Δεύτερη Ευκαιρία Τα Χριστούγεννα

Κεφάλαιο 2

Τα τσουβάλια από ξύλα τοποθετούνται το ένα δίπλα από το άλλο πάνω στο φορτηγάκι έτοιμα να παραδωθούν στους πελάτες. Η μέρα μόλις που έχει χαράξει αλλά για τον Στράτο έχει ξεκινήσει εδώ και μία ώρα, στις πέντε το πρωί. Καθημερινά ξυπνάει τόσο πρωί αφού αυτούς τους χειμωνιάτικους μήνες η δουλειά στην εταιρία ξυλείας που έχει είναι πάρα πολλή. Δέκα χρόνια έχει αυτή την εταιρία, την οποία κληρονόμησε από τον παππού του και η οποία ξεκίνησε απλά να προμηθεύει ξύλα στους ντόπιους αλλά σιγά σιγά εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις και χωριά. Αν και η εταιρία έχει στην δούλεψη της πάρα πολλούς υπαλλήλους παρόλ'αυτά ο ίδιος δεν επαναπαύεται και δουλεύει σκληρά καθημερινά περνώντας από όλα τα πόστα δουλειάς που έχει η εταιρία. Για αυτό το λόγο όλοι τον σέβονται όχι γιατί είναι το αφεντικό αλλά γιατί είναι ένας απλός άνθρωπος όπως είναι και αυτοί.

Φυσικά από κανέναν δεν έμεινε απαρατήρητο το γεγονός πως από την μέρα που έμεινε μόνος, μια μόνιμη θλίψη τον έχει κυριεύσει και δεν τον εγκαταλείπει. Δεν έπαψε στιγμή να δουλεύει αλλά δυστυχώς έπαψε να χαμογελάει και να είναι ο χαρούμενος Στράτος που όλοι ήξεραν. Το όμορφο πρόσωπο του έχει χάσει την λάμψη του και το μόνιμο απεριποίητο μούσι του προσδίδει μια αγριότητα που περιβάλλει το ψηλό ανάστημα του και συνοδεύεται από το πάντοτε σκουρόχρωμο ντύσιμο του και από τις μαύρες αρβύλες του. Όμως τα μάτια του δεν συμμετέχουν σε αυτό το σύνολο, μαλακώνουν αυτή την αγριότητα, αυτά τα μεγάλα μαύρα μάτια του αν και σκοτεινά όπως νιώθει και τη ψυχή του, παρόλ'αυτά δεν προδίδουν αγριότητα αλλά θλίψη και στεναχώρια. Έχουν χάσει αυτή την ζωηράδα και την αισιοδοξία που πάντα απέπνεαν.

"Αφεντικό έχουμε πρόβλημα σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού. Θα φύγω σε δύο ώρες για να πάω εκεί, αλλά θα χρειαστεί να κάνει κάποιος άλλος την παράδοση του φορτίου μου στην πόλη." Ο καστανόξανθος φίλος του, διακόπτει την-χωρίς σταματημό-εργασία του και τον ενημερώνει για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Στέκεται πίσω του περιμένοντας τον να γυρίσει προς το μέρος του αλλά τελικά συνεχίζει ό,τι έκανε πριν τον διακόψει.  

"Μην ανησυχείς Νίκο. Πήγαινε και θα αναλάβω εγώ το φορτίο σου. Για ό,τι χρειαστείς να με πάρεις." του λέει ο Στράτος.
"Εντάξει, ευχαριστώ. Το μεσημέρι θα είμαι πίσω." του λέει ο Νίκος εμφανώς απογοητευμένος με τη στάση του φίλου του. Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο χάνεται στον κόσμο του και έτσι κανείς δεν μπορεί να τον πλησιάσει πλέον εύκολα με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να φύγουν από κοντά του. Ο Νίκος όμως επιμένει και είναι δίπλα του όσο κι αν ο Στράτος τον διώχνει, για να μην μιζεριάσει και αυτός, όπως συνηθίζει να του λέει.