Close As Strangers

Chapter 40

"Let's go."

Mabilisan ang pag-alis namin ng aking kapatid na nasundan naman ng pagkagulo ng mga media.

Putangina ang sakit. Parang piniga ang puso ko ng walang tigil at hindi ako makahinga habang inalala ang pangyayari kanina. Kailangan ba sunod-sunod na mangyari ang lahat? Ang unfair naman, hindi ako na'orient. Ni hindi ako nakapagready sa mga balak nila.

Bago ko pa mapigilan ay kusa ng nagsibagsakan ang aking mga luha.

Sinenyasan ko ang aking kapatid na huwag muna magsalita dahil hindi ko kakayanin. Ilang beses na ba ako umiyak ngayong araw? Tatlo – apat – anim? Putangina talaga sana kung sasaktan nila 'yung nararamdam ko isahan na lang hindi 'yung inuunti-unti dahil isang beses pa hindi ko na alam ang gagawin ko.

Nagring ng ilang beses ang aking cellphone at nakitang si Andrei ang tumatawag. Ako dapat ang bida dito sa storyang ito pero bakit it's the other way around.

Ang bida laging masaya pero ako hindi, dahil sunod-sunod. I so much not want to think that life is unfair; that it is no good kasi sa bawat pangyayari hindi ko maiwasan. I always blame people –this whole thing, this life.

"James, if you're hungry may pagkain sa ref and if bored ka just call Pia. I need to go upstairs. I'm tired." Hindi ko na hinayaang magtanong si James dahil lagi na lang ako nagsisinungaling patungkol sa pagiging ayos ko kahit ang totoo ay hindi. Kailan man ay hindi.

Tinakpan ko ang bibig upang hindi makagawa ng ingay. Ayoko na silang mag-alala pa, dahil leche bakit ba kasi kailangan maramdaman 'to ng isang babaeng nagmamahal. Can't I be happy? 

Tinampal tampal ko ang aking dibdib dahil sa nahihirapang paghinga dulot ng pag-iyak. I need to hold back this noise. I need to stay strong even when it is so hard. 

Napagtanto at napagtagpi ang lahat lahat. Kung sana hindi ako naniwala. Kung sana hindi ako bumigay agad. Kung sana hindi na lang nangyari ang lahat ng 'to. Dahil sa simpleng gestures sumasakit ang lahat sa akin.

Iyak lang ako ng iyak na tila ba parang hindi nauubos ang mga luhang ito. I grab my phone and dialed my mom. Kahit hindi pa kami okay kailangan ko ng kausap—kasi ang sakit sakit na talaga. Atleast I need someone whom I can confide my feelings and it's my mother. I longed for my mother's care.

Dalawang ring lang ay sinagot na ito ng aking ina.

[Yes, hello?] malamig ang pagkakabigkas niya, ngunit wala na akong pakialam.

I sobbed.

"Ma."

[Arzaylea!] I can sense the panic driven from my mother. In a snap her voice was changed, it became soft.

"Ma." Parang iyon lamang ang mga salitang alam kong sabihin sa ngayon. Tinakpan ko muli ang bibig upang hindi kumawala ang hikbi galing sa pag-iyak.

[Ano ba ang nangyayari sa iyo diyan? Tell me. I'm still your mother Arzaylea.]

At sinabi ko lahat ng dapat kong sabihin. Mula umpisa hanggang sa ngayong mga nangyayari. Wala akong ideya kung paano ko nagawa ikuwento ang lahat dahil na rin sa patuloy ko na pag-iyak. 

But then my mama asked me something. [You love Andrei?]

[You love Andrei anak.] it's now a statement. Yes I love him so much na sa sobrang pagmamahal ko ng ganito nakakalimutan ko na ang sarili ko. Nagpapabaya tulad –noon. And it's the least thing I don't want to happen... again.

"Ma ayoko na pagod na pagod na ako."

