Ενας "Δαιμονιος" Αγγελος!!!

Η μοιραια νυχτα

      Πάντοτε μου άρεσε να κοιτάζω τη βροχή απο  το παράθυρο του σπιτιού μου. Να ακούω τη γλυκιά της μελωδία. Το άκουσμα του νερού στη γη με ταξίδευε σε μέρη ονειρεμένα... Γαλήνια μέρη ..παραδεισένια....
    Ποτέ δεν περίμενα οτι θα μισούσα μια μέρα τόσο πολύ τη βροχή! Κι όμως συνέβη! Η βροχή μου στέρησε οτι πολυτιμότερο είχα!!! Τα μόνα λόγια που μου έρχονται συνέχεια στο νου είναι τα εξής:
"Πικρες εικόνες έρχονται με τη βροχή...η καρδιά σφίγγεται κ η ψυχή ματώνει... κάποιος έφυγε απο τούτη τη μάταιη ζωή κ το γιόμα που εθαφτηκε τον συνόδευε κρύο το χιόνι...η γλυκιά του η καρδια δεν υπάρχει πια, χάθηκε, γενηκε χίλια κομμάτια. Η θύμηση του ομως υπάρχει και μας γεμίζει δάκρυα στα ματια".
Εκείνες τις φριχτές μέρες η ποιητική μου φύση εμφανίστηκε όπως σε κάθε περίοδο λύπης. Δεν ήταν μόνο η απώλεια που ένιωθα αλλά ήταν κ το γκρέμισμα της υπερηφάνειας μου. Ο πατέρας μου χάθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Ο κόσμος μου διαλύθηκε. Το πάτωμα έφυγε απο τα πόδια μου. Έριχνα το φταίξιμο στην κακοκαιρία. Έριχνα το φταίξιμο στον ίδιο τον θεό. Πως μπόρεσε ο Θεός να το επιτρέψει αυτό; πως μπορεί γενικά κ επιτρέπει να συμβαίνουν άσχημα πράγματα;
   Η οικογένεια μου ξαφνικά είχε γίνει το επίκεντρο όλων. Αυτό μου έβγαινε σε θυμό. Ολα μου έφταιγαν. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου κ αρνουμουν να δω οποιονδήποτε. Ήμασταν γενικά απο εύπορη οικογένεια. Ποτέ δεν μας έλειπε κάτι. Κ εγω κ η μητέρα μου στηριζομασταν στην επιχειρηματική επιτυχία του πατέρα μου. Εγώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια διοίκησης επιχειρήσεων. Ο πατέρας πάντα ήθελε να ακολουθήσω τα χνάρια του. Τώρα πως θα το κάνω; τι θα απογινει η εταιρία; Έπεσα στα βαθιά. Έπρεπε να βρω τρόπο να ορθοποδησω. Να βγω απο τον παραδεισενιο μου κόσμο και να προσγειωθω στην ανώμαλη πραγματικότητά. Η μητέρα μου είχε γινει ράκος. Έπρεπε εγω να συνέλθω κ να βρω λύση. Η μητέρα μου  σκεφτόταν συνέχεια το πιο αρνητικό σενάριο. Χρειαζόμουν μια νότα αισιοδοξίας. Απομονωθηκα για άλλη μια φορά κ προσπαθούσα να σκεφτώ το επόμενο μου βήμα....