ASİL KIZ

PEMBE YALAN

       Yüksek zümrede olmaya gözüm yok. Zaten zengin insanları da sevmem. Hep kendileri için yaşayıp, birşeyler yaparlar. O yüzden onlardan olmak istemiyorum. Öyle insanlardan da genelde uzak durmaya çalışıyorum. Yararlarından çok zararları dokunuyor. Sıra sende?

   Kerem; Nasıl anlatabilirdim ki! Kendimi Ceydaya. Nasıl söylerdim ki! Zengin biri olduğumu söyleyemem. Ona bu kadar yakınken ondan tamamen kopamam. Ceydayı ilk gördüğümde tavırlarından zengin biri olduğunu anlamıştım. Ön yargımla yaklaşmış. Bilinç altımda oturtmuştum. Şimdi gerçek hayatımı anlatıp, Ceydanın mahsum bakışlarını bozamam. İlk defa seveceğim kıza bunu yapamam. Farklı anlatmalıyım. Şimdilik. En azından bir süreliğine beni böyle tanımalı
   —Bende kendimi bildim bileli İzmirdeyim. Annem aslen Sivaslıdır. Babam İzmirli olduğundan İzmirde kalmışlar. Küçük kutu gibi sıcak bir evimiz var. Ailenin tek çocuğuyum. Annem ve babama bakıyorum. Okulumu geçen yıl bitirdim. Şuan ise pastanede çalışıyorum. Ayaklarımın üzerinde böyle duruyorum.
Peki neden bugün ağlıyordun?
  —Bugün annemden kötü bir haber aldım. Rahatsızmış ve şuan hastanede. Bu yüzden ağlıyordum.
Peki siz benimle Neyi konuşmak istediniz ki!?
   — Hep karşılaştığımız da birbirimize kin ve nefretle bakıyorduk, bide üstüne tartışıyorduk. Duygusal biriyim, birisinin ağlamasına, üzülmesine dayanamam. Hele ki! Bide sizin gibi güzel bayanı ağlarken görünce dayanamadım. Konuşmak istedim.

   Akşam olmuştu. İkimiz de oturduğumuz banktan kalkıp arabaya bindik. Kerem beni eve bırakacak. Ordan da kendi evine geçecek içimden kendi kendime söylenirken, yolda ilerliyorduk henüz gideceğim yeri söylememiştim. Kereme, nasıl unuturum bunu.
    Benim kalacak yerim yok ki! Kereme evimin buralarda olduğunu söylemiştim. Ve şuan yalancı duruma düşemem. Ona bu kadar yakınken bir anda kaybedemem. Beni böyle tanımamalı en azından bir süreliğine böyle devam etmeli.
  İkimiz de ön koltukta oturmuşuz. Kerem arabayı kullanıyor. Bende yanındayım. Şimdi Merveyi arayıp evinin nerede olduğunu soramam. Buradan da Kerem ?beni yanlış  anlar. Hemen aklıma mesaj yollamak geldi. Arka koltukta olan çantama uzanarak çantamı aldım. Telefonumu çantamdan çıkardım. Kerem de o sıra da beni izliyordu.

  — Müzik açmamı ister misin?
   —Evet " dedim".
  Hemen arabada ki radyonun düğmesine bastı, ve eskileri andıran bir müzik sesi kullağımda yankılandı. Bu müzik sözsüzdü sadece fondu, bir o kadar da duygusaldı.
   Hemen telefonun tuş kilidini açıp, rehbere girdim. Mervenin isminin üzerine tıklayaraka, mesaj kısmına girdim.
  _ Bana ev adresini yollar mısın? Canım.
İki dakika geçmeden Merveden mesaj geldi.
Ev adresini yollamış. Alt kısma not düşmüş. Nerdesin? Yoksa gitmedin mi? Buraya mı? Geliyorsun?.
Anlaşılan çok merak etmiş olmalı ki üç soru sormuş.
  _  Gelince anlatırım.
Deyip telefonu kapattım. O sırada Keremin bana göz altından baktığını fark ettim. Anlaşılan kiminle mesajlaştığımı merak etmişti. Suratı biraz düşmüş, biraz da kızarmıştı.
— Evet küçük hanım sizi nereye bırakıyoruz.
— Gideceğim yeri tarif edip,"Şirinler mahallesine"dedim.
Biraz ilerledikten sonra bir katlı küçük, bir bahçesi olan evin önünde durduk. Karanlık olduğu için heryer net görünmüyordu. Sadece sokak lambaları vardı, ve bazı sokak lambaları yanmıyordu.
Araba duraksadığın da birbirimize baktık. Yol boyunca ikimiz de hiç konuşmamıştık.
  —Burada mı? Kalıyorsunuz.?
— Hayır sadece bir süreliğine arkadaşımda kalacağım. Annemden haber alana kadar.
Görüşürüz deyip arabadan indim. Arkama bile bakmadan hızlıca Mervenin evinin kapısının önüne geldim. Kapıyı çalmadan son kez arkama baktım. Kerem beni gözlüyordu. Anlaşılan sağ salim eve girmemi bekliyordu. Sonra gidecekti.
  Hızlıca kapıyı çaldım. Kapıyı açan Merve oldu. Büyük bir şaşkınlıkla bana baktı. Ve sımsıkı birbirimize sarıldık.
—Sen bugün gitmeyecek miydin?
—Evet gidecektim. Ama vazgeçtim. Kalmaya karar verdim. Ait olduğum yer burası başka yere ve kalplere ait değilim.
İçeriye geçip başımdan geçenleri anlatım.
Kereme anlatıklarımın aynısını Merveye de anlattım.
— Bir süreliğine sende kalabilir miyim?
— Tabiki kendi evinmiş  gibi rahat edebilirsin.
Hemen yatağımı hazırladı.
— Merve senden birşey isteyebilir miyim?
— Tabiki isteyebilirsin buyur. Canım.
— Ailem hakkında olursa konu açılırsa soru sormanı istemiyorum.
Bu biraz belki ağır olmuştu, ama söylemem gerekiyordu. Aile konusu benim için bugün kapanmıştı.
— Tamam "dedi".
Nedenini bile sormadan buda benim hoşuma gitti.
   Gece yarısı olmuştu. İkimiz de yatağımıza uzandık ışıkları kapadık. Sadece gece ay ışığı odayı aydınlatıyordu. Gözlerimi hafifçe kapayıp iki üç defa derin nefes alıp bıraktım. Gözlerimi tekrar açtım. Yan tarafta uykuya dalan canım arkadaşım Merveye gülümsemeyle baktım. Merve arkadaş seçimim de cok iyi oldu. Bana iyi geldi.