogen.

‘Het is niet jouw schuld’, troost ik haar.

Het begint wat frisjes en donker te worden. Katy steekt een kampvuur aan. Zayn ligt al onmiddellijk te slapen (slaapkop). Katy haar ogen vallen al wat dicht, ook al wil ze niet aan de vermoeidheid toegeven, maar Kristen en ik zijn nog klaarwakker.