ASİSTANIM

17.BÖLÜM

MERHABA CANLARIM İYİ OKUMALAR. MULTİ DE ARAS VE EYLÜL VAR. VOTE VE YORUM ATMAYI UNUTMAYIN😍😍😘😘😘

Kar yağıyordu... Bembeyaz...temizliğin ve masumluğun rengiydi beyaz... Üşüyordum... Her bir karın tenime değdiği an vücudum soğukla irkiliyordu... Çıplaktım...üzerimde birşey yoktu...Aslında vücudum değil ruhum üşüyordu...yorulmuştu artık...huzura, mutluluğa,rahatlığa kavuşmak istiyordu... Ama ne yazık ki ona istediğini bir türlü veremiyordum...

Issız bir yerdeydim. Etrafımda hiçkimse yoktu... Ölüm sessizliği vardı adeta... Rüzgâr tenimi okşuyordu... Vücuduma değen soğukluk çenemin ve vücudumun titremesine sebep oluyordu... Ne üşümem ne de titreyişim hiçbiri umrumda değildi...

Etrafıma bakıyordum... Niye buradaydım?... Ne yapıyordum... Ruhum ve bedenim neden artık beni taşıyamayacak haldeydi... Ölüm neden bu kadar güzel ve cezbedici geliyordu kulağıma...

Bilmiyordum... Hiçbirşeyin cevabını bilmiyordum... Sesler geliyordu... Dalga sesiydi... Suyun sesiydi... Durgunluğun yerini dalgaya bıraktığı denizin sesiydi bu... Kendimi bildim bileli suyu çok sevmişimdir... Beni inanılmaz bir derecede rahatlatıyordu... Herşeyin cevabını bana veriyordu... Belki bu defa da verir diyerek iç geçiriyordum... Çıplak ayaklarım,pantolonum ve çıplak göğsüm... Hiçbirşeye aldırmadan başlıyordum yürümeye... Bir anlam bir cevap ararmışcasına...

Göğsüm daralıyordu... Nefes almak gittikçe güç bir duruma düşüyordu... Niye böyle oluyordu anlamıyordum... Tarifi bile olmayan bir sızı vardı kalbimde... Bu sızı da neyin nesiydi böyle... Gözlerim seyiriyordu... Ruhum acıyordu... Hiçbirşeye aldırmadan yavaş yavaş denize doğru ilerliyordum... İçimde denize ulaşma isteği çok olsa da hızlı yürüyecek takati kendimde bulamıyordum... Suyu tenimde hissetmek istiyordum... Az kalmıştı... Bana her zaman herşeyin cevabını veren şimdi de verecekti... İnanıyordum...

Kar hızını giderek arttırıyordu... Soğuk bedenimi esir alıyordu... Umrumda bile değildi... Denize kavuşmak,rahatlamak,herşeyin cevabını almak istiyordum... İyi değildim... Ellerim buz kesilmiş,ayaklarım soğuktan morarmak üzereydi... Dalgaların coşku sesi gittikçe artıyordu... Deniz durmadan bana birşeyler çağrıştıyordu... Birşeyler anlatmak istiyordu ama ben bir türlü anlayamıyordum... Anlayabildiğim tek şey denize kavuşarak rahatlama isteğiydi... Uzun uzadıya denize bakmak ve ardından kendimi denizin rahatlatıcı kollarına bırakmak...

Birkaç ağaç değiyordu gözlerime... Ölüm sessizliğine ihanet eden ağaç sesleri... Onlarda delicesine esen rüzgarın ritmine ayak uyduruyor,durmadan sarsılıyor,kendini rüzgarın kollarına bırakıyordu... Ağaçlarda benim gibiydi... Beni delicesine ele geçiren bu acıya ruhumu teslim etmiş, tükenişimi izliyordum...

Ayaklarım beni taşıyamıyordu... Bir anda dizlerimin üzerine çökmüş halde buldum kendimi... Yaşama savaşı veriyordum.. Sanki denize ulaşırsam yaşayacakmışım gibi oluyordum... Kalk diyordum  kendi kendime... Kalk... Dayan... Ellerimden destek alarak ayağa kalkmaya çalıştım... Sol elimde bir acı hissettim.. Yakıcı... Elimi kaldırdığım anda kan damlacıkları bembeyaz karın üstüne damlıyordu.. O kadar güzel bir görüntü oluşmuştu ki... Beyaz ve Kırmızı... Elimde kesik oluşmuştu... Kar kesiklerin üzerine düşüyor, dudaklarımdan acı iniltileri çıkmasına neden oluyordu...

Pes etme diyordu bir yanım... Diğer yanım ise kendini bırak diyordu... Pes etmek istemiyor denize ulaşmak istiyordum. Ama bir yandan da dayanacak gücüm kalmamıştı... Yine de savaşıp denize ulaşmak istiyordum... Çok garipti değil mi?.. Sadece  denize ulaştığım zaman herşeyin cevabını alacağımı düşünüyordum... Alabilecek miydim?.. Pes etme diyen tarafım gururla cevabını alacaksın diyordu...