ASİSTANIM

16.BÖLÜM

Multimedya=eylül Aras ve buğra :))))) vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sevdiğim siziii😘😍💕💕

Ölüm... Şu an kulağıma o kadar cezbedici ve güzel geliyordu ki... Daha önce  hiç bu kadar güzel ve cezbedici gelmemişti... Kalp atışlarım ritmini değiştirmiş, o da  bu duruma isyan edercesine göğsümü tekmeleyerek atıyordu...

Nefes almak... Şu an nefes almak istediğimi düşünmüyordum...nefes alıp yaşamak...bu durumla karşılaşacağıma ölmeyi tercih ederdim...ki ben zaten şu saatten sonra artık bir  ölüydüm...nefes alsam dahi bedenen yaşıyor ruhen ölü olacaktım...

Gülüyordu... Ben sadece bana gülmesini hayal ederken şu anki görüntünün hayalimle uzaktan yakından alakası yoktu... Bir kez daha hayalim bu görüntüyle uçup gitmiş, mutluluğunu da elimden alıp, beni yaşayan bir ölü kıvamına getirmişti.

Birden birinin beni "abi, abi ne oldu? İyi misin?"deyip  dürtmesi ile  kendime geldim. Şu an beynim gelen sorulara cevap veremiyordum. Tüm fonksiyonlarını yitirmişti adeta...
"Bi..bi..bişey olmadı. İyiyim ben iyi"dedim. Ve ayağa kalkmaya çalıştım. Ayaklarım o kadar güçsüzleşmişti ki beni taşıyamayacak haldeydi.. kafamı tekrar eylüle çevirdiğim sırada eylülün yanındaki şahsı doktor arkadaşlarla tanıştırıyordu.

Belki.. belki... Dostuydu... Olamaz mıydı? Lütfen olabilir deyin...olmaz demeyin... olmaz cevabını duyacak halde değildim... Şu an eylülden yanındaki kişinin arkadaşı veya dostu olduğunu duymayı o kadar çok istiyordum ki... o şahsın dostu olduğunu duymak ve beni sevdiğini duymak için nelerimi vermezdim ki...

Tüm bunların cevabı eylüldeydi. Onun yanına gitmeliydim...

Kendime gelmeye çalıştım. Yavaş yavaş ve derin bir nefes alarak adımlarımı o yöne doğru atmaya başladım...Acıyordu... Her bir uzuvum acıyla sızlıyordu... Kalbim o kadar çok acıyordu ki bu acıyı kaldıramıyor, acıyı diğer uzuvlarıma iletiyordu... Kendine gel aras. Belki de herşey düşündüğün gibi değildir. Güçlü ol. Hem öyle olsa bile sen neleri atlatmadın ki bunu da atlatırsın diyordu bir tarafım. Diğer tarafım ise herşey göründüğü gibi Aras! Başka yollar arama artık! Umut kapıları açma!! Acıdan dört köşe olsan da bunlara katlanmak zorundasın!! Diyordu..

İkisini de şiddetle kafamdan uzaklaştırdım. Katlanamam. Onun  başkasının olmasına katlanamam. O bana ait. Başkasına değil. O benim kaburgam ve ben onu başkasına verip kendi hayatımı riske atamam...

Tam gelip karşılarında durdum. Kafamı yere indirdim. Allah tan güç diledim. Baygın göründüğümün farkındaydım. Çünkü bana endişe bakan endişe dolu gözleri hissediyordum.

Oysa ben bunu hayal etmemiştim. Benim hesabıma göre şu an elinden tutmuş,gözlerine bakıyor ve herşeyi anlatıyor olacaktım. Bir kez daha ne hesap yaparsak yapalım bazen evdeki hesabın çarşıya uymadığını anlamış oldum.

Eylüle bakamıyordum... Gözlerim deli gibi onu istese de bakamazdım... O gözler deki gülümsemenin sebebi ben olmalıydım yanındaki sıçtığım herif değil!!..

Baygın görüntümün gittiğini dileyerek kafamı kaldırdım. Ve kin  ile dolmamı sağlayan herife baktım. Elini kaldırdı. Birde tokalaşmamı istiyordu ha!!. O elini kırardım ama şimdi değil..

Anlamayan gözlerle herife baktım. Dişlerimi sıkıyordum. Dişlerim bu baskıya dayanamayabilir her an çenemi kırabilirdi...

Gözlerim isteğini elde etmişçesine zaferle ona bakıyordu. Eylülün hiçbirşeyden haberi yoktu... Şu an nasıl bir halde olduğumu, içimde mutlulukla uçuşan kelebeklerin katili olduğunun farkında bile değildi...