Çift kişilikli insanlardan nefret ediyordum.
Örnek vermek gerekirse, direk odanın köşesinde dikilen Taehyung'u gösterebilirdim. Az önce baş başayken yaptıkları ve söyledikleriyle alakası olmayan soğuk tavrı ve boş bakışları sinirlerimi bozuyordu. Neyin samimi neyin sahte olduğunu bilememekti aslında zihnimi yiyip bitiren.
Depodaki konuşmamızdan sonra beni önden yollamış, yaklaşık on saniye aralıkla da peşimden gelmişti. Min Yoongi elindeki kahve bardağını sağa sola çevirerek bize baktığında içimden bir his yakalandığımızı söylüyordu ama beklediğimin aksine hiçbir imada bulunmadı. Rahatlamıştım.
Eğer buradaki herkes sahte hayatımızdaki ilişkimizden haberdarsa, bu tehlike demekti. Bir kişi bile yakın görürse oyun bitmişti.
"Haydi gidelim." dedi Yoongi kolumdan dürterek. Herkes işine odaklanmışken ortalıktan sıvışmak önceliği gibi duruyordu. Zaten herkes odadayken bile herkesten uzakta bir sandalyeye sığınmış oluyordu, kalabalıktan hoşlanmadığı bariz ortadaydı. Benim de bu konuda onunla hemfikir olduğum gerçeğiyse Yoongi'yle aramda bir yakınlık hissetmeme sebep oluyordu.
Peşine takılıp koridorda ilerlerken sessizce fısıldadım. "Taehyung'un peşimizden gelmemesi tuhaf değil mi?"
Bana baktı ve yarım ağızla güldü. "Seni koruyamayacağımı falan mı düşünüyorsun?"
Gözlerimi devirdim. "O da küçük bir ayrıntı olsa da merak ettiğim neden peşimize takılmadığı."
Bir odaya girmem için kapıyı açtıktan sonra gözlüğünü burun kemiğinden yukarı ittirdi.
"Çünkü, Seo Ra; yanında özel rehberin varken sıradan bir askerin seni korumasına ihtiyacın yok."
Sesinde tuhaf bir şey vardı. Flörtöz olmamasına dikkat ettiğim ses tonumla sordum. "Taehyung'la alıp veremediğin ne?"
İçeri girdim, o da arkamdan geldi ve kapıyı kapattıktan sonra dümdüz bir şekilde yüzüme baktı.
"Sensin."
Alacağım nefes boğazımda tükürük salınımına bağlı öksürük krizine neden olurken suratına bakarak ciddiyetini ölçmeye çalıştım.
"Taehyung aşağılık herifin teki, emin ol orada yaşadıklarınızı en ince ayrıntısına kadar biliyorum. Boktan bir asker olmak için seni yapayalnız bırakıp buraya gelmesi başlı başına bir orospu çocukluğu zaten. Daha neden saymamı ister misin? Çünkü unutamayacak kadar çoklar."
Düşünceli bir şekilde yüzüne baktım ve başımı salladım.
"Artık dünya değişti, her şeyim sandığım hayat saçma bir hayale dönüştü. Yani ben artık geçmişte kalmak istemiyorum. Ama geçmişi öğrenmek istiyorum. Beni, benden öncesini, her şeyin nedenini..."
Beyaz döşenmiş odanın köşesindeki siyah uzun koltuğa oturdu ve dirseklerini bacaklarına dayayarak parmaklarını birleştirdi, başını hafifçe kaldırdığında saçları arasından beliren alnı ve delici bakışları beni olduğum yerden kendisine çekiyordu.
"Sor bana. Ne bilmek istiyorsun, nereden başlamak istersin?"
Bir süre durduğum yerde düşündüm ve uzun adımlarla koltuğa ulaşarak yanına oturdum. Hevesle yüzüne döndüğümde bana şefkatle bakıyordu.
"Bu savaş, içinde bulunduğumuz şey, artık her ne boksa; neyin sonucunda çıktı, neden?"
Bir süre düşünmek için dudaklarını büzdü, sonra ise başını yana eğdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
crossfire | kim taehyung.
Fanfiction"Yani hatırladığım her anın saçma bir simülasyondan ibaret olduğunu mu söylüyorsun? Ya sana dokunurken hissettiklerim, sen son nefesini verdiğinde çektiğim acı... Bana bunların sahte olduğunu söyleyemezsin, asker."
