Close As Strangers

Chapter 17

ARZAYLEA's P.O.V

*strumming guitar*

You we're just a dream, that I once I knew

I never thought I would be right for you

I just can't compare you with

Anything in this world

You're all I need to be with—

Nakarinig ako ng boses ng kumakanta at talaga naman dito pa talaga sa kwarto ko at nagambala ang aking pagtulog! Idinilat ko ang mga mata ko. "Ano ba?" sabi ko at laglag naman ang panga ko ng makita si Andrei sa harapan ko.

'Ano ba trip nito at dito pa naisipang kumanta? Pinagmamalaki ba nya na ang ganda ng boses nya at Forevermore pa talaga? Lol. 'Walang forever!' kausap ko sa sarili ko pero narinig ko naman sya magchuckle.

"I just want to look at your lovely face while sleeping." Sabi nya at itinabi 'yung gitara sa kwarto ko—WHAT? Teka fudge na buhay! Bakit yung gitara pa na 'yun yung ginamit—

"I thought tinapon mo na itong guitar that I gave you." At tumabi sya sa akin sa kama ko. Shiz, kinakabahan ako. Ano iuungkat na naman nya?

"Remember this is my first ever gift in our relationshi—" pinigil ko sya magsalita. Okay this is enough.

"First monthsary right? Haha I remember we we're so happy—I mean I am so happy that time. 'Yung tipong no one can make me sad kasi alam kong may nagmamahal sa akin. 'Yung feeling ko nun na tanggap ako at syempre hindi iiwan. Pero ewan ko ba, bakit kaya ako iniwan? Sa tingin mo ba Andrei may ginawa akong masama? Hindi naman siguro, kasi alam mo bago ako hiwalayan, hinarana nya ako gamit 'yung gitara na 'yan. I feel like I'm the most happiest girl in the world because finally I've met this man who can accept my flaws and everything pero mali pala ako.." Nararamdaman ko na yung mga luha ko na nangingilid pero hindi ako iiyak. Ayokong makita nya ako umiyak.

"Nalaman ko na simula pala noong iniwan nya kami dati nina Nick noong time na kailangan ko siya, doon nap ala nagsimula na mawala sya ng tuluyan. Alam mo ba Andrei, pinaglaruan nya ako. Ang tanga ko daw kasi nagpaloko ako at ewan ko bas a sarili ko, kasalanan ko ba na magmahal? Ang assuming ko kasi kaya nangyari sa akin 'yun. Tapos nalaman ko na bumalik sya ngayon at ang masaklap pinagpipilitan nya yung sarili nya." Napapahid ako sa pisnge ko dahil may isang lapastangan na luha ang nakawala.

Hindi na ako nagsalita dahil natatakot ako na kapag nagsalita ako tuluyan na akong bumigay at umiyak.

Narinig ko syang ilang ulit na huminga, "I-If any chance, Are you—are you willing to give that man a second chance?" mahinang sabi nya.

----

"Pinsaaan! Niluto ni ate Pearl yung food na favorite mo, so eat well also sa inyo." Energetic na sabi ni Pia sa amin. Nasa head ng table si Grans at alam kong nakatingin sya sa akin.

"Apo how are you feeling?" nagaalalang tanong ni Grans sa akin. Ngumiti naman ako at sinabing "I'm fine po, pagod lang siguro." Tumango na lang si Grans kahit na bakas naman sa mukha ko ang sagot.

We eat in silence, tanging paggalaw lang ng utensils ang maririnig until someone broke the noise..

"Mahal!" bigla akong napatingin sa bumukas ng sliding door ng kitchen at bumungad si "Grams." Sabi ko at tumayo ako not minding the people around us.

Agad akong yumakap. "I miss you Grams."

"You are here!" seriously? Iyan lang talaga ang sinabi ni Grams?