Onbewoond Eiland

Hoofdstuk 14

(Grace)

De afgelopen dagen was het doodstil geweest. Niemand zei nog iets. Iedereen was in de rouw over Katy.

'Ik ga gaan jagen', had Kristen gezegd vanmorgen. We hadden niks meer van haar gehoord, tot nu. We horen haar onze namen roepen, steeds om de beurt.

Ik hou mijn hart vast. Ik hoop dat er niks ergs aan de hand is.

We stoppen allemaal met wat we bezig waren en snellen naar Kristen. Wanneer we haar zien is er niks aan de hand met haar, maar ze wijst blij naar de zee. We zijn blijkbaar aan de rand van het eiland.

We kijken haar allemaal vreemd aan. Waarover heeft ze het? Rihanna ziet het blijkbaar ook, ze kan haar blik er niet vanaf houden.

'W... Wat is er aan de hand?', stamelt Zayn.

'Kijk!', sist Kristen, terwijl ze nog steeds wijst naar de zee.

En dan zie ik het.

Maar ik geloof mijn eigen ogen niet.

Dit kan niet.

Zayn ziet het blijkbaar ook. 'Dit kan niet... We beelden ons dit in. We hallucineren door de warmte.'

'En toch is het waar', fluister ik.

'Nee. Onmogelijk.'

'Hoe verklaar je dan dat we het alle drie zien?'

Het blijft stil.

In de verte voor ons ligt een stuk land. Misschien is het er wel bewoond! Deze kans moeten we met onze beide handen grijpen.

Maar hoe?

'We kunnen hier weg, Zayn! Naar de bewoonde wereld!', krijst Rihanna met haar handen in de lucht en tranen van vreugde.

'Hoe wil je dat doen? Ga je een vliegtuig toveren?', klinkt Kristen beteuterd.

Het blijft stil, opnieuw.

***

We zitten al de hele dag bij de rand van het eiland, en we blijven hier misschien zelfs overnachten, zodat we zeker niet de weg kwijt geraken.

We proberen slaap te vatten, maar dat lukt niemand van ons. Ik blijf steeds denken aan de afgelopen gebeurtenissen: Katy die door een idiote reden stierf, De jongen die ons had geholpen om er toch nog het beste van te maken enkel en alleen in ruil voor mijn naam, een manier hoe we naar de bewoonde wereld kunnen...

En dan heb ik het.

Ik zet me recht, en Rihanna, die schuinover me ligt, doet dat ook. Vervolgens komt Zayn recht en tenslotte Kristen.

'Wat is er?', vraagt ze met een gebroken stem. Als ik goed kijk zie ik dat ze heeft gehuild.

'I... Ik heb het!'

'Je hebt wat?', vraagt Rihanna verward. Zayn fronst.

'Ik weet hoe we naar de bewoonde wereld kunnen geraken!'

'Je weet niet zeker of het wel bewoond is, Grace.'

'Hier is het ook bewoond', antwoordde Rihanna.

'Dat weet ik ook wel, maar... Ik bedoel... Hoe zeg ik dit...'

'De beschaafde wereld?', vraagt Kristen.

'Deze mensen zijn ook beschaafd. Maar ik weet wat je bedoelt', zegt Rihanna.

'Hoe dan ook, we moeten het proberen. En ik weet hoe.'

***

Het is ochtend, en we zijn druk in de weer met materiaal te zoeken om een boot te maken. Tja, een boot... Het lijkt meer op een vlot.

We zouden ons leven riskeren. Stel je voor dat het stormde... Ik mag er niet aan denken. Morgen vertrekken we.

Kristen en ikzijn dikke takken aan het zoeken, terwijl Rihanna springt naar touwen om die aan elkaar vast de binden bij de lianen. We leggen alles op een hoop, zodat Zayn - die op het strand zit - alles aan elkaar kan vastbinden.

's Avonds laat zijn we eindelijk klaar. Al ziet de vlot er niet zo stabiel uit.

'Gaat dit ons vieren echt houden, Zayn?', vraag ik twijfelend.

'Het was jouw voorstel. Bovendien vind ik dat we het erop moeten wagen.'

Die nacht slaap ik slecht. Héél slecht. Ik heb nachtmerries dat we gaan kapseizen en allemaal het ijskoude water invallen en onmiddellijk bevriezen. Of opgegeten worden door haaien. Of dat de afstand veel verder is dan we inschatten en dat we zodanig lang onderweg zijn dat we verhongeren. Of dat we de weg kwijt geraken. Of dat alles toch maar een illusie was en er helemaal geen land is. Of dat het niet bewoond is en dat we alles voor niets doen.

Maar ik moet positief blijven denken. Ook al gaat dat moeilijk.

We staan vroeg op. Tja, opstaan... Ik denk niet dat iemand deftig kon slapen vannacht.

Ik wil nog een voorraad kokosnoten meenemen, voor het geval dat, maar blijkbaar kan ons vlot niet ons én een kokosnoten voorraad dragen.

Net als we willen vertrekken bedenk ik het me. Ik moet afscheid nemen van de jongen, wiens naam zo moeilijk is dat ik hem alweer ben vergeten.

Ik sprint naar de plek waar ze leven, en vind hem bijna onmiddellijk. Ik trek hem in een knuffel. Wanneer ik hem weer loslaat, kijkt hij me fronsend aan. 'Wat is er?'

'We hebben... We hebben een eiland gezien, of misschien is het zelfs vast land. We gaan proberen naar daar te gaan met een vlot, en daar zijn er misschien mensen die ons kunnen helpen.'

'Oh.' De jongen kijkt verdrietig naar beneden. 'Jammer.'

'Het spijt me...'

Dan kust hij me. Heel onverwachts.

Met open mond staar ik hem aan. 'Ik hoop dat je een goede reis hebt, en het overleeft. En...' Hij kijkt op, recht in mijn ogen. 'Denk soms aan mij, oké?'

Ik knik en ren dan weer terug naar Zayn, Rihanna en Kristen. Ik moet steeds weer denken aan hem. Ik kende hem nauwelijks... Waarom kuste hij me dan?

Ik schudde m'n hoofd. Ik mocht er niet aan denken. Ik moest denken aan onze reis naar het land.

'Waar was je nu?', vraagt Rihanna verbijsterd.

'Even nog eens afscheid nemen van onze oude vrienden.'

Ze kijken me alle drie fronsend aan.

Ik hef m'n schouders op. 'De mensen die hier wonen, weet je nog?'

'Oh ja, natuurlijk. Ik wist niet dat je daar... Een band mee had', zegt Kristen.

We gaan op het vlot zitten: Rihanna vooraan, daarachter Kristen en daarachter ik.

Zayn geeft het vlot een duwtje en springt er ook op, achter mij.

En dan begint onze reis.

_______________________

A/N: DUIZEND MAAL SORRY VOOR DE ENORM LATE UPDATE.

Ik heb besloten toch nog verder te doen, maar het verhaal is bijna gedaan. Er komt een grote plottwist *hinthint*