Onbewoond Eiland

Hoofdstuk 5

Dag 3

M’n ogen schieten open van een super luide knal. Iedereen slaapt nog, maar Rihanna is nergens te bekennen. Ik loop wat verder in het woud, benieuwd van waar die knal kwam. Ik zie Rihanna staan met een pistool, gericht naar de blauwe, heldere lucht.

‘What the hell ben je aan het doen?!’, schreeuw ik.

‘Ik schiet, zie je dat dan niet?’ Ze schiet nog een keer.

Nu wordt ook Katy wakker en rent ze onmiddellijk naar ons toe.

‘Riri, heb jij een pistool bij? Dit, dit gaat ons redden!’

‘Ik… Ik snap het niet?’, stamel ik. Hoe bedoelt ze “dit gaat ons redden”? Hoe kan een pistool ons nu redden! Bij mijn weten kan een pistool niet transformeren in een vliegtuig, en zelfs al zou het dat kunnen, hebben we hier toch geen piloot.

Rihanna schiet een pak kogels in de lucht. Het is morse voor help. Nu heb ik het door!

‘M’n kogels zijn op’, zegt ze met een zucht.

Rihanna smijt haar pistool op de grond. We keren terug naar onze hut. We hebben nog genoeg kersen en kokosnoten om onze honger van vandaag te stillen. De dag gaat snel voorbij. We praten wat, en wachten op een paar helikopters die ons gaan redden door Rihanna’s pistoolschoten.

Het wordt al weer donker. Er komt heus niemand. Ik kan mijn honger echt niet meer stillen en neem een kokosnoot. Die dingen zijn dus vet moeilijk om te eten, heb ik zonet ontdekt. Ik knoei er constant mee.

‘Ik denk dat we hiervan moeten genieten’, zegt Katy plots. Zayn, Rihanna en ik kijken haar raar aan. ‘Hoezo?’, vraagt Rihanna uiteindelijk dan maar.

‘Hier hebben we rust. Het is hier warm, geen paparazzi, ik bedoel, wat kan je nog meer wensen?’

‘Jij ziet alles zo optimistisch’, moppert Rihanna.

‘Ik denk dat ik maar even ga slapen’, zegt Kristen met tranen in haar ogen. Ze loopt naar de hut.

‘Ik heb een idee’, zeg ik plots.

‘Wat? Je gaat me niet vertellen dat je hier vuurwerk hebt gevonden’, zegt Rihanna.

‘Nee, maar het is ook wel een goed idee, vind ik toch.’ Zayn, Riri en Katy krijgen me nieuwsgierig aan. ‘We kunnen met bamboestokken in het groot “HELP!” maken’, stel ik voor.

‘Ja, dat lijkt me een super goed idee!’, zegt Zayn.

‘Ik ga even gaan vragen of Kristen ook mee wil werken. Starten jullie alvast maar. Doen we het op die open plek, waar Riri vanochtend met haar pistool schoot?’, vraagt ze.

‘Is goed’, bevestigt Zayn.

We vertrekken. Zayn trekt de bamboestokken uit de grond terwijl Riri en ik ze op de goede plaats leggen. We zitten al aan “HE”, tamelijk ver dus.

‘Ik vraag me af waar  Katy en Kristen blijven', zegt Zayn opeens.

‘Ja, ik maak me eerlijk gezegd ook wel zorgen’, beaamt Rihanna.

‘Misschien is het beter als we terugkeren naar de hut, we kunnen hier ook morgen aan verder werken. Ik word trouwens ook wel tamelijk moe’, stel ik voor.

‘Je hebt gelijk’, zegt Zayn. ‘Het is ook al tamelijk laat, dus misschien kunnen we beter slapen. En ik wil ook weten waar die twee uithangen.’

‘Kom, we vertrekken!’

We lopen door de struiken. We kunnen helemaal niks meer zien. Toen we vertrokken was er nog een klein beetje licht, maar nu is er geen zonnestraaltje meer te bekennen.

‘We hadden dit beter niet gedaan, zo 's avonds laat, midden in het woud gaan lopen. Wie weet welke beesten hier allemaal wel niet zitten!’, zegt Rihanna in paniek.

‘Ja, het was inderdaad niet echt slim’, zegt Zayn nu ook.

Plotseling begin ik het wat koud te krijgen. Ik hou m'n armen strak rond mij. Er zijn alleen nog maar krekels te horen, en mijn voetstappen. Wacht, dit klopt niet... Waarom hoor ik Zayn en Riri niet? 'Zayn, Riri?', roep ik, een beetje bang. Eigenlijk kan je het niet echt roepen noemen, want ik zeg het nogal zacht, bang voor wat, of beter gezegd wie me allemaal kan horen. Ik krijg geen antwoord. Ik roep hen nogmaals, maar deze keer echt véél luider. Alweer krijg ik geen antwoord. Ik struikel over iets, ik weet niet wat, maar het doet wel pijn. Erg veel pijn.

‘RIRI!!! KATY!!! ZAYN!!! KRISTEN!!!’, ik roep hen zo luid als ik kan, maar helaas: geen antwoord. Waar is iedereen?