Onbewoond Eiland

Hoofdstuk 12

Dag 4

Katy is dood. Katy is dood. Ze zal nooit meer leven, ons nooit meer vrolijk maken. Nooit meer zingen met haar mooie stem, nooit meer lachen. Nooit meer. En dat allemaal door een stom misverstand.

Kristen begint heel hard te snikken. 'Het is mijn schuld...'

Ik wil haar vertellen dat het niet haar schuld is, maar dat lukt me niet. Er zit een krop in mijn keel, die alle woorden opslokt.

Iedereen blijft zitten. Ik trek mijn benen bij elkaar, grijp wat van het warme zand in mijn handen en strooi het over mijn benen. Nooit zal ik nog thuis geraken, mijn moed is weg.

Ik zal nooit meer m'n beste vriendin zien, nooit meer m'n moeder, nooit meer m'n vader, nooit meer naar school gaan... Ik zal nooit kinderen hebben, nooit trouwen, nooit gelukkig worden zoals een gezin moet zijn, nooit een waardige job vinden, nooit naar de universiteit gaan. Mijn leven is helemaal weggenomen, door een stomme fout in de radar van een vliegtuig. Ik weet niet eens meer hoe lang ik het hier nog zal overleven. Misschien ga ik volgende week al dood van de honger, of door een ziekte. Of misschien leef ik nog tien jaar. Wie zal het weten. Hoe dan ook zal ik ooit het besef van tijd kwijt geraken.

'Je moet me nog iets geven.' Ik zie de donkergebruinde jongen die Katy beloofde te helpen.

'Was dat niet alleen als ze het kon overleven?', vraag ik mompelend, terwijl ik nauwelijks naar hem op kijk.

'Nee, dat was voor de moeite. Maar geen schrik, ik vraag niet veel.'

'Wat vraag je dan?' Ik bereid me er al op voor dat ik mijn rode All Stars met studs vaarwel mag zeggen, maar eigenlijk is dat nu m'n verste zorg.

Hij doet teken dat ik recht moet staan, dus doe ik dat ook.

'Het enige dat ik wil van je, is je naam.' Hij grijnst kort.

'Eerst wil ik de jouwe weten', zeg ik nogal verward, met mijn rode All Stars met studs vast aan hun witte veters. Hij vestigt zijn blik even op mijn lievelingsschoenen, fronst dan, kijkt vervolgens naar zijn eigen voeten en schudt dan zijn hoofd. 'Wat is dat nu weer', mompelt hij.

'All Stars, de modernste schoenen van de aardbol.'

'Wat... Wat zijn schoenen?'

Geweldig. Kan ik even de definitie geven van schoenen. Waarom vraagt niemand me eens de definitie van een kubus? Die kan ik nog zo goed! Een kubus is een ruimtefiguur gevormd door zes veelvlakken in de vorm van vierkanten.

De jongen heft zijn ene wenkbrauw op, schudt dan zijn hoofd en zegt uiteindelijk: 'Laat maar.'

Misschien deed ik toch net iets te lang over denken aan de definitie van een kubus.

'Maar mag ik nu je naam weten?'

'Nee, ik krijg iets van jou, jij niets van mij.'

'Oneerlijk', zucht ik, terwijl ik m'n armen kruis.

'Wat is je naam nu?', dringt hij aan. Hij kijkt recht in mijn ogen.

'Gr... Grace', stotter ik, verdronken in zijn bruine ogen.

'Grace, dat is een mooie naam.'

'Bedankt. Maar mag ik nu jouw naam weten?'

'Nee, dat mag je niet', plaagt hij me.

'Vertel je naam!', dring ik aan.

'Nee.'

'Simanuel?'

'Wat?' Ik heb nog nooit iemand zo onbegrijpend zien kijken. 'Wie heet er nu Simanuel?'

'Er zijn best wel een paar mensen die zo heten, hoor!'

Ik zie dat de jongen iets wilt terug antwoorden, maar hij wordt onderbroken door een struise vrouw die hem roept. 'Lolonyo! Kom hier!'

'Lolonyo is dus je naam', stel ik vast met een gemene grijns. Lolonyo zucht met een kleine glimlach. 'Proficiat, je hebt m'n naam ontdekt.'

'Maar wat betekent het? Ik bedoel, de meeste Afrikaanse namen hebben toch een betekenis?'

'Liefde is beeldschoon.' Ik staar hem verward aan. 'Het betekent: liefde is beeldschoon.'