Δεύτερη Ευκαιρία Τα Χριστούγεννα

Κεφάλαιο 3

Ο Στράτος έχει ετοιμάσει τα δρομολόγια και τα φορτηγάκια γεμίζοντας τα με ξύλα με την βοήθεια των εργατών του και έτσι τώρα κάθεται στο γραφείο του πίνοντας τον καφέ του προτού ξεκινήσει το δικό του δρομολόγιο στην πόλη. Κοιτάζει τα γκρίζα σύννεφα στον ουρανό να συγκρούονται με άλλα σχεδόν μαύρα σύννεφα, και από μακριά βλέπει τις λάμψεις να μοιράζουν τον ουρανό στα δύο. Άσχημη καταιγίδα προμηνύεται να φτάσει και μάλλον γρηγορότερα από όσο περίμενε. Εύχεται να προλάβει να ολοκληρώσει το δρομολόγιο του σύντομα προτού ξεσπάσει αν και δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα διανέμει τα ξύλα εν καιρώ καταιγίδας. Σχεδόν καθημερινά, μέχρι τα Χριστούγεννα που είναι σε δύο βδομάδες, θα έχουν διανομές ξύλων αφού το κρύο είναι αφόρητο και όλοι χρησιμοποιούν νυχθημερόν τα τζάκια ή τις ξυλόσομπες τους. Ο Στράτος εδώ και τρία χρόνια αποφεύγει να κάνει το δρομολόγιο παράδοσης στην πόλη του και έτσι τώρα που αναγκάζεται να το κάνει δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστη μένος. Δεν θέλει να τον αντιμετωπίζουν και να τον κοιτάζουν με λύπηση και οίκτο γιατί αυτό βλέπει στα πρόσωπα των συμπολιτών του. Θέλει να τον αγαπούν, να τον μισούν, να τον συμπαθούν και να τον αντιπαθούν όπως παλιά. Ακόμα και αυτοί που δεν τον συμπαθούσαν, τώρα απλά τον λυπούνται και δεν το θέλει αυτό. Οπως ο ίδιος λέει, δεν είναι αδύναμος απλά έχει δώσει την παραίτηση του στη ζωή, περιμένοντας τη λύτρωση αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αλλάξουν οι άλλοι τον τρόπο που τον βλέπουν. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει όταν βλέπει τον διπλανό του χαρούμενο και ευτυχισμένο παρά μόνο αλλάζει το συναίσθημα του σε λύπη όταν ο δίπλα τελικά ζει την απώλεια; Σίγουρα ο Στράτος θα προτιμούσε να ήταν αδιάφοροι μαζί του παρά να κερδίζει αυτά τα βλέμματα λύπησης από τους συμπολίτες του.
"Σίγουρα θα ήταν καλύτερα έτσι." Ψιθυρίζει με αγανάκτηση και βγαίνει έξω περπατώντας με γρήγορα βήματα για να φτάσει στο φορτηγάκι του. Μπαίνει μέσα όταν μεγάλες στάλες βροχής αρχίζουν να πέφτουν αργά πάνω στο τζάμι υπό την μορφή χιονόνερου. Βάζει μπρος το φορτηγάκι και ξεκινάει την διαδρομή του για τη διανομή των ξύλων έχοντας δίπλα του τη λίστα με τους πελάτες.

Ο μεγάλος δείκτης του ρολογιού πάνω από το τζάκι είναι πάνω από τον αριθμό έντεκα ενώ ο μικρός μολις που έχει μετακινηθεί λίγο προς τα δεξιά, στο πρώτο λεπτό μετά τις έντεκα. Η γιαγιά με τα παιδιά ακόμη να επιστρέψουν και η Λυδία έχει απορροφηθεί στο διάβασμα ενός βιβλίου, ενώ είναι σκεπασμένη με την μεγάλη καρώ κουβέρτα της γιαγιάς.