Onbewoond Eiland

Hoofdstuk 8

Dag 4

'Oké. Dus dan ga ik even hulp gaan halen', zegt de jongen. 'Hoe lang ga je weg blijven? Ze houdt het niet lang meer vol, als jullie haar niet snel helpen bloedt ze nog dood!', roep ik bezorgd. 'Niet zo lang. Onze hut is dichtbij.' Met die woorden loopt hij weg. Ik wandel terug naar Katy Perry en Kristen Stewart. Kristen kijkt eerst bezorgd naar Katy, maar als ze mijn voetstappen achter haar hoort draait ze zich onmiddellijk om. 'Ah, jij bent het maar. Wat was dat daarnet? Waarom liep je weg?', vraagt ze nieuwsgierig, en bezorgd tegelijkertijd. Ik zet me naast haar in het warme zand. 'Ik liep achter iemand aa-' 'ZIJN ER HIER MENSEN?!', roept Kristen, terwijl ze omhoog springt. Ik grijns, maar mijn kleine glimlach verdwijnt onmiddellijk als ik Katy zie. Ze ligt in een plas bloed, kreunend op het zand. 'Het komt goed, ik ben hulp gaan halen', zeg ik tegen Kristen en Katy, maar vooral tegen Katy. 'Het spijt me echt, Katy...', zegt Kristen, terwijl ze wat haar van het zweterige voorhoofd van Katy haalt. Ik heb echt medelijden met haar. Eigenlijk met allebei. Katy moet enorm veel pijn hebben, en Kristen moet erg verdrietig zijn omdat Robert dood is.

'Ik... Ik ga het niet meer ha... halen...', mompelt Katy. Een traan rolt over mijn wang. 'Jawel. Ik beloof je dat je dit gaat overleven! Ik beloof het je...' 'Ik heb een m... mo... mooi leven ge... gehad Gra...' Katy's ogen vallen toe. Nee, dit kan niet. Dit mag niet!!! Ze mag niet doodgaan!!! Ik wrijf over Katy's arm. 'Inderdaad. Je hebt een mooi leven gehad, maar er gaan daar zeker nog veel mooie momenten bijkomen!' Katy glimlacht kort. Nu pas valt het me op dat Kristen heel hard zit te huilen. 'Dit is allemaal mijn schuld...', mompelt ze. Ik wrijf over haar rug. 'Dit is niet jouw schuld. Verre van. Je dacht dat het een dier was, je wou jezelf gewoon beschermen. Daar kan jij helemaal niks aan doen!' Kristen haar gehuil wordt even zachter, maar wordt dan weer even erg als eerst. 'Het is en blijft mijn schuld, Grace. Of ik het nu gewild heb of niet!', snikt ze. Ik wil weer antwoorden dat ze dat echt niet mag denken, maar dan komen er twee mensen met rokjes aan naar ons toe gerend. Ze hebben net zoals de jongen die ik eerst zag een donkere huid, en zwart, krullend haar. Ze hebben ook een soort draagmatje mee. Ze dragen allebei twee stokken, en over die twee stokken is er dierenhuid gespannen. Op de dierenhuid ligt er veel opgedroogd bloed: dit is al veel gebruikt. Het is misschien niet het chicste vervoermiddel ooit, maar het moet dan maar. Zonder een woord met ons uit te wisselen leggen ze Katy op het draagmatje  en rennen ze zo snel als ze kunnen terug. Kristen en ik kijken even naar elkaar, en rennen ze dan achterna.

***

Helemaal uitgeput en hijgend val ik op mijn knieën in het zand. Die Zuid-Afrikanen kunnen snel lopen, zeg. Het was echt lastig om ze bij te houden. Maar we moesten ook zo snel lopen. Hier hing een leven vanaf. De twee mannen dragen Katy binnen in een tent en gaan dan weer naar buiten. Kristen en ik willen naar binnen gaan, maar worden tegengehouden door een vrouw.

'Hier mogen jullie niet binnen komen.' Ik kijk haar verward aan, net zoals Kristen. 'En waarom niet?' 'Hygiëne', antwoordt de vrouw bijna onmiddellijk. We fronsen, maar laten het daar maar bij. Zolang dat Katy maar weer geneest, zijn al hun rare regels goed.