Δεύτερη Ευκαιρία Τα Χριστούγεννα

Κεφάλαιο 9

Μέσα σε λίγες ώρες η Λυδία ξεκίνησε μια συνειδητή διαδρομή στο να αλλάξει και να προχωρήσει. Ενα βράδυ, ένα ραντεβού ήταν αρκετό για να βγει για λίγο από τη θλίψη και τη στεναχώρια στην οποία είχε πνίγει αυτά τα τρία χρόνια. Ένας τόνος ελπίδας την κυρίευσε ότι δεν θα μείνει στάσιμη. Ήθελε και αγαπούσε όσα έζησε αλλά δεν τα είχε πια όλα για αυτό και έπρεπε να προχωρήσει, να τα πάρει όλα μαζί της και να προχωρήσει. Και αυτό προσπάθησε να κάνει, άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε και ξεκίνησε. Απόκτησε τόση δίψα και ανάγκη για να ζήσει και πάλι, να πιστέψει σε κατι, να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να νιώσει και πάλι πλήρης. Ανυπομονούσε για τη στιγμή που θα έβρισκε και πάλι το δρόμο της που θα προχωρούσε, όπως όλοι της λένε. Ένιωθε ότι κάτι καλό την περιμένει και ότι απλά θα είχε επιτέλους την δεύτερη ευκαιρία της. Ήξερε πως αυτά που κάποτε στα μάτια της φάνταζαν απλά δεν είναι τόσο απλά τελικά. Ήξερε πως το να ερωτευτείς και να βρεις τον άνθρωπο σου για δεύτερη φορά δεν ήταν εύκολο και απλό αλλά απίθανο και ακατόρθωτο. Αλλά όταν η ελπίδα φωλιάζει μέσα σου έστω και για λίγο ξεχνάς τα δύσκολα και τα ακατόρθωτα και μπαίνεις και πάλι στον δρόμο του ρομαντισμού. Πέρασε πολλά για την ηλικία της. Έζησε τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος αλλά και τον πόνο και το πένθος. Έχασε την εμπιστοσύνη της στο 'καλό' της ζωής αλλά μέσα σε αυτό το βράδυ ήταν σαν να κέρδισε και πάλι πίσω την αθωότητα που είχε κάποτε τότε που μπορούσε να ονειρεύεται τον έρωτα.

Πίστευε πως το να ξοδεύεις ελπίδες και προσδοκίες ίσως είναι χάσιμο χρόνου αλλά σίγουρα με το να προσπαθήσεις δεν έβγαινες χαμένος. Υποσυνείδητα το μυαλό της έδινε ελπίδες και προσδοκούσε σε κάτι καλό αυτό το βράδυ για αυτό και με το τέλος της βραδιάς αυτό πλημμύρισε με απογοήτευση. Η Λυδία απογοητεύτηκε από τον Στράτο αλλά δεν είναι κάτι μια μικρή απογοήτευση έτσι; Εξάλλου δεν πρόλαβε να γίνει κάτι μεταξύ τους, απλά πέρασαν λίγες ώρες μαζί. Πρόλαβε να τον ερωτευτεί μέσα σε λίγες ωρες; Και αν όμως πρόλαβε να αισθανθεί έστω και κάτι μικρό για τον Στράτο τότε τι γινεται;

Έξι το πρωί η Λυδία ήταν στο πόδι. Δεν κατάφερε να κοιμηθεί πολύ το προηγούμενο βράδυ αφού στο μυαλό της είχε τον Στράτο και έτσι τώρα κάθεται στην κουζίνα παρέα με το αγαπημένο της τσάι.  Θυμάται πως στον ύπνο της είδε το πρόσωπο του Γιώργου. Ήταν τόσο γαλήνιο και ήρεμο και συνοδευόταν με το λαμπερό του χαμόγελο που πάντα της χάριζε. Αυτό που ακόμα και στην τελευταία του ανάσα δεν αποχωρίστηκε. Ήταν χαρούμενη που είδε έστω και στο όνειρο της τον Γιώργο χαρούμενο αν και απορούσε για αυτό. Σπάνια την επισκεπτόταν στο όνειρο της στα τρία χρόνια που έφυγε και όταν γινόταν αυτό, ήταν σαν προειδοποίηση, σαν κάτι να ήθελε να της πει. Τι να ήθελε όμως να της πει αυτή τη φορά;