[Narinig mo na ba ang side niya?] why does it has to be like this? Why do I have to heard his side? He once again broke my heart.

Mama explained things, like what Dad used to do before. Mama told me advices to talk to him when time comes and if I am ready. She added na much better if it's now. Pero hindi ko kinibo iyon.

Heto na naman ako at ipinagpipilitan ang sarili na maging okay na. Na walang problema. Na it's just a kiss from someone, everything's fine Ara, you just have to cool youself down and talk everything para walang conflicts.

Huminga ako ng malalim and I sleep so I can work tomorrow. Iyon na lang ang last resent ko at maaari kong gawin to divert my attention.

I didn't bother to wake up my brother. I just left a note na pwede syang pumunta sa kompanya or kung gusto ng umuwi ay pahatid kay manong.

I busied myself from attending appointments from new investors. They have loads of conditions but in the end I ended up saying, "My secretary will give you a call." Those companies might be good and very well but first thing first I need to consider everything. People will surely bring me down and I don't want that to happen.

Mr. Talavera asked me if we could have lunch together,

"I'm sorry but I have a lot of appointments to attend. Next time maybe?" and luckily he agreed. Actually Mr. Talavera is a bachelor and nitong mga nakaraan napapansin ko na iba ang pakikitungo sa akin. Pilit akong nililigawan upang makapag-invest sa kanilang kompanya. Tactics.

Tumawag sa telepono ang secretary.

"Yes George?"

"Ma'am Mr. Esguerra is here."

"Tell him I'm busy." And I ended it.

Buti naman at hindi na nagpumilit pa. Lagi na lang ganito, walang pagbabago.

The night came and I started to pack things. I removed my stilettos and I heard my stomach growls from hunger. I realized na noong umaga pa pala ang huli kong kain.

I went out at napadako naman ang mata ko sa orasan alas'onse na pala.

"May bukas pa kaya na fast food nito?"

Laking gulat ko na pagbukas ng pintuan ay syang pagbungad ni Andrei.

"I'm waiting for you." Hindi pa ako ready.

Inaamin kong natigilan ako sa sinabi niya at nakita ko pang may pagkain itong dala. Hinihiling ko n asana hindi tumunog ang tyan ko and luckily hindi nga.

But I chose to refused my inner thoughts na kausapin ito, I need time okay? Ano 'to, he'll notice me when he just want to? He'll notice me when everything seems to fall down, when everything is not right? He'll notice me when everything is about to end? 

So I walked. Faster as much as I can.

And the moment I walked away, there's a part of me that wishes na sundan ako. Umaasa akong kahit –kahit tawagin lang ang pangalan ko. Lintik na hormones 'yan, this past few days or weeks maybe lagi na lang ako umaasa which is totally insane. Binagalan ko ang lakad. Gusto kong huminto at lingunin siya at tiniis ko 'to. Hanggang sa nakasakay ako sa elevator, walang Andrei ang tumawag o humabol.

Kasalanan ko na naman ba 'to? Kasalanan ba ang suyuin ako? Hindi ba pwedeng ako naman muna?

"Ate kumain ka na." nginitian ko lang ito ng tipid. Kanina ko pa katabi ang phone ko at kanina pa rin ako tingin ng tingin and if mama will know what am I doing sa harap ng pagkain I'm pretty sure she'll get mad.

I'm frustrated.

'Ni isa sa nakahain ay wala akong tinikman, maski subo tanging tubig lamang. Tatayo na dapat ako but James asked me, "Are you done? Ate wala kang kinain!"

"I'm tired. Fixed it and sleep." Hindi ako tanga para hindi mapansin ang pag-aalala niya sa akin, and I'm so sorry. He smiled so little at ramdam ko na may gusto pa siyang sabihin. I decided to go upstairs.

Both physical and mental I'm really really tired. *sighs*

--

This is short but I hope it turn out so good. Thanks so much for reading!