Demon girl (voltooid)

Hoofdstuk 12

Luca dacht even na voordat hij begon. "Goed. Voordat we beginnen, wat weet je over demonen?" Ik keek hem raar aan en dacht na. "Ze zijn slecht en vermoorden alles en iedereen" zei ik. Luca schudde zijn hoofd. "Dat is de bekende kant van het verhaal maar het is maar de helft van de waarheid" zei Luca. Ik hield mijn  hoofd scheef en keek moeilijk. Een teken voor Luca dat hij niet in mysteries moest praten. "Ik bedoel dat er ook goede demonen zijn" zuchtte Luca. "Maar demonen bestaan niet" zei ik boos. Luca probeerde vast om het geheim, geheim te houden. "Als je me niet gelooft stop ik wel hoor!" zei Luca. Ik was stil. Ik dacht terug aan de mega poedel en Hunter met zijn geweer. "Nee, ga maar door" zei ik dus maar. "Goed, die demonen zijn dus goed. Er zijn maar een paar mensen die van hun bestaan afweten en die zijn in twee groepen verdeelt" zei Luca. "De groep die demonen opvangt, traint en verzorgd, maar ook een groep die op ze jaagt" vertelde hij. "Bij welke horen mijn ouder en jij?" Vroeg ik. "Wij horen bij DemonTrainers, de goede" zei Luca terwijl hij trots keek. "En Hunter?" Vroeg ik nieuwsgierig. Op dat  moment vloog mijn raam open en rende er iemand op Luca af. Toen ik beter keek zag ik dat het Hunter was. Hij hief zijn hand en sloeg hem op Luca's mond. Hij siste boos iets in het oor van Luca en schreeuwde daarna om dat Luca in zijn hand had gebeten. Ik voelde me heel raar en hoorde maar heel vaag op de achtergrond dat Luca en Hunter over mij aan het bekvechten waren. Opeens voelde ik Hunters wanhoop en Luca's woede. Het was een erg drukkend gevoel en ik wilde weg. Toen werd alles zwart.
_______________

Heb je wel eens gedroomd dat je in een zwart gat viel? En weet je nog hoe dat voelde? Zo ja, verdriedubbel dat gevoel en je weet hoe het is om flauw te vallen. Ik zag niks maar voelde hoe Hunter mijn hand vast hield terwijl Luca mijn kussen onder mijn hoofd legde. Bij allebei de jongens kon ik voelen dat ze bezorgd waren. Mijn ogen waren nog steeds dicht maar ik begon het gesprek tussen de jongens nu te verstaan. "Luca, zeg het haar alsjeblieft niet. Je weet dat ik om haar geef" zei Hunter zachtjes. Langzaam probeerde ik mijn ogen open te krijgen, met de nadruk op probeerde. "Denk je dat zij de uitverkorene is?" Vroeg Hunter aan Luca. Ik denk dat Luca knikte want Hunter aaide me over mijn hoofd en zei: "ze zal een goede leider zijn, later als ze groot is." Dat ging me te ver. Ik was al groot en kon prima voor mezelf zorgen en Hunter zegt indirect dat ik nog klein ben. Niet te geloven. Ik moest NU wakker worden want dit tolereer ik dus niet. Ik probeerde opnieuw mijn ogen te openen en deze keer met succes. Ik schoot overeind en keek wild om me heen. Zodra ik Hunter in het oog had begon ik tegen hem te schreeuwen. "Ik ben niet klein jij miezerig, klein..." en verder kwam ik niet want ik werd duizelig. Ik greep naar mijn hoofd en kreunde. Luca gaf me een glas water. "Alles oké?" Vroeg hij. "Nee, ik snap er helemaal niks meer van en ik ben helemaal klaar met jullie!" Schreeuwde ik. "Maar..." zei Luca. "Mijn kamer uit!" Riep ik terwijl ik opstond. Ik greep me vast aan mijn bureau omdat ik nog steeds duizelig was. Ik wees naar mijn raam en keek de jongens boos aan. Ze stonden op en klommen uit het raam. Ik ging op bed liggen en na een tijdje piekeren viel ik in slaap.
____________
Hey! Leuk dat je dit hoofdstuk weer leest. Nu heb je wat nieuwe informatie over wat er allemaal aan de hand is. Hopelijk vond je het leuk
Xxx E. en N.