Eve is the Apple of My Eye (girlxgirl)

Chapter Thirteen: I can't let it go.

Dedication:

Salamat po sa pagbabasa ng story ko at ganun din sa pag-eeffort mo na pindutin ang vote button ^__^

==========================

Adam’s POV

 

When you try your best, but you don't succeed

When you get what you want, but not what you need

When you feel so tired, but you can't sleep

Stuck in reverse

 

And the tears come streaming down your face

When you lose something you can't replace

When you love someone, but it goes to waste

Could it be worse?

 

Lights will guide you home

And ignite your bones

And I will try to fix you

 

And high up above or down below

When you're too in love to let it go

But if you never try you'll never know

Just what you're worth

 

Lights will guide you home

And ignite your bones

And I will try to fix you

Ano ba ‘yan mukhang nananadya pa ang pagkakataon at ang kantang Fix You pa talaga ng Coldplay ang pinapatugtog ngayon sa radyo.

Andito na kami sa sasakyan ngayon tinatahak ang madilim at tahimik na daan pauwi sa aming mga bahay. Ihahatid ko na sila pauwi. Ito ang disadvantage ‘pag sa barkada ikaw ang may sasakyan, gagawin ka nilang driver. =_=

Napatingin ako sa mga kasama ko. Nasa back seat lang si Khryssna. Mukhang mahimbing na ang tulog. Nakanga-nga pa nga eh. Si Chelsea nagpaiwan pa dun sa bar niya susunduin naman daw siya ni Geison, ‘yong boyfriend niya.

Sa passenger seat naman ay nakaupo si Alex.

Tahimik lamang ang aking matalik na kaibigan habang nakatingin sa daan. At di nakaligtas sa aking mga mata ang mga luhang umaagos pa rin sa kanyang mga pisngi kahit madilim sa loob ng sasakyan.

Kanina pa naiyak itong si Alex. Hinahayaan ko nalang.

Luha ang nagsisilbing bibig ng puso kapag ang sakit ay hindi na masabi ng labi.

“Tol. Hindi talaga ako makapaniwala sa mga sinasabi niya sa akin kanina. Ang hirap paniwalaan na ang taong nagsasabi ng mga ‘yon sa akin ay siya. Tapos nalaman ko pang may lalaki pala siya.” Biglang pagputol ni Alex sa kanyang pananahimik.

Tahimik lang ako at hinahayaan ko siyang magsalita. Hahayaan ko lang siyang maglabas ng sama ng loob.

“Sabi nila The Truth will Set you Free. Pero bakit ganun pakiramdam ko nakakulong pa din ako sa mga alaala niya? Kung ako man ay nakakulong ngayon sa isang kwarto, nakabukas na nga ang pinto ngunit ‘di ko magawang maihakbang ang mga paa ko palabas.” Sabay hinga niyang malalim